آیا فساد در سینما و دندانپزشکی یکی است؟!

سرویس فرهنگی نقد رسانه پایگاه 598 - پس از درج اظهارات پرستو صالحی، بازیگر صدا و سیما در مورد فساد در سینما و اظهارات باقی اهالی هنر در تأیید این امر، برخی رسانه ها وارد عرصه شده تا از بر باد رفتن حیثیت سینما در مقابل دست اندازی های رسانه های خبری حزب الله دفاع کنند! ورود گاه به گاه این نوع رسانه های اقتصادی و سیاسی به مقوله فرهنگ، آن هم با رویکردهای تهاجمی و استدلالات سخیف در مقابل رسانه های حزب الله قابل تأمل است، در زیر، به برخی از این مغالطات اشاره ای خواهیم داشت.

گفته شده است که بیان فساد سینما، باعث تهمت زدن به افراد پاک فعال در عرصه سینما می گردد. آیا واقعاً هیچ انسان عاقلی، از عبارت «در نهادی فساد وجود دارد» مفهوم «همه اعضای آن نهاد فاسد اند» را برداشت می کند؟! گفته شده که مگر در اصناف دیگر فساد وجود ندارد؟ مثلاً در صنف دندانپزشکان و یا مشاغل دیگر.

آیا درک این مطلب ساده که فساد در بزرگترین نهاد فرهنگ سازی کشور، یعنی سینما و تلویزیون، با فساد در یک صنف یا یک شغل یکی نیست، نیاز به تعقل ویژه ای دارد؟! اعتراض شده که چرا به حرف چند نفر که معتقد به فساد در سینما هستند، در مقابل گروه زیادی که آن را رد می کنند، اعتنا می شود؟ باز هم می پرسیم که آیا وقتی مجموعه ای به فساد متهم می شوند، این طبیعی نیست که اکثریت آن، این اتهام را انکار کنند؟! آیا وقتی پیشکسوتانی چون امین تاریخ، مجید مظفری، محمد علی کشاورز، ماهایا پطروسیان و... به این مقوله مهم متعرض می شوند، باید آن را نادیده گرفت؟ و اصلاً آیا اکثریت سینماگران، واقعاً منکر فساد آن شده اند؟

گفته اند که فساد، با مطرح کردن آن در رسانه ها و تریبون ها درست نمی شود. براستی اگر این رسانه ها چنین اعتقادی دارند، پس دیگر به فساد سه هزار ملیاردی و امثالهم هم نباید بپردازند! حال آنکه تجربه نشان می دهد که وقتی آنها دست روی فسادی می گذارند، گویا کسی می بایست نهایتاً جلوی آنها را بگیرد تا با خبرها و تحلیل های سلیقه ای و غیر سلیقه ای خود، کشور را با بحرانی مواجه نسازند! بله، فساد را باید اعلام کرد تا مسئولان برای علاجش چاره ای بیندیشند و اصلاً فلسفه وجودی رسانه های عمومی همین است.

اما سوال جدی تر از این دسته رسانه ها این است که آیا آنها که چنین حساسیت بر ننشستن گردی بر دامن کبریایی سینما دارند و به فریادهایی که از سر درد بلند می شود اعتراض می کنند، خودشان هم در نقدها و نسبت هایی که به دیگران می دهند، چنین حساسیتی را دارند؟! و یا اینکه بی اعتبار ترین اظهار نظرها را علیه افراد و ارگان های مخالف خود تیتر کرده و فریاد می زنند؟ بررسی عملکرد سابق و فعلی این رسانه ها، می تواند پاسخ این سوالات را به خوبی روشن کند.