شعری برای آل سقوط

بگذار بگویم که نگیرند به بازی
تیغ سخنم را دله دزدان حجازی

ما مژده ی پیغام رسولیم به سلمان
ما حافظ و خیام و خراسانی و رازی

اما تو چه داری که به جز فتنه ببافی؟
اما توچه داری که به جز فرقه بسازی؟

از نسل یزیدید که هر یک دو سه روزی
لم داده به منبر پی بوزینه نوازی

از نسل ولید بن پلیدید به محراب
سودی نَبَرَد خوک از این پیشنمازی

مفتی شده‌ای مفت که فتوا بتراشی
با تیغی و دشداشه‌ای و ریش درازی

تا کُرد و لُر و ترک و بلوچ اند برادر
حاشا که بر این خاک کنی دست درازی