چرا ناتو جرات دخالت در سوریه را ندارد؟

قبل از اینکه قذافی و رژیم دیکتاتوری اش سقوط کند و شورای انتقالی لیبی پیروز شود رسانه های مختلف از زبان کارشناسان خود به تحلیل ها و اظهاراتی در مورد احتمال دخالت نظامی ناتو در سوریه همچون لیبی و تکمیل نقشه جدید جهان عرب تحت عنوان بهار عربی پرداختند و از آن به عنوان پروژه آخر طرح خاورمیانه جدید یاد کردند.

به گزارش 598 به نقل از آزادنگار به دنبال آن مخالفان سوریه نیز نسبت به دخالت بیگانگان ابراز تمایل کردند، به گونه ای که محمد رحال یکی از سران مخالف آشکارا از مسلح شدن و گزینه مقابله مسلحانه با دولت بشار اسد سخن بر زبان آورد و این موضوع به وضوح در جمعه " حمایت بین المللی " مشاهده شد، چیزی که بر خلاف تاریخ است جایی که انقلاب همواره به معنی رهایی از دخالت بیگانگان بوده است ونه دعوت از بیگانه برای حضور در امور داخلی یک کشور.

در مورد لیبی و آنچه که در این کشور با نام جمعه " حمایت بیگانه " رخ داد نیز این سؤال مطرح می شودکه آیا ناتو بعد از لیبی در سوریه نیز دخالت می کند؟

حقیقت امر این است که دخالت ناتو در سوریه حتی برای یک ساعت هم امکان ندارد چرا که سوریه مطلقا مثل لیبی نیست و مطمئنا دلیلش نیز آن چیزی که بر زبان درک برنگیلمن معاون کل ناتو مبنی بر " عدم دخالت نظامی ناتو در سوریه به صورت قطع " جاری شد، نمی باشد بلکه تفاوت های اساسی بین اوضاع سوریه و لیبی مطرح است که از مهم ترین آنها می توان به نکات زیر اشاره کرد:

1- در لیبی مخالفان توانستند نیروهای خود را در بنغازی گرد هم آورند و از آنجا پایگاهی را برای حرکت به سوی طرابلس شکل دهند، چیزی که مخالفان سوریه علی رغم تلاش های فراوانی که صورت گرفت، در آن موفق نشدندو هم اکنون نیز این طرح ها و توطئه ها در مناطق کوچک از جمله در شهر حمص و تحت نظارت و حضور مستقیم برخی افسران بلندپایه دستگاههای امنیتی عربی مرتبط با موساد اسرائیل صورت می پذیرد.

2- در لیبی دولت قذافی تمامی اسناد داخلی و خارجی خود از سال 2005 به بعد را در اختیار آمریکا قرار داد و قبل از آن نیز طی مدت زمان طولانی روابط خود با گروههای مقاومت و جنبش های آزادی در جهان عرب قطع کرد و حتی تا حد دشمنی با بعضی از این جنبش ها پیش رفتند و خصوصا امام موسی صدر را دزدیدند، ولی در سوریه دولت بشار اسد از ابتدای حضور مقاومت لبنان از آن حمایت کرد و از مشارکت در  جنگ علیه عراق خودداری و با حملات هوایی بر لیبی مخالفت کرد و از نیروهای مقاومت فلسطینی نیز حمایت کرد.

3-  در لیبی موضع مخالف روسیه و چین با دخالت ناتو به دلایل اقتصادی و قرار دادهای تجاری آنها با لیبی بود، ولی موضع این دو در مورد سوریه به این عوامل مربوط نمی شود و با ابعاد استراتژیک مرتبط است.

4-  دولت لیبی هم پیمان استراتژیک و قوی نداشت اما سوریه هم پیمانی مستحکم وقوی چون ایران دارد که حتی با موضع ترکیه در قبال دمشق مخالفت کرد و پاسخ دندان شکن در مقابل طرح گزینه نظامی در سوریه توسط برخی کشورها را مطرح کرد و گفت موشک را با موشک و حمله را با حمله پاسخ می دهیم.

5- در لیبی نیروهای قذافی اکثریت جیره خوارانی از سایر کشورهای آفریقایی بودند ، اما در سوریه یک ارتش مخلص عربی که بر پایه دشمنی با اسرائیل شکل گرفته است وجود داشت.

6-  در لیبی نفت و گاز و منابع سرشارفراوان دیگری وجود داشت که عاید دولت های عضو ناتو و شیوخ عرب شد و با بهانه های مختلف که بارزترین آن بازسازی این کشور بود تقسیم غنایم کرند اما  در سوریه از این منابع خبری نیست .

7-  در لیبی سفرای خارجی و چند مقام مهم چند ماه قبل از سقوط دولتشان استعفا دادند اما در سوریه کشورهای غربی ندیدند که حتی یک منشی یا معاون از سمت خودش استعفا دهد چرا که کاردانی همچون ولید المعلم در راس آن حضور داشت.

8- در سوریه حکومت تحت امر و رهبری بشار اسد است که همواره آماده مقابله با دشمنان داخلی و خارجی است و جنگنده های ناتو را اگر که قدم در خاک سوریه نهند بدون شک مجبور خواهد کرد که اجساد سربازان خود را از شرق تا غرب سوریه جمع آوری و به کشورهایشان برگرداند و منتظر موشک های دوربردی باشد که تل آویو را نیز پشت سر خواهند گذارد و بدون شک بیشترین ضرر را اسرائیل از این مسأله خواهد کرد.

اما نکته پایانی این است که رویای دخالت ناتو در سوریه امری است که تحقق نخواهد یافت، آنچنان که بعضی گمان می کنند با ضربات هوایی و سریع به برخی مواضع که نیروهای سوریه قادر به پاسخگویی نباشند می توان کار را تمام کرد، امری که بسیار بعید است محقق شود چرا که هر آتش گشایی سرآغاز یک جنگ تمام عیار خواهد شد. آغاز جنگ تمام عیارچیزی است که مشرفان براوضاع و حوادث سوریه به قطع اعلام کرده اند که اگر چنین اتفاقی صورت پذیرد سرآغاز تبدیل شدن رویای غربی ها به کابوسی بزرگ می شود که از تل آویو آغاز می شود و کسی نمی داند که به کجا ختم خواهد شد.