
به گزارش پایگاه خبری 598، یکی از برداشتهای نادرست در فضای مجازی درباره تاریخ پیامبران، از سادهسازی و فهم غلط جریان بعثت در اقوام گوناگون ناشی میشود.
پرسش: اگر فرض کنیم تمدن بشری حدود ۷۰۰۰ سال قدمت دارد و آخرین پیامبر ۱۴۰۰ سال پیش مبعوث شده است، با تقسیم کل این روزها بر ۱۲۴هزار پیامبر، چگونه عددی نزدیک به «هر ۱۶ روز یک پیامبر» به دست میآید و آیا این برداشت منطقی است؟
پاسخ: یکی از خطاهای جدی در این شبهه آن است که گمان میشود پیامبران در طول تاریخ بهصورت پشتسرهم و یکی پس از دیگری آمدهاند؛ بهگونهای که هر پیامبر باید از دنیا برود تا پیامبر بعدی به دنیا برسد.
بر همین اساس، مخالفان تلاش کردهاند با تقسیم چند هزار سال بر تعداد پیامبران، نتیجه بگیرند که «پس هر ۱۶ روز یک پیامبر باید متولد شده باشد!»
اما این تصور از اساس نادرست است؛ زیرا پیامبران در طول تاریخ، نه بهصورت خطی و متوالی، بلکه بسیار زیادِ آنان «همزمان» و در «اقوام مختلف» زندگی میکردهاند.
در یک خانواده ممکن است پدربزرگ، پدر و فرزند دهها سال کنار هم زندگی کنند،
امّا اگر فقط تاریخ فوت آنها نوشته شود، این سه نام بهظاهر «پشت سر هم» قرار میگیرد؛ در حالی که در واقعیت سالهای طولانی همزمان بودهاند.درباره پیامبران نیز همینگونه است.
حضرات ابراهیم، لوط و شعیب علیهم السلام در یک دوره تاریخی زندگی کردهاند؛ هرکدام در قومی جدا.
حضرت موسی و هارون علیهما السلام همزمان پیامبر بودند؛ در کنار پیامبران بنیاسرائیل که برخی همزمان یا بسیار نزدیک به هم میزیستند.
در بخشهایی از تاریخ بنیاسرائیل، چند نبی در یک نسل وجود داشتهاند که هرکدام مأموریت خاصی داشتند.
یا در برخی روایات مستند داریم در یک روز هفتاد یا در روایتی صد پیامبر را در یک روز کشتند! ۱، ۲
این نمونهها نشان میدهد که در یک مقطع زمانی، چندین پیامبر در سرزمینها و اقوام مختلف حضور داشتهاند؛ بنابراین فرض «تکخطی بودن ارسال پیامبران» کاملاً اشتباه است.
جمعبندی:
تعداد زیاد پیامبران نه عجیب است و نه غیرمنطقی؛ زیرا:
پیامبران فقط یک سلسله پشتسرهم نبودند؛
بسیاری از آنان همزمان در نقاط مختلف دنیا مأموریت داشتند؛
و هر قوم پیامبر ویژه خود را داشته است.
بر این اساس، محاسبههایی مانند «هر ۱۶ روز یک پیامبر» بر پایه یک تصور کاملاً غلط بنا شده و ارزش علمی و منطقی ندارد.
پینوشت:
۱. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۸، ص ۱۱۶ – ۱۱۷، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
۲.مسعودی، علی بن حسین، اثبات الوصیة للإمام علی بن أبی طالب(ع)، ص ۷۶، قم، انصاریان، چاپ سوم، ۱۳۸۴ش.