روزهای زندگی

چندی پیش در دفتر تبلیغات اسلامی استان قم نشستی با موضوع نقد آثار پرویز شیخ طادی برگزار گردید. در این نشست برخی نقدهای کتبی با این مضمون که چرا از نمادهای دینی در این فیلم کم استفاده شده مطرح شد که پرویز شیخ طادی در پاسخ به نقدهای مذکور بیان داشت: ما تابحال در فیلم ها در استفاده از این نمادها افراط کردیم. چفیه نشان دادیم، پیشانه بند بستیم و یا حسین را فریاد زدیم. اما زیاد روی باعث نوعی سبک شدن می شود.

من یک بار در جلسه ای مثل این شرکت کردم که هدف آن پایین آوردن موتور سینماگران و محکوم کردن کسانی که می خواهند به آن بپردازند بود! نوبت به من که رسید، فقط یک نکته گفتم و آن اینکه جایی که مردم پول می دهند تا در آن بنشینند و ساعاتی به یک نقطه خیره می شوند و حواسشان را جمع آن می کنند، جای مقدسی است. ما می خواهیم یک نفر را برای نماز بلند کنیم، بلند نمی شود، اما اینجا خودش پول می دهد و می نشیند.

«روزهای زندگی» از انگشت شمارترین فیلم ها در مورد قطعنامه است. در باب قطعنامه و حواشی آن، البته کم، ولی چیزهایی شنیده ایم. اما نسل سوم انقلاب هر قدر هم مطالعه داشته باشد، نخواهد توانست احساس رزمنده جنگ را در لحظه شنیدن پذیرش قطعنامه بچشد. اصولاً "چشیدن" با مطالعه به سختی حاصل می شود و این هنر است که این توان را دارد. روزهای زندگی این لحظات را می چشاند، با تمام احساس هم می چشاند.