سلام بمبئی... خداحافظ سینمای دینی!

در همین روزهایی که فیلم سینمایی" سلام بمبئی" با بهره گیری از عناصر فیلم های عامه پسند بالیوودی ، به سرعت در حال تسخیر گیشه های سینمایِ ایران اسلامی است، اختتامیه اولین جشنواره فیلم وحدت اسلامی نیز در تهران برگزار شد؛ آن هم در حالی که بسیاری از رسانه های جمعی چندان توجهی به آن نکرده و طبعاً بخش قابل توجهی از مردم نیز از وقوع چنین جشنواره ای حتی مطلع نشدند!

البته نفس برگزاری همین جشنواره آن هم در اوضاع امروز منطقه و جهان که دنیای غرب با انبوه امکانات رسانه ای خود در ترویج اسلام هراسی و شیعه هراسی می کوشد، بسیار ارزشمند و پدیده ای فرخنده است، منتهای مراتب آن چه ضرورت می نماید لزوم ضریب دادن به چنین واقعه ای است و حال آن که متاسفانه در سال های اخیر به دلیل تغییر ذائقه مردم شاهد گرایش رو به رشد مخاطبان به سمت فیلم های سطحی و صرفاً گیشه ای همچون "سلام بمبئی" و یا "من سالوادور نیستم" ، بوده ایم!

البته این سخن درستی است که چرخ سینما باید بچرخد و به سلیقه مخاطب در امر فیلمسازی توجه کرد، اما حقیقتاً در پس این تایید باید پرسید که به چه بهایی و به چه بهانه ای؟!
از دیگر سو جای این سوال و دغدغه جدی است که چرا سبد سینمای ما در تولید و عرضه فیلم های دینی آن هم با مایه های وحدت آمیز در گستره جهان اسلام، این چنین اندک و کم مایه است؟!

باز جای شکرش باقی است که تولید و اکران فیلم فاخر "محمد رسول الله(ص) " تا حدودی کم کاری ها را جبران کرد و استقبال جالب در داخل و خارج کشور از آخرین ساخته مجید مجیدی مایه امیدواری و مباهات شد.

قصد و غرض نگارنده از این نوشتار در واقع توجه دادن مسئولان و فیلمسازان به دو نکته بسیار مهم و کلیدی است؛ نخست آن که باید به سمت تولید و پخش آثار فاخر با محتوای دینی و به ویژه رویکرد تقریبی و وحدت آمیز حرکت کرد؛ ضرورت چنین مساله ای بر کسی پوشیده نیست به ویژه در شرایطی که دشمنان به هر طریق ممکن می کوشند که اصل وحدت اسلامی را هدف قرار داده و با حمایت از جریان تشیع انگلیسی از یک سو و تسنن آمریکایی از سوی دیگر ، به تفرقه افکنی در دنیای اسلام دامن بزنند.

نکته دوم هم این که ساخت آثار فاخر و در عین حال جذاب و دیدنی برای مخاطب امروزی یکی از وظایف مهم هنرمندان متعهد است که البته حمایت قرص و محکم مسئولان و دست اندرکاران هم می تواند بسترساز تحقق این هدف باشد.

بی شک اگر این موضوع محقق شود در آینده به تدریج شاهد اصلاح ذائقه مخاطب ایرانی خواهیم بود؛ مخاطبی که دغدغه اش صرفاً تماشای رقص و آواز یک فیلم هندی و ایرانی و یا بازی نه چندان درست و حرفه ای بازیگران فیلم پر سر و صدایی به نام "سلام بمبئی " نباشد و میل روز افزون به تماشای آثار ارزشمند و پرمحتوا بر روی پرده نقره ای را داشته باشد.

همیاری و مشارکت فعالان رسانه ای نیز در این باره بی گمان یکی دیگر از بایسته هاست که به خصوص چه در زمینه تولید اخبار و به خصوص انعکاس و انتشار آن ها می تواند باعث شود فیلم های فاخر با درون مایه های دینی و تقریبی که امروز به شدت به آن ها نیاز داریم تولید و در فضایی درست روانه میدان اکران سینما شود.