پایگاه آمریکایی "العدید" در قطر در تیررس سربازان ایرانی

به گزارش پایگاه 598، دستیابی به راکت های سوخت جامد کوتاه برد، یکی از اهداف اولیه برنامه موشکی کشورمان از اواسط جنگ تحمیلی بوده است. گفته می شود در این راستا اولین راکت از این نوع با برد ۱۷۰ کیلومتر آزمایش شده و بعدها از لحاظ برد و محموله جنگی توسعه یافته است.

به طور کلی راکت ها پرتابه هایی با پیشران راکتی (غیرهواتنفسی) و بدون هدایت هستند یعنی پس از تنظیم اولیه به سمت مختصات هدف، شلیک شده و بعد از آن دیگر قابل هدایت و کنترل نبوده و در نتیجه دقت آنها عمدتاً بستگی به مراحل قبل از شلیک دارد. اما موشک ها با برخورداری از سامانه های هدایت و کنترل به طور معمول تا آخرین مراحل قبل از اصابت به هدف قابلیت تصحیح مسیر برای افزایش دقت دارند.

البته برای کاهش خطای ناشی از ورودی های اغتشاشی در طی پرواز نظیر شرایط جوی و برای پایدارسازی راکت از روش های فعال و غیرفعالی استفاده می شود که تعبیه بالک در انتها و یا ایجاد دوران حول محور طولی از جمله این دو روش هستند.


در نتیجه حذف سامانه های پردازشگر، حسگرها و سامانه های هدایت و کنترل و عملگرها جدا از بحث کاهش وزن برای یک طراحی مشخص، مزیت بزرگی به نام ارزان قیمت بودن راکت و سرعت و سادگی تولید ایجاد می شود که برای انهدام و آسیب زدن به اهداف غیر نقطه ای آن را به سلاح مناسب و شاید ایده آلی تبدیل می نماید که از هزینه های کلی درگیری با دشمن می کاهد ضمن اینکه طول مدت انبارداری راکت را افزایش و هزینه های این دوره را نیز کاهش می دهد زیرا نیاز به بررسی سامانه های فوق از بین می رود.

در بین راکت های طراحی و تولید شده در کشورمان، خانواده راکت های «زلزال» از اهمیت بالایی برخوردارند زیرا دوربردترین و مخرب ترین سلاح راکتی ایران، همین نمونه های مختلف زلزال هستند.

هر چند در مصاحبه های مختلفی از زلزال به عنوان موشک نیز یاد می شود اما تاکنون به طور رسمی صحبتی از وجود سامانه های هدایت روی نسل های مختلف زلزال به میان نیامده است از اینرو ما نیز بر مبنای اطلاعات منتشر شده بررسی آن را با فرض راکت بودن آغاز می کنیم.


آشنایی با خانواده زلزال

به نظر می رسد راکت های زلزال دارای سه نسل اصلی هستند که تفاوت هایی در شکل ظاهری و شاخصه های عملکرد خصوصاً برد دارند. تمامی این نمونه ها از پرتابگرهای تکی که برای راکت های نازعات نیز استفاده می شود شلیک می شوند که در گزارشی به آنها پرداخته بودیم.

پیکربندی تمامی نسل ها شامل بدنه استوانه ای، چهار بالک ذورنقه ای در انتهای بدنه و موتورهای راکتی دوران دهنده پیش از بخش دماغه است. این دماغه در نسل سوم زلزال مخروط ساده است که جایگزین طرح قبلی یعنی شکل منحنی نزدیک به شکل اوجایو که به یک فیوز مخروطی در نوک دماغه می رسید شده است.

همانطور که پیشتر اشاره شد کاربرد موتورهای راکتی کوچک دوران دهنده که لحظاتی پس از شلیک روشن می شوند، ایجاد حرکت چرخشی موشک حول محور طولی(مانور رول) است تا تأثیر عوامل ایجاد خطا در حین پرواز به کمترین میزان ممکن برسد.

نسل دوم زلزال در حالی که اختلاف ابعادی با نسل اول ندارد اما با افزایش ۲۹ درصدی جرم سوخت، بدون کاهش میزان سرجنگی به ۶۸ درصد برد بیشتر می رسد. البته در برخی نمایشگاه ها مشخصات متفاوتی برای طول و جرم نسل دوم عنوان شده که آن را در پرانتز آورده ایم.

در نسل سوم ضمن افزایش طول و قطر راکت، جرم آن نیز افزایش یافته است. دو نمونه معرفی شده در این نسل دارای دو رویکرد متفاوت هستند: یکی با افزایش ۵۰ درصدی جرم سرجنگی برای رسیدن به قدرت تخریب بیشتر(با کمی کاهش برد) و دیگری با رویکرد افزایش برد ساخته شده است.

در واقع زلزال-۳ نسبت به نسل قبل، ۴۷۰ کیلوگرم سنگین تر است که ۳۰۰ کیلوگرم آن سهم افزایش سرجنگی و ۱۴۰ کیلوگرم آن سهم افزایش میزان سوخت بوده و مابقی نیز احتمالاً مربوط به افزایش حجم بدنه است.

پرتابگر سه فروندی زلزال با برد ۲۷۰ کیلومتر
در طیف وسیع پرتابه های راکتی و موشکی تولید شده در ایران به طور کلی پس از سری راکت های فجر و راکت های نازعات که دارای روند صعودی در برد و قدرت تخریب هستند(از برد ۸.۵ تا ۱۳۰ کیلومتر)، راکت های زلزال و پس از آن موشک های فاتح-۱۱۰ و شهاب ۱ و ۲(با برد ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلومتر) قرار می گیرند.

لازم به ذکر است راکت های زلزال به دلیل برخورداری از شرایط دینامیکی و میزان محموله قابل حمل، پایه طراحی و ساخت برخی از راکت های کاوشگر فضایی ایران نیز بوده اند.

علاوه بر مبحث افزایش برد نمونه های مختلف زلزال، میزان خطای نسبی آنها نیز از نکات مهم است. در نمونه های اول بیشترین خطای دایره ای این راکت در حدود ۵ درصد بیشینه برد بوده که برای نسل اول ۶.۲۵ کیلومتر، برای نسل دوم ۱۰.۵ کیلومتر، برای زلزال-۳ کمتر از ۱۰ کیلومتر و برای زلزال-۳بی کمتر از ۱۲.۵ کیلومتر بوده است.


باید متذکر شویم که خطای دایره ای(CEP) شعاع دایره ای به مرکز هدف مورد نظر است که بیش از نیمی از موشک های شلیک شده به سمت هدف در آن دایره فرود خواهند آمد که این دایره خطا بر مبنای روش های علمی مانند تئوری «مونت کارلو» محاسبه می شود.

رقابت تنگاتنگ زلزال با فاتح-۱۱۰ در انهدام اهداف

تا به اینجای کار انتظار بیشتری هم از میزان دقت یک راکت هدایت ناپذیر نمی رفت اما مصاحبه فرمانده کل سپاه که در آن خطای آخرین نسل های راکت زلزال، ۵۰ متر عنوان شد نگاه ها را به این سلاح تغییر داد.

این میزان خطا که احتمالاً مربوط به CEP زلزال های جدید یا بهسازی شده است نقش این راکت را در نبردها دگرگون ساخته و آن را از یک پرتابه که به درد شلیک به اهداف وسیع می خورد به سلاحی شبه نقطه زن تبدیل می کند.

با میزان خطای ذکر شده در واقع اگر دایره ای به قطر ۱۰۰ متر حول هدف در نظر گرفته شود، بر مبنای تئوری های محاسباتی مربوطه می توان گفت دستکم نیمی از شلیک های این نمونه زلزال در آن اصابت خواهد کرد.

برای مثال توقفگاه بزرگ پایگاه آمریکایی العدید در قطر که در فاصله کمتر از ۲۷۰ کیلومتری سواحل و جزایر ایران قرار دارد حدود ۱۳۰۰ متر طول و ۳۳۰ متر عرض دارد.

به طور معمول در هر فاصله ۱۰۰ متری عرضی و ۱۵۰ متری طولی در آن دو فروند هواپیمای چند ده میلیون دلاری سوخترسان کی-سی-۱۳۵ یا بمب افکن چند صد میلیون دلاری بی-۱بی قرار گرفته است. هواگردهای دیگری نظیر هواپیماهای جاسوسی ئی-۸، گشت دریایی اوریون و ترابری سی-۱۳۰و وی-۲۲ نیز در این توقفگاه وجود دارد که جمعاً بیش از ۴ میلیارد دلار ارزش دارند.

گفتنی است سردار سرلشکر جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران در نشست خبری خود در شهریور ماه ۱۳۹۱ اعلام کرده بود دقت راکت‌های ۳۰۰کیلومتری زلزال به زیر ۵۰متر رسیده است.

یکی از موضوعاتی که همواره رسانه های غربی و صهیونیستی ادعا می کنند، واگذاری راکت های زلزال و دانش مربوط به تولید آن از سوی کشورمان به رزمندگان مقاومت است و حال باید منتظر ماند و دید کابوس صهیونیست ها از تبدیل بارش زلزال ها به زلزال های بارشی، چقدر در نابودی این رژیم جعلی و کودک کش تسریع می بخشد.