بگم بگم

اما درباره ادعای وجود ناگفته‌ها و منت گذاشتن بر سر نظام و مردم مبنی بر اینکه آنها را نگفته تا وحدت و امنیت کشور به خطر نیفتد، ملاحظاتی هست. اولا اگر ناگفته منصفانه و واقعی - نه سیاست‌بازی و شانتاژ و عملیات روانی - درباره علل سوءمدیریت دولت و نابسامانی اقتصادی موجود در میان است، چرا نباید گفته شود و مردم مطلع شوند و مسئولان راه آن را ببندند. مثلا دولت چرا توضیح نمی‌دهد که در کدام فرآیند تصمیم‌گیری رانت ۱۸ میلیارد دلاری و واگذاری ارزان قیمت ۷ میلیون سکه را ایجاد کرد و چه کسانی با کدام رانت‌های اطلاعاتی از این واگذاری‌ها سود بردند؟

روز یکشنبه گذشته، درباره اعلام وصول سؤال از رئیس‌جمهور در پارلمان، نامه‌ای کوتاه به علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی نوشت و توضیحاتی را ارائه کرد و نوشت: «برخی حقایق را برای مردم عزیز کشورم بازگو نمایم». اما منظور روحانی چیست!؟

احتمالا آقای آشنا فراموش کرده‌اند که در کجا و چه روزگاری صحبت می‌کنیم؟ تجربه بگم‌بگم‌های نافرجام گذشته در کنار توسعه ابزارهای ارتباطی این روزها برای دولت‌ها و مسئولان راهی جز شفاف‌سازی و صراحت نگذاشته است. آن هم در دولتی که خودش مدعی برخورد صریح و شفاف و رودررو با مردم است.

این دیگر محمود احمدی‌نژاد نیست که در سفرهای استانی یا در مناظره‌های انتخاباتی، مخالفان خود را تهدید به افشاگری کند. «بگم بگم» اصطلاح رایجی بود که در ادبیات سیاسی رئیس‌جمهور سابق نمودار شد.