امشب شب ملیکه ی دادار زینب است

اشعار ولادت :

او تولد یافت طنازی کند
با الفبای جنون بازی کند

او تولد یافت گردد نور عین
تا شود سرمست از جام حسین

او تولد یافت تا زینب شود
در سخن علامه مکتب شود

آری آری زینب آمد بر جهان
تا شود همگام عاشورائیان

در حوادث یار می خواهد حسین
محرم اسرار می خواهد حسین

کیست زینب تابع فرمان دوست
هفت شهر عشق زیر گام اوست

کیست زینب صاحب عنوان عشق
تاج خونین سر سلطان عشق

عشق هر جا خود نمایی می کند
نام زینب دلربایی می کند

هر کجا منشور ضد مکتب است
بی گمان الغاء آن با زینب است

نوحه خوان!شعری بخوان زینب پسند
تا شوی در پیش زهرا سر بلند

نکته ای گویم به گوش آویزکن
ازکلام ناروا پرهیز کن

خوانیش آواره، خود آواره ای
دانیش بیچاره، خود بیچاره ای

نسبت آوارگی براو، مده
نسبت بیچارگی بر او، مده

کیست زینب عامل تکمیل عشق
بعد زهرا فارغ التحصیل عشق

کیست او؟ پروانه پر سوخته
سوختن ازفاطمه آموخته

در فدک صبر علی را دیده است
عشق را با فاطمه سنجیده است

مرحبا زینب که طوفان کرده است
آنچه زهرا گفته بود آن کرده است

او به بحر العشق نوح کربلاست
عشق او فتح الفتوح کربلاست

خلق را زینب شناسی نیست نیست
فاطمه داند که زینب کیست کیست

گر چه «خوش زاد»م، حسینی منصبم
گرقبول افتد غلام زینبم
***سید حسن خوش زاد***

با دست شوق چاک گریبان گرفته ایم
از فرط شور باده ی طوفان گرفته ایم

در اوج ناز تخت سلیمان گرفته ایم
امشب به دست زلف پریشان گرفته ایم
 
شکر خدا ز جام جنونش لبالبیم
شکر خدا که گوشه نشینان زینبیم
 
امشب دلم به تاب و سرم گرم از تب است
شمع است و شاهد است و شرابی که بر لب است

شور و شگفتی است و شبی عشق مشرب است
شامی که روشنایی روز است امشب است
 
امشب تمام گرمی بازار زینب است
امشب شب ملیکه ی دادار زینب است
 
فصل الخطاب عاشقی ما رسیده است
ای قطره های تب زده دریا رسیده است

زیباترین حماسه ی دنیا رسیده است
زینب به دست حضرت زهرا رسیده است
 
چشمی گشود و چشم شقایق به خواب شد
زیباترین دعای علی مستجاب شد
 
باور نداشت چشم فلک دختر این چنین
در بین چند کعبه دل دلبر این چنین

از هرچه سرفراز زنی سرتر این چنین
غیر از خدا نداشت کسی باور این چنین
 
حتی فلک به خواب خیالش ندیده است
امشب خدا دوباره حسین آفریده است
 
تا کوچه اش قبیله ی لیلا ادامه داشت
تا خانه اش گدایی عیسی ادامه داشت

در قامتش قیامت مولا ادامه داشت
زینب که بود حضرت زهرا ادامه داشت
 
زهرا نبود زهره دگر نُه فلک نداشت
زینب نبود سفره ی خلقت نمک نداشت
 
زینب اگر نبود اثر از کربلا نبود
زینب اگر نبود علم حق به پا نبود

زینب اگر نبود کتاب خدا نبود
یک یا حسین بر لب ما و شما نبود
 
بیخود که نیست عاشق و مجنون زینبیم
این یا حسین را همه مدیون زینبیم
 
ای برترین عقیله ی ایل و تبارها
صبرت صلابت همه ی اقتدارها

ای کرده با صدای علی کارزارها
ای خطبه ات بُرنده تر از ذوالفقارها
 
با خطبه هات حیدر کرار زنده شد
در هیبتت شکوه علمدار زنده شد
 
نهج البلاغه خوان علی آتشِ کلام
ای مرتضای دوم کوفه، حسین شام

حُسن ختام کرب و بلا تیغ بی نیام
با خطبه ات گرفته ای از دشمن انتقام
 
ای زینب مدینه و زهرای کربلا
تو تیغ می گرفتی اگر وای کربلا
 
تو آمدی که صبر شوی مجتبی شوی
تو آمدی حسین شوی کربلا شوی

تو آمدی به آل کسا هم کسا شوی
هم ما رأیت سمت جمیلا رها شوی
 
تو آمدی که کعبه دل کربلا شود
در سینه ها حسینیه غم رها شود
 
از کودکی برای برادر گریستی
از کودکی به خاطر مادر گریستی

گاهی کنار سرو صنوبر گریستی
گاهی کنار پیکر بی سر گریستی
 
حقت نبود تا که به زنجیرتان کشند
با خط تازیانه به تفسیرتان کشند
 ***محسن عرب خالقی***

دل را به پاس عشق تو میل خُم است و بس
جان در ره دمشق تو سر در گم است و بس

زاندم که از بهشت تو تبعید می شدیم
تا حال ننگ ما طلب گندم است و بس

ای نور مهر و ماه طفیل نگاه تو
تنها نه مست جلوه ی تو انجم است و بس

تو چارده جمال و جلال محمّدی
کی گفته محو تو قمر سوم است و بس

عالم تمام مست ولای تو زینب اند
این میکده نمونه ای از مردم است و بس

ای صاحب مقام ولایت خوش آمدی
ای رهبر طریق هدایت خوش آمدی

ای نفس ناطقه گره ام وا نمی شود
وصف تو ای عقیله مهیّا نمی شود

گلها اگر کتاب و گیاهان قلم شوند
هرگز مقام قرب تو انشا نمی شود

ای عاقله، محدّثه، عُلیا مخدّره!
مُلک و ملک ز مدح تو ارضا نمی شود

قلب سلیمه، نفس زکیّه، مجلله!
قدّیس تر ز نفس تو پیدا نمی شود

خالص ترین عیار محبّت به قلب توست
بی مُهر عاطفه دلی امضا نمی شود

ای ثروت همیشگی و ناتمام عشق
تا روز حشر بر دل پاکت سلام عشق

ای در نگاه پاک تو توحید راستین
وی احترام واجب تو فرض مؤمنین

حوّا اگر به ذائقه گندم نمی چشاند
کامت نمی چشید به جز جنّت برین

ای شفع و وتر و نافله خانه به دوش تو
باشد همان نشسته نمازت ستون دین

دست قنوت تو به بلندای آسمان
پای رکاب تو به سراپرده ی زمین

عصمت، حیا، عفاف، متانت، ادب، وقار
یک شمّه از حجاب تو ای بانوی زمین

ای رتبه ی تو نائبة الخاص کربلا
جامی بده ز باده ی اخلاص کربلا

وقتی بناست فاش شود طینت علی
دیگر نیاز نیست به مدحیّت علی

وقتی خدای نام تو را زِین اب گذاشت
جای غُلو نمانده تویی حجّت علی

ای تارهای صوتی حیدر به حنجرت
در هیئت تو تعبیه شد هیبت علی

از امتزاج کوثر و توحید، سوره ایست
چون سوره ی مبارکه ی زینت علی

تنها نه وصف قدر علی را نمی توان
حتّی مدیح نام تو ای بهجت علی

تو برترین سلاله ی آل پیمبری
خورشید حیدری و هلال پیمبری

ای جلوه ی پیمبری فای فاطمه
وی قامت صنوبری آی فاطمه

فاطر به حقّ فاطمه در سلک ما تویی
در خلق کائنات تویی طای فاطمه

در میم فاطمه تو «تکی» مثل مادرت
همتا نداشت فاطمه، ای تای فاطمه

همتای مادرت شده ای زینت پدر!
در نام توست کاملِ معنای فاطمه

ای امتداد فاطمه تا بعد کربلا
زهرا اگر نماند تویی جای فاطمه

زینب اگر نبود حرم فاطمه نداشت
دیگر خدا به لوح و قلم فاطمه نداشت

خوف و خطر به پای تو تکریم می کنند
ایمان و صبر نزد تو تعلیم می کنند

فتح و ظفر ز سایه ی تو سر برآورند
درد و بلا ز لشکر تو بیم می کنند

دلدادگان عشق به میدان کارزار
هر دم نفس به عشق تو تقدیم می کنند

حق باوران به گوش دل کودکان خویش
نام تو را به زمزمه تعلیم می کنند

آنانکه راه کرب و بلا برگزیده اند
میثاق عشق را به تو تحکیم می کنند

هرجا تویی حسین همانجاست زینبا
کرب و بلا حریم تو یکتاست زینبا

ای آفتاب معرفت مکتب حسین
روشن ترین چراغ حرم زینب حسین

با اقتدا به فاطمه در مکتب علی
تدبیر توست پیروی از مکتب حسین

داغ و بلا به چشم تو زیباست زینبا
سنگ صبور و مرهم تاب و تب حسین

گوش دل تو محرم اسرار قتلگاه
در زیر تیغ می شنوی یارب حسین

از لحظه ی ظهور تو تا ساعت وداع
نام پر از حلاوت تو بر لب حسین

چشمی که بر مصائب تو گریه می کند
خون گلو به خون خدا هدیه می کند
***محمود ژولیده***

با نام عشق، نام خدا، عشق نام تو
دارم شروع می شوم از فیض عام تو

بر دستهای هرکه رسیدی دلش شکست
غم را چکانده اند مگر بین کام تو؟

تو آمدی عصاره ی این پنج تن شدی
ای مظهر خدایی عصمت مرام تو

مثل خدیجه هستی تو وقف می شود
یعنی که دینمان شده مدیون نام تو

از جانب خدای تمامی یاسها
واجب شده برای همه احترام تو

قائم مقام فاطمه ی خانه ی علی
تندیس صبر! عالمه ی خانه ی علی

ای قلّه ی نجابت توحید جایتان
تا آسمان کشیده شده ردّ پایتان

باران هم از لطافتتان حرف می زند
وقتی نزول می کند از چشم هایتان

طوفان نور! بال و جبرئیل ریخت
در اولین شب حرم کبریایتان

ای سایه ی ندیده شده، آیه ی حجاب
ارث نجیب فاطمه بوده حیایتان

حالا که بر رسالت محمل نشسته اید
مائیم و خطبه های پس از کربلایتان

دلواپس نگاه حسن ای تب حسین
بنیانگذار عشق، تو ای زینب حسین

مضمون من به قدّ شماها نمی رسد
ذهن حقیر قطره به دریا نمی رسد

از معجزات سوره ی مریم لبالبم
با این همه دوباره مسیحا نمی رسد

ای قبله گاه شمع، از این پس به دست توست
آتش اگر به پیکر پروانه می رسد

چشمان من نشسته سر راه محملت
یا می رسد به پای شما یا نمی رسد

هر دختری که زینب کبری نمی شود
هر دختری به دامن زهرا نمی رسد

آغوش گرم یاس فقط مستحقّ توست
حتی اگر خدات بخوانیم حق توست

سجاده ها دم سحرت را شنیده اند
باران چشمهای ترت را شنیده اند

آه ای قنوت وتر! تمام فرشته ها
توصیف های بال و پرت را شنیده اند

وقتی که حرف می زنی انگار خاطرات
طوفان خطبه ی پدرت را شنیده اند

این ابرهای گریه ی ما قبل کربلا
آن سایه های روی سرت را شنیده اند

پر اضطراب بودی و پروا نداشتی
جز ذکر یا حسین به لبها نداشتی

ای آیه آیه آیه ی تو سرگذشت غم
در رگ رگ جنون من آخر بزن قدم

می آیی از تنفس یک ظهر پر ز آه
ای جبرئیل خسته به طوفان گریه ام

هر قطره قطره اشک تو صد علقمه عطش
هر آه سینه سوز تو صد آسمان حرم

آئینه ی شکسته ی محمل! مسیح زخم
در کوچه های سنگدل کوفیان بدم

با چشم های خیس خودم می نویسمت
من تا ابد تلاطم دریای زینبم

از پشت آن نقاب نجیبت نگام کن
بر روضه های ابری خود مبتلام کن

قلبت تپید و سوره ی مریم شروع شد
تفسیر زخم های مجسم شروع شد

از پشت کوه های ازل با شعاع اشک
نامت طلوع کرد و از آن غم شروع شد

اندازه ی تمامی دنیا دلت شکست
از چشم تو مراثی ماتم شروع شد

از زینبیه سینه زنان تا لب فرات
خون گریه ی سلاله ی زمزم شروع شد

وقتی وزید معجر تو دست بادها
غمگین ترین غروب محرم شروع شد

طوفان گرفت و دار و ندارت به باد رفت
پیراهن عزیز بهارت به باد رفت

دار و ندار آخرتان را گرفته اند
بر روی نیزه ها سرتان را گرفته اند

تنگ غروب روز دهم بی مروّتان
راه عبور معجرتان را گرفته اند

با تازیانه یکنفس از عصر تا به شام
بال و پر مطهرتان را گرفته اند

این لاله های سرزده از باغ مقنعه
سر تا به پای پیکرتان را گرفته اند

چیزی نمانده بر تن این آسمانِ زخم
پیراهن برادرتان را گرفته اند

بی شک اسیر شهر پر از رذل می شوی
وقتی بدون دست ابالفضل می شوی
**‌*علیرضا لک***