در فیلم «به وقت شام»آنچه پیش از هر چیز چشم می‌آید فیلمنامه قوی حاتمی‌کیاست. فیلم دارای ریتمی تند و کاملا نفس‌گیر است و مثل خیلی از فیلمهای دیگر کارگردان، پر از غافلگیری، حتی تا لحظات پایانی.
باز شبیه ارتفاع پست، حاتمی کیا، قدرت کارگردانیش را، در حدی بالاتر از استانداردهای سینمای ایران به رخ بیننده میکشد. ساختن فیلمی پر کشش که بخش زیادی از آن در لوکیشن محدود و دست و پا گیر هواپیما میگذرد، قطعا کار راحتی نیست.
مضمون و محتوا هم عالیست. نمایش و انعکاس: اوج مظلومیت ملت سوریه، ددمنشی و فجایع تکفیریها، شدت دوری آنها از آموزه‌های اخلاقی و اسلامی، زمینه‌های سیاسی و منطقه‌ای بحران، دو رزمنده از دو نسل با علقه‌ها و تعارضهای عاطفی و...در فیلم بخوبی «در آمده». بازیگران، چه بازیگران ایرانی و چه عرب در نقشها جا افتاده‌اند و کلا اتفاقات و صحنه‌ها باورپذیر است. البته بنظرم رسید بعضی جلوه‌های ویژه، جای کار بیشتری داشتند. نمی‌دانم حاصل تلاش و عجله برای رساندن به جشنواره فیلم فجر بوده و در اکران عمومی اصلاح خواهند شد یا خیر؟
و باز همان حسرت همیشگی که کاش دهها فیلم شبیه به وقت شام داشتیم، و مدیون شهداییم اگر دهها برابر تلاش نکنیم برای روایت قصه مجاهدتشان، و مباد که روسیه و ترکیه و هند و... شاهکار شاگردان خمینی و خامنه‌ای را بنام خود مصادره کنند، و در برابر این جانفشانی‌های غریبانه(تاکید می‌کنم غریبانه، و خیلی غریبانه، که شاخصه اصلی نبرد سوریه همین غریبانه بودن است) سهم ما از جهاد و مجاهدت چقدر است؟ و...
و یک تبریک هم به سازمان هنری رسانه‌ای اوج، که در عین تخریبها و تهمتها و بی‌مهریها، کم‌کم به دوران بلوغ و بالندگی رسیده و به تولید آثار در تراز انقلاب اسلامی نزدیک شده
