سینمای دولتی

در واقع این «مردم گرایی» که اکنون قادری و فراستی در عرصه سینما از آن دفاع می نمایند، واکنشی است به نگرش های ضد مردمی و «توده ای» که مردم را سطحی و محتاج هدایت روشنفکران و یا پرچمداران ارزش ها می دانند. این واکنش به قدری شدید است که ناخودآگاه تبدیل به یک «ایدئولوژی» شده که هر فردی که نقدی بر آن داشته باشد را سریعاً «ضدمردمی» و «نفتی» می خواند. به نظر می رسد در مباحث کلان مدیریت فرهنگ، می بایست با سعه صدر بیشتری وارد شد و دیدگاه های مختلف را با وسعت نظر بیشتری بررسی کرد

مسأله «پامنبری های بی خاصیت» معضلی است که شاید بیش از همه، گریبانگیر استاد پناهیان و دکتر عباسی در این سالها بوده است. افرادی که ساعت ها پای منبر یا کلاس استاد می نشینند، اما دریغ از یک صفحه خروجی. کامنت های فوق را نیز می توان نوعی واکنش از سوی این افراد درنظر گرفت که به دلیل عدم توانایی برقراری دیالوگ علمی، خود را در میدان جنگی فرض می کنند که می بایست به هرکه با فرمانده شان به بحث و مخالفت برخواست، با تیر کلام به حمله بپردازند و این نشانه های یک انحراف فرهنگی است

دفاع سوم دکتر عباسی این بود که مگر ما بخش خصوصی ای داریم که قادر به تأمین 200 – 300 ملیارد تومان بودجه برای یک فیلم باشد؟ ... وقتی آنها به ملائکه و پیامبران ما در فیلم هایشان توهین می کنند، آیا ما می توانیم با بودجه محدود بخش خصوصی جواب آنها را بدهیم؟ پاسخ این است که اگر 300 ملیارد تومان به اثری در آمریکا اختصاص می یابد، قطعاً این پول و چند برابر آن به جیب سرمایه‌گذار بازمی گردد. مسأله اینجاست که دلیل سرمایه گذاری دولت در یک پروژه به اصطلاح «فاخر» در ایران، صرفاً این نیست که فراهم آوردن «اولیه» این پول برای بخش خصوصی ممکن نیست، بلکه به این دلیل است که این پول دیگر قابل بازگشت نیست.

اما لازم به ذکر است که این برخورد نه تنها در تناقض با اظهار علاقه وی نسبت به گفتگو و حل مشکلات و اختلافات، با دیالوگ و نه با برخوردهای قانونی می باشد، بلکه در تضاد با پاسخی است که وی چند روز قبل به 598 داده بود. 598 در روز چهارشنبه هفته گذشته، پس از انتشار نامه درخواست رسانه های فرهنگی انقلاب اسلامی برای حضور نمایندگانشان در هفت، نظر جیرانی را در باره این نامه جویا شد و وی پاسخ داد: «در مورد هفت و حاشیه هایش مصاحبه نمی کنم، ولی در مورد سینمای ایران بعداً صحبت می کنم». لیکن در این تماس، وی اظهار داشت که در مورد هیچ موضوعی حاضر به مصاحبه نیست.

من در مورد کسانی که به هفت دعوت می شوند تصمیم نمی گیرم و به شخصه موافق حضور تمام منتقدینی که حرفی برای گفتن داشته باشند در برنامه هستم و این را باید از آقای جیرانی مطالبه کنید...اینکه دو منتقد جوان را به اسم تحلیل آوردند، نه تحلیلی در صحبتشان بود و نه نقد و تنها یک دفاع خیلی آبکی از آقای مهرجویی بود...هیچ فیلم سازی بیرون از مخاطب و بیرون از نقد، اعتباری به دست نمی آورد و اینکه «اعتبار آقای مهرجویی بالاتر از نقد است»، حرف پرتی است.