نقدی بر بیانیه کمیته ملی المپیک

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در حالی که تب اختلاف بین محمود خسروی وفا عضو هیات اجرایی کمیته ملی المپیک و محمد علی آبادی رئیس کمیته ملی المپیک در مورد فروش ساختمان قبلی کمیته در خیابان گاندی و برخی از مسائل مالی کمیته بالا گرفته بود و طوماری از مصاحبه، نشست خبری، شکایت و تهمت علیه یکدیگر منتشر می شد هیات اجرایی کمیته ملی المپیک روز چهارشنبه 27 آذر بیانیه ای صادر کرد که نه تنها به روشن شدن زوایای تاریک پرونده این اختلاف کمی نکرد، بلکه به اذعان این بیانیه اقدامات انجام شده در نهایت "صحت و سلامت" بوده است.

نگاهی به ریشه اختلاف

محمود خسروی وفا که معتقد است درباره فروش ساختمان کمیته المپیک (واقع در خیابان گاندی) تخلفاتی صورت گرفته ابتدا در گفت و گو با رسانه ها ادعای خود را به صورت شبهه بیان می کند، اما اعلام می کند که منتظر شنیدن پاسخ علی آبادی و ارائه مستندات قانونی است. خسروی وفا اندکی بعد به شکل رسمی با وارد کردن اتهامات به علی آبادی او را در فروش صوری ساختمان گاندی و چند ماجرای دیگر متهم می کند. از این پس مصاحبه پشت مصاحبه است که این دو فرد در دفاع از خود و متهم کردن دیگری انجام می دهند. در حالی که انتظار می رود با باز شدن پای مراجع قانونی مقصر اصلی شناخته شود هیات اجرایی کمیته المپیک در بیانیه ای از رسانه ها می خواهد که از پرداختن به "کشمکش بیهوده" خودداری کنند تا موجب "وهن" مدیران ورزش نشود.

بیانیه روز چهارشنبه کمیته المپیک که در اختیار رسانه ها قرار گرفت نکاتی داشت که پرداختن به آن خالی از لطف نیست.

1- اعضای هیات اجرایی که در بیانیه خود از زیر سوال رفتن و وهن مدیران ارشد ورزش کشور ابراز نگرانی کرده اند، باید بدانند که حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد. هیات اجرایی کمیته المپیک باید الگویی باشد برای فدراسیون ها و سایر نهادهای ورزشی اما وقتی دو تن از مدیران برجسته این نهاد این گونه علنا و در فضای رسانه ای به هم حمله می کنند و موجی از اتهامات را علیه هم مطرح می کنند، خودشان هستند که موجب "وهن" می شوند. در این صورت جای تعجب نیست که در مجامع پایین تر مانند فدراسیون ها یا هیات استان ها این اندازه اختلاف و جنجال ایجاد شود.

2- هیات اجرایی بالاترین نهادی است که به طور مستقیم با کمیته بین المللی المپیک ارتباط دارد و هیچ یک از حاشیه ها و مسائل به وجود آمده از چشم IOC دور نمی ماند. مطرح شدن این مسائل مسلما وجهه خوبی از ورزش ایران در نزد کمیته بین المللی المپیک ایجاد نمی کند.

3- در بخشی از بیانیه اشاره شده است که دعوای به وجود آمده بین دو فرد است و ربطی به کمیته المپیک ندارد! باید یادآور شد که علی آبادی و خسروی وفا سر یک پرونده خصوصی وارد نزاع نشده اند بلکه اتهاماتی در زمینه اموال و مستغلات کمیته به هم وارد کرده اند. پس نمی توان این دعوا را صرفا اختلاف دو شخص دانست.

4- در بخش دیگری از بیانیه همانند بسیاری از پرونده های جنجالی ورزش پای رسانه ها باز شده و به شکل غیر مستقیم آنها مقصر این اختلاف معرفی شده اند. در بند پایانی بیانیه به گونه ای از رسانه ها خواسته شده به این کشمکش دامن نزنند که انگار همه اتفاقات قبلی هم از رسانه آب خورده است. انگار نه انگار که خسروی وفا در نشست خبری خود (به عنوان عضو هیات اجرایی کمیته ملی المپیک و رئیس کمیته پارالمپیک و نه یک شخص حقیقی) این ادعاها را مطرح کرده و حتی کپی مستندات خود را در اختیار خبرنگاران می گذارد. از آن طرف هم مصاحبه هایی از سوی علی آبادی رسانه ها را پر می کند و... اگر به تعبیر بیانیه هیات اجرایی این موضوع "کشمکش بیهوده" بوده است، چرا آن را آغاز کردید؟

5- درخواست هیات اجرایی برای مسکوت ماندن این پرونده چه معنایی دارد؟ چرا پرونده های اختلاف ورزشی باید همیشه بی مقصر و بی مجازات بماند؟ چرا نباید پای نهادهای قانونی به این ماجرا باز شود تا تکلیف پرونده معلوم شود. اصلا باید از اعضای محترم هیات اجرایی پرسید چرا اجازه رسیدگی قانونی به این مساله داده نمی‌شود که هر گونه شائبه‌ای از بین برود.

6- تعیین مقصر ماجرا کار رسانه نیست، اما رسالت رسانه ای ایجاب می کند که درخواست غیرمنطقی هیات اجرایی کمیته المپیک برای نپرداختن به این ماجرا رد شود. در شرایطی که فضای ورزش این گونه مسموم و ملتهب شده و گمانه زنی های زیادی علیه هر یک از این دو نفر مطرح می شود، ریش سفیدی و کدخدامنشی جز ایجاد شائبه های بیشتر مشکلی را حل نمی کند.

آقایان مسئول چنان با جدیت علیه هم شمشیر کشیده اند که گویا فراموش کردند غیر از شخصیت حقیقی خود، عنوانی حقوقی را یدک می کشند. برنده این نزاع شاید مشخص نباشد، اما بازنده آن قطعا مشخص است: ورزش.