يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ(حجرات 13) * * * ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیرهها و قبیلهها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ (اینها ملاک امتیاز نیست،) گرامیترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است! * * * ای مردمان شما را از مردی و زنی/ما آفریدهایم به علم و به اقتدار/ دادیمتان قرار به اقوام گونهگون/انس و شناخت تا که به هم آورید بار/ بیشک بود زجمع شما آنعزیزتر/نزد خدا که بیش به تقواست ماندگار/ زانرو که هست عالم و آگاه کردگار/بر مردمان مومن و مشرکت بروزگار
به گزارش پایگاه 598، تصویری که پیش رو دارید،
سال 1391 شمسی در «لبنان» و «بوستان ایران»(واقع در «مارون الراس») به ثبت
رسیده است. آن روزها، «غضنفر رکن آبادی» و «حسن شاطری» دو جواهر درخشانِ
ایرانی در لبنان بودند که هر کس تمنای دیدارشان را داشت، کافی بود شب های
جمعه به مراسم «دعای کمیل» در «سفارت ایران» برود. چه روزهایی بود. به ذهنت
هم نمی رسید که سه سال بعد، این دو، بال در بال نشسته باشند. سر به
زیرترین آدمِ جمع که به خاطر مشکل جانبازی اش، روی صندلی می نشست، «رکن
آبادی» بود و «شاطری» را هم باید از روی مزه پرانی های پی در پی اش
میشناختی.
روحمان با یادشان شاد
هدیه به ارواح بلندپروازشان صلوات
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم