آقای شمقدری: لعنت بر این آزادی

وبلاگ امت حزب الله نوشت:

همیشه به دوستانم توصیه کرده ام که در هنگام عصبانیت یادداشت ننویسند ، توصیه کرده ام که نقد را بی طرفانه بنویسید اما اینبار می خواهم خود این قاعده را بشکنم. بیش از ده فیلم جشنواره فجر را با همراهی قلم و کاغذم نظاره گر بودم. برای هر فیلمی نقدی نگاشتم اما اولویتی برای درج ان ندیدم.

اما در آخرین روز جشنواره، در روزی که سلاحم(قلمم) را جا گذاشته بودم به تماشای فیلمی نشستم که تا مغز استخوانم را سوزاند.

نه فیلم ابکی «راه بهشت» با آن تقلید های کورکورانه و ناقصش از شاهکار «محمد رسول الله»، نه فیلم «یه عاشقانه ساده» با آن مثلث عشقی و جنگ سنت و مدرنیته، نه «چک» با آن کنایه ها و فضیلت شمردن استفاده از مشروبات الکلی و نه فیلم «خوابم میاید» با طرح وجود مسائل هم جنس بازی و نه «بی خداحافظی» یا به عبارت بهتر رپرتاژ خبری رضا صادقی هیچ کدام عصبانیم نکرد.

آخرین بار که از دیدن فیلمی چنین به خشم آمدم به ساخته صدر عاملی  باز می گردد، آن روزی که صدر عاملی با چشمان بسته فیلم  ساخته بود، آن روزی که دین افیون جامعه معرفی شده بود.

اما تماشای فیلم مهدی کرم پور در شبانگاه 22 بهمن به مراتب عذاب آور تر بود، اشتباه نکنید خشم من از تکرار مثلث های عشقی یا سوژه تکراری خیانت نبود.

حتی از اینکه شوهری با تعلقات مذهبی خود در خیانت پیش قراول از همسرش است هم ناراحت نشدم.

به عبارت دیگر این مسائل به حدی در سینمای فاسد و کرم خورده ما تکرار شده که دیگر جای هیچ گونه ناراحتی نیست.

خشم من از شروع حرکتی خطرناک و تازه است ، محکوم شدن نظام و ما برای مقابله با فتنه؟

هنوز خاطرات تلخ سعادت آباد، خیابان کاج و... از ذهنم پاک نشده آن روز که خیابان های تهران تبدیل به قتلگاه بسیجیان شده بود؛ هنوز ماجرای برهنه کردن ان بسیجی آزارم می دهد؛ هنوز از الفاظ رکیکی  که تمامی مقدساتم را هدف گرفته بود ستون های بدنم را می لرزاند، هنوز بغض روز عاشورا گلویم را می فشارد؛ حال آن جانیان ان غول های بی شاخ دم تبدیل به فرشته های بی گناه شدند.

امروز به تماشای فیلمی نشستم که فتنه گران انسان های رمانتیک جوان  و مهربان معرفی می کرد و در این شرایط تنها سیستم ظالم و حاکم به دنبال آزار مردم بود.