به روز شده در : ۰۱ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۹:۰۹

أمیرالمؤمنین علی علیه السلام: اِعلَموا أنَّ الأمَلَ یُسهی العَقلَ و یُنسی الذِّکرَ ***بدانید که آرزو خرد را دچار غفلت می سازد و یاد خدا را به فراموشی می سپارد. ***

امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام: منْ أَحَدَّ سِنَانَ الْغَضَبِ لِلَّهِ، قَوِيَ عَلَى قَتْلِ أَشِدَّاءِ الْبَاطِلِ. *** هر كه سر نيزه خشم خود را بخاطر خدا تيز كند، در نابود كردن سخت ترين باطلها توانا بود.

کد خبر: ۴۵۴۴۸۶

زمان انتشار: ۱۴:۳۸ ۱۷ فروردين ۱۳۹۸

دین و فرهنگ فرهنگی

ثواب روزه روز اول شعبان در کلام امام صادق(ع)

امام صادق (ع) در حدیثی به ثواب روزه نخستین روز از ماه شعبان اشاره کرده است. اولین روز ماه شعبان فردا است.

به گزارش پایگاه 598، هشتمین ماه قمری سال، ماه شعبان است. فضایل این ماه به دلیل توصیفاتی که رسول گرامی اسلام (ص) و سایر ائمه (ع) از آن بیان فرمودند، به قدری است که آن را مدخلی برای ورود به ماه نزول قرآن و پر برکت‌ترین ماه سال یعنی ماه مبارک رمضان معرفی کرده‌اند.

اهل‌بیت (ع) به دلیل این ویژگی خاص، اعمال و آدابی را برای این ماه بیان فرموده‌اند. به عنوان نمونه پیامبر اکرم (ص) در روایتی فرمود: «شعبان ماه من است و هر کس یک روز از ماه مرا روزه بدارد، بهشت بر او واجب است؛ شعبان شهری، رحم اللّه من اعاننی علی شهری» (مصباح المجتهد، ج ۲، ص ۷۲۸).

درباره ثواب اولین روزه ماه شعبان عبدالله بن مرحوم ازدی نقل کرده که از امام صادق (ع) شنیدم که فرمود: «هر کس روز اول ماه شعبان را روزه بگیرد، حتماً بهشت بر او واجب می‌شود؛ و هر کس دو روز (از ماه شعبان) را روزه بگیرد خداوند متعال در عالم دنیا در هر روز و هر شب به او نظر می‌کند و نظر خداوند به او تا در بهشت نیز ادامه می‌یابد و هر کس سه روز روزه بگیرد هر روز از بهشت خدا را در عرش خود زیارت می‌کند؛ من صام أول یوم من شعبان وجبت له الجنة و من صام یومین نظر الله إلیه فی کل یوم و لیلة فی دار الدنیا و دام نظره إلیه فی الجنة و من صام ثلاثة أیام زار الله فی عرشه من جنته کل یوم».

منبع: المراقبات، ص ۱۷۷، مفاتیح الجنان؛ فصل دوم. در اعمال ماه شعبان)

حضرت فاطمه زهرا (س) در حدیثی درباره روزه می‌فرماید: «ما یَصنَعُ الصّائِمُ بِصِیامِهِ إذا لَم یَصُن لِسانَهُ وسَمعَهُ وبَصَرَهُ وجَوارِحَهُ؛ روزه دار، اگر زبان و گوش و چشم و اعضایش را نگه ندارد، با روزه اش می‌خواهد چه کند؟

دعائم الإسلام: ج ۱ ص ۲۶۸، بحارالأنوار: ج ۹۶ ص ۲۹۵ ح ۲۵

گزارش خطا