شهید جمهور؛ سرمشق رؤسای جمهور
چند روز قبل و در شام عید غدیر، جهت تجدید دیدار با یکی از ذاکران اهل بیت(ع) و همچنین تبریک ساخت حسینیه ی هیات وی به محل تازه تاسیس هیاتش رفتم و البته در آن شب، مراسم سنگینی با انبوه بسیاری از جمعیت هیاتی تدارک دیده شده بود. دعوت از بزرگان و مشهورین مداحی کشور باعث شده بود رونق افزونی بر این افتتاحیه در جشن ولایت علوی صورت پذیرد. اکثریت قابل توجه جمعیت نیز به جهت علاقه به همین مداح گرانقدر و دیگر ذاکران اهل بیت(ع) بدون آنکه از حواشی آن خبری داشته باشند، حضوری گرم و فشرده ای را امتحان کردند و حقیر نیز به عنوان عضو ناچیزی از خیل ارادتمندان، شرکت در این محفل را بر خود فرض دانستم.
در آستانه ی ورود به محل برگزاری هیات و با مشاهده ی عنوان مجتمع فرهنگی- مذهبی... به جای حسینیه، قدری به فکر فرو رفتم اما بنا بر حسن نیت گذارده و وارد شدم. از حواشی نه چندان مهم جلسه که بگذریم، در متن برنامه مشاهده کردم که رفت و آمدهای خاصی صورت می پذیرد و بعضی افراد البته گمنام برای اکثر حاضرین، به دعوت خاصه ی برخی افراد به نزدیکترین مکان به جایگاه هدایت می شوند. پس از پرس و جویی کوتاه مطلع شدم که فلان فرد که می کوشند او را تا کنار صندلی مداحان نامی کشور بکشانند، پسر فلان فرد سیاسی کشور است که از قضا پرکارترین کاندیدای قطعی انتخابات ریاست جمهوری می باشد. این صحنه و اتفاقات دیگری که در حاشیه ی مراسم افتاد از سویی و تداوم برگزاری این قبیل برنامه ها طی چند ماه اخیر در یکی از مساجد یکی از میدانهای مهم تهران که به بهانه ی هیات، همان کاندیدا با تیمش حضور پررنگی و علنی دارند از سوی دیگر، زنگ خطر را برایم به صدا آورد.
در کنار این مسایل، اظهارنظرهای هیاتیهایی که از این مسایل قدری باخبر شده بودند، تلنگری شد تا براساس وظیفه ی نوکری آستان سیدالشهداء(ع) دست به قلم ببرم و در دروازه ی ورود به ماه عشق و حماسه، محرم حسینی(ع)، به انجام آنچه تکلیف خود می دانم عمل کنم. هرچند قبل از این نوشته با برخی از دوستان مشورت داشتم و اکثرا حقیر را از نگارش این نوشته منع می کردند آن هم صرفا به این جهت که شاید به مذاق برخی از بزرگان عالم نوکری خوش نیاید و برایم گران تمام شود اما در خلوت خود به فکر فرورفتم و به این نتیجه رسیدم که شاید امروز نگارش این نوشته وظیفه ای باشد که کوتاهی از آن، مستوجب خسران شود. از خداوند هم می خواهم که نیت حقیر را خالص گرداند و خوانندگان این یادداشت نیز بدون حب و بغض و اعلام نتیجه قبل از خواندن مطلب، نوشته را مورد مطالعه و نقد قرار دهند.
عزیزان! یکی از مهمترین علل استواری و شکوفایی دستگاه سیدالشهداء(ع) و محافل اهل بیت(ع) در طول تاریخ، مردمی بودن آنها بوده است. حکومتها، افراد، قدرتمندان، ثروتمندان و سیاسیون بسیاری آمده اند و رفته اند و نام و اثری از آنها باقی نمانده، اما محافل ذکر و هیاتهای آل الله(ع) همچنان برقرار می باشند و نه تنها از عظمت و شکوهشان ذره ای کم نشده، بلکه روز به روز بر عظمت آن افزوده شده است. همین نکته به تنهایی دلیل محکمی است بر اینکه نباید این مجالس را به جنجالهای شخصی و سیاسی آلوده کرد و از آنها نردبامی ساخت جهت مسندنشینی عده ای خاص.
شاید عده ای سوال کنند: چگونه است در دروه های قبلی هیاتها را مصادره کردند اما امروز نباید چنین کرد؟ پاسخ این است که هر زمان، هر هیاتی خود را وقف فرد و جریانی سیاسی کرد، قطعا اشتباه بوده است و این مساله، ربطی به این دوره و دوره های قبل ندارد. قطعا اگر از عموم شرکت کنندگان در محافل مذهبی هم سوال شود پاسخ خواهند داد که حضورشان در این مجالس، جهت انس بیشتر با قرآن و عترت و همچنین افزایش بصیرت دینی، فرهنگی و سیاسی آنها می باشد و همگان می دانند که افزایش بصیرت سیاسی با تبدیل هیات به ستاد تبلیغاتی هر فردی کاملا در تضاد می باشد.
ستایشگران اهل بیت(ع) مانند هر فردی دیگری، قطعا در مقولات مختلف جامعه دارای دیدگاه می باشند و محل رجوع بخش قابل توجهی از مردم متدین قرار خواهند گرفت. علت این مراجعه نیز بر مبنای همان نوکری سیدالشهداء(ع) و احتمال تطابق بیشتر دیدگاه این افراد با مسیر مورذد نظر اهل بیت(ع) می باشد. این مساله تا اینجای کار نه تنها بلااشکال است بلکه مورد تایید عموم بزرگان نیز می باشد اما اشکال اینجاست که در این ارایه ی دیدگاه، حب و بغضها و منافع شخصی و سیاسی مورد لحاظ قرار گیرد که اگر این اتفاق افتاد، چندین ضربه ی خطرناک را متحمل خواهیم شد.
اولا اعتماد مردم به ذاکرین اهل بیت(ع) دچار خدشه می شود، ثانیا از این سلب اعتماد، هیاتهای مذهبی خسارت خواهند دید، ثالثا در صورت بروز چنین رخداد نامبارکی، یکی از خواسته های مستکبرین عالم به وقوع خواهد پیوست که همانا رویگردانی مردم از هیاتهاست.
همانگونه که ذکر گردید، حقیر به عنوان کوچکترین و ناچیزترین حلقه ی این زنجیره ی گسترده، کاملا معتقد هستم که حرکت سیدالشهداء(ع) و اهل بیت(ع) برپایه ی سیاست بود و حتما دیانت ما عین سیاست ماست اما به شدت مخالفم که باید در قالب این دستکاه مقدس، سیاسی کاری نمود.
مگر نهضت انقلاب اسلامی را همین هیاتها به راه نینداختند؟ مگر اوجگیری مبارزات در زمان طاغوت در ایام محرم و محافل مذهبی نبود؟ مگر یکی از وصایای اساسی بنیانگذار کبیر انقلاب برپایی دستجات عزاداری و سینه زنی نبود؟ مگر همین هیاتیها نبودند که جوانان کشور را تربیت اخلاقی داده و آماده ی حضور در صحنه های بی بدیل دفاع مقدس نمودند؟ مگر همین روضه خوانها و مداحان و بچه هیاتیها نبودند که در دوران سیاه ضدفرهنگی موسوم به اصلاحات، عَلَم انقلاب را بردوش گرفته و با برپایی محافل بی شمار، جوانان را نسبت به دامی که برایشان پهن کرده بودند، هوشیار نمودند؟ مگر همین محافل و حسینیه ها نبودند که پس از 8 ماه فتنه گری ضدانقلاب و هتک حرمت آنان نسبت به تاروپودشان، عاشورای حسینی(ع)، حرکت بی سابقه و بی نظیر 9 دی را به راه انداختند و با علم و کتل و بیرقهای خود، به خیابانها ریختند و بساط فتنه و فتنه گران را جمع نمودند؟ و مگر همین هیاتهای بصیر نبودند که زودتر از هر فرد سیاسی دیگری، خطر جریان انحرافی را درک کردند و نسبت به بیداری مردم اقدام نمودند؟
آیا در تمام اتفاقات فوق، که تنها نمونه ای از خدمات بسیار هیاتها به انقلاب اسلامی می باشد، سیاسی کاری و سیاسی بازی در میان بود؟ آیا اکثر آن اتفاقات به صورت خودجوش و مردمی شکل گرفت یا با ساماندهی جریانی سیاسی، آن هم برای رسیدن به چرب و شیرین دنیا؟
البته در نوع خود جالب و قابل تقدیر می باشد که امروزه سیاسیون هم فهمیده اند که نمی توان بر اثرات محافل مذهبی بر افکار عمومی بی تفاوت بود و به این نتیجه رسیده اند که جهت رسیدن به مطامع دنیوی نیز باید خود را به این محافل نزدیک کنند، اما وظایف هیاتها چیست؟
به صرف اینکه فلان فرد سیاسی که به باند ثروت و قدرت وصل است، برایمان حسینیه و مجتمع و سالن و جلسه و تدارکات گسترده پیش بینی نمود، باید علم مقدس سیدالشهداء(ع) را در اختیارش گذارد؟ آیا اینگونه می خواهیم از خونها پاک ریخته شده بر زمینِ شهدای کربلا و سید و سرورشان، حسین فاطمه(س) پاسداری نماییم؟ آیا اینگونه می خواهیم زینبی باشیم و پیام آور حماسه ی کربلاییان گردیم؟ آیا حضرت ام المصایب نیز در جریان روشنگری مردم، به فضای جریانات خاصی سیاسی زمانش پناهنده شد؟
محرم در راه است و همچون همه ی سالهای پس از 61 هجری، سیل گسترده ی حسینیان و عاشوراییان، عزم حضور در بزم اربابشان را نموده اند. مباد که هیات و حسینیه ای، به سوءاستفاده گران فرصت دهد تا با قدم نهادن بر خونهای مقدس، به مسندهای قدرت و ثروت نزدیک شوند که سیدالشهداء(ع) بر دستگاه نابش ناظر است و حساس، حرکاتمان را مشاهده می کند و در زمان خودش، به حساب و کتاب خواهد پرداخت. اتفاقات چندماه اخیر نشان داده است که با نزدیکی به انتخابات ریاست جمهوری، برخی کاندیداهای خاص، تلاش وافری خواهند نمود تا از عزای حسین(ع) جامه ی قدرت برای خود بدوزند. دوستان! مراقب باشیم
ما در ره عشق، نقض پیمان نکنیم/گرجان طلبد دریغ از جان نکنیم
دنیا اگر از یزید لبریز شود/ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
در آستانه ی ورود به محل برگزاری هیات و با مشاهده ی عنوان مجتمع فرهنگی- مذهبی... به جای حسینیه، قدری به فکر فرو رفتم اما بنا بر حسن نیت گذارده و وارد شدم. از حواشی نه چندان مهم جلسه که بگذریم، در متن برنامه مشاهده کردم که رفت و آمدهای خاصی صورت می پذیرد و بعضی افراد البته گمنام برای اکثر حاضرین، به دعوت خاصه ی برخی افراد به نزدیکترین مکان به جایگاه هدایت می شوند. پس از پرس و جویی کوتاه مطلع شدم که فلان فرد که می کوشند او را تا کنار صندلی مداحان نامی کشور بکشانند، پسر فلان فرد سیاسی کشور است که از قضا پرکارترین کاندیدای قطعی انتخابات ریاست جمهوری می باشد. این صحنه و اتفاقات دیگری که در حاشیه ی مراسم افتاد از سویی و تداوم برگزاری این قبیل برنامه ها طی چند ماه اخیر در یکی از مساجد یکی از میدانهای مهم تهران که به بهانه ی هیات، همان کاندیدا با تیمش حضور پررنگی و علنی دارند از سوی دیگر، زنگ خطر را برایم به صدا آورد.
در کنار این مسایل، اظهارنظرهای هیاتیهایی که از این مسایل قدری باخبر شده بودند، تلنگری شد تا براساس وظیفه ی نوکری آستان سیدالشهداء(ع) دست به قلم ببرم و در دروازه ی ورود به ماه عشق و حماسه، محرم حسینی(ع)، به انجام آنچه تکلیف خود می دانم عمل کنم. هرچند قبل از این نوشته با برخی از دوستان مشورت داشتم و اکثرا حقیر را از نگارش این نوشته منع می کردند آن هم صرفا به این جهت که شاید به مذاق برخی از بزرگان عالم نوکری خوش نیاید و برایم گران تمام شود اما در خلوت خود به فکر فرورفتم و به این نتیجه رسیدم که شاید امروز نگارش این نوشته وظیفه ای باشد که کوتاهی از آن، مستوجب خسران شود. از خداوند هم می خواهم که نیت حقیر را خالص گرداند و خوانندگان این یادداشت نیز بدون حب و بغض و اعلام نتیجه قبل از خواندن مطلب، نوشته را مورد مطالعه و نقد قرار دهند.
عزیزان! یکی از مهمترین علل استواری و شکوفایی دستگاه سیدالشهداء(ع) و محافل اهل بیت(ع) در طول تاریخ، مردمی بودن آنها بوده است. حکومتها، افراد، قدرتمندان، ثروتمندان و سیاسیون بسیاری آمده اند و رفته اند و نام و اثری از آنها باقی نمانده، اما محافل ذکر و هیاتهای آل الله(ع) همچنان برقرار می باشند و نه تنها از عظمت و شکوهشان ذره ای کم نشده، بلکه روز به روز بر عظمت آن افزوده شده است. همین نکته به تنهایی دلیل محکمی است بر اینکه نباید این مجالس را به جنجالهای شخصی و سیاسی آلوده کرد و از آنها نردبامی ساخت جهت مسندنشینی عده ای خاص.
شاید عده ای سوال کنند: چگونه است در دروه های قبلی هیاتها را مصادره کردند اما امروز نباید چنین کرد؟ پاسخ این است که هر زمان، هر هیاتی خود را وقف فرد و جریانی سیاسی کرد، قطعا اشتباه بوده است و این مساله، ربطی به این دوره و دوره های قبل ندارد. قطعا اگر از عموم شرکت کنندگان در محافل مذهبی هم سوال شود پاسخ خواهند داد که حضورشان در این مجالس، جهت انس بیشتر با قرآن و عترت و همچنین افزایش بصیرت دینی، فرهنگی و سیاسی آنها می باشد و همگان می دانند که افزایش بصیرت سیاسی با تبدیل هیات به ستاد تبلیغاتی هر فردی کاملا در تضاد می باشد.
ستایشگران اهل بیت(ع) مانند هر فردی دیگری، قطعا در مقولات مختلف جامعه دارای دیدگاه می باشند و محل رجوع بخش قابل توجهی از مردم متدین قرار خواهند گرفت. علت این مراجعه نیز بر مبنای همان نوکری سیدالشهداء(ع) و احتمال تطابق بیشتر دیدگاه این افراد با مسیر مورذد نظر اهل بیت(ع) می باشد. این مساله تا اینجای کار نه تنها بلااشکال است بلکه مورد تایید عموم بزرگان نیز می باشد اما اشکال اینجاست که در این ارایه ی دیدگاه، حب و بغضها و منافع شخصی و سیاسی مورد لحاظ قرار گیرد که اگر این اتفاق افتاد، چندین ضربه ی خطرناک را متحمل خواهیم شد.
اولا اعتماد مردم به ذاکرین اهل بیت(ع) دچار خدشه می شود، ثانیا از این سلب اعتماد، هیاتهای مذهبی خسارت خواهند دید، ثالثا در صورت بروز چنین رخداد نامبارکی، یکی از خواسته های مستکبرین عالم به وقوع خواهد پیوست که همانا رویگردانی مردم از هیاتهاست.
همانگونه که ذکر گردید، حقیر به عنوان کوچکترین و ناچیزترین حلقه ی این زنجیره ی گسترده، کاملا معتقد هستم که حرکت سیدالشهداء(ع) و اهل بیت(ع) برپایه ی سیاست بود و حتما دیانت ما عین سیاست ماست اما به شدت مخالفم که باید در قالب این دستکاه مقدس، سیاسی کاری نمود.
مگر نهضت انقلاب اسلامی را همین هیاتها به راه نینداختند؟ مگر اوجگیری مبارزات در زمان طاغوت در ایام محرم و محافل مذهبی نبود؟ مگر یکی از وصایای اساسی بنیانگذار کبیر انقلاب برپایی دستجات عزاداری و سینه زنی نبود؟ مگر همین هیاتیها نبودند که جوانان کشور را تربیت اخلاقی داده و آماده ی حضور در صحنه های بی بدیل دفاع مقدس نمودند؟ مگر همین روضه خوانها و مداحان و بچه هیاتیها نبودند که در دوران سیاه ضدفرهنگی موسوم به اصلاحات، عَلَم انقلاب را بردوش گرفته و با برپایی محافل بی شمار، جوانان را نسبت به دامی که برایشان پهن کرده بودند، هوشیار نمودند؟ مگر همین محافل و حسینیه ها نبودند که پس از 8 ماه فتنه گری ضدانقلاب و هتک حرمت آنان نسبت به تاروپودشان، عاشورای حسینی(ع)، حرکت بی سابقه و بی نظیر 9 دی را به راه انداختند و با علم و کتل و بیرقهای خود، به خیابانها ریختند و بساط فتنه و فتنه گران را جمع نمودند؟ و مگر همین هیاتهای بصیر نبودند که زودتر از هر فرد سیاسی دیگری، خطر جریان انحرافی را درک کردند و نسبت به بیداری مردم اقدام نمودند؟
آیا در تمام اتفاقات فوق، که تنها نمونه ای از خدمات بسیار هیاتها به انقلاب اسلامی می باشد، سیاسی کاری و سیاسی بازی در میان بود؟ آیا اکثر آن اتفاقات به صورت خودجوش و مردمی شکل گرفت یا با ساماندهی جریانی سیاسی، آن هم برای رسیدن به چرب و شیرین دنیا؟
البته در نوع خود جالب و قابل تقدیر می باشد که امروزه سیاسیون هم فهمیده اند که نمی توان بر اثرات محافل مذهبی بر افکار عمومی بی تفاوت بود و به این نتیجه رسیده اند که جهت رسیدن به مطامع دنیوی نیز باید خود را به این محافل نزدیک کنند، اما وظایف هیاتها چیست؟
به صرف اینکه فلان فرد سیاسی که به باند ثروت و قدرت وصل است، برایمان حسینیه و مجتمع و سالن و جلسه و تدارکات گسترده پیش بینی نمود، باید علم مقدس سیدالشهداء(ع) را در اختیارش گذارد؟ آیا اینگونه می خواهیم از خونها پاک ریخته شده بر زمینِ شهدای کربلا و سید و سرورشان، حسین فاطمه(س) پاسداری نماییم؟ آیا اینگونه می خواهیم زینبی باشیم و پیام آور حماسه ی کربلاییان گردیم؟ آیا حضرت ام المصایب نیز در جریان روشنگری مردم، به فضای جریانات خاصی سیاسی زمانش پناهنده شد؟
محرم در راه است و همچون همه ی سالهای پس از 61 هجری، سیل گسترده ی حسینیان و عاشوراییان، عزم حضور در بزم اربابشان را نموده اند. مباد که هیات و حسینیه ای، به سوءاستفاده گران فرصت دهد تا با قدم نهادن بر خونهای مقدس، به مسندهای قدرت و ثروت نزدیک شوند که سیدالشهداء(ع) بر دستگاه نابش ناظر است و حساس، حرکاتمان را مشاهده می کند و در زمان خودش، به حساب و کتاب خواهد پرداخت. اتفاقات چندماه اخیر نشان داده است که با نزدیکی به انتخابات ریاست جمهوری، برخی کاندیداهای خاص، تلاش وافری خواهند نمود تا از عزای حسین(ع) جامه ی قدرت برای خود بدوزند. دوستان! مراقب باشیم
ما در ره عشق، نقض پیمان نکنیم/گرجان طلبد دریغ از جان نکنیم
دنیا اگر از یزید لبریز شود/ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
اخبار ویژه
سعید جلیلی:
دادگاه عالی انتاریو رای داد:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
