نیوشا ضیغمی

بعضی وقت‏ها فکر می‏کنم که کار خانم‏های خانه‏دار خیلی سخت است. یک روز که تصمیم به آشپزی می‏گیری، قشنگ تا ساعت 4 بعدازظهرت به سرعت میگذرد! چرا دروغ بگویم؟ شاید زندگی من شبیه زندگی همه خانم‏هایی که در خانه هستند نباشد، اما دوست دارم و سعی می‏کنم جوری زندگی کنم که خیلی غیرمعمولی نباشد. البته واقعاً وقت انجام برخی از کارها را ندارم...من خیلی اوقات دلم می‏خواهد بچه داشته باشم، اما وقت نمی‏شود!

ظاهرا، همسر خانم ضیغمی جراح است.

جناب آقای یامین پور، این سریال را نمادی از مبارزه جنبش سبز علیه نظام تأویل می فرمایند. بدینصورت که وحید مشتاق، نماینده بازماندگان محدود از مسئولین صادق اند که با مرگ او کاملاً منقرض می شوند، «رئیس» نماینده نظام است که در مقابل جنبش های ضد دروغی که علیه نظام صورت می گیرد می ایستد و علیرضا و گروهش هم نماینده جنبش های مردمی هستند که می بایست در مقابل نظام دروغگو (از دید خودشان) ایستاده و البته بازجویی و مقابله دستگاه های امنیتی را به جان بخرند. ناجی نیز زن چشم سبزی است که از آمریکا آمده و بدنبال احیای جوانمردی است که طبق معمول، با ممانعت نظام مواجه می شود. گویا ایشان آسیه را نیز نماد «زهرا رهنور» بگیرند که...

نکته دیگری که شاید برای برخی بیشترین حساسیت را برانگیخته باشد، ورود کامل به درون سازمان امنیتی جمهوری اسلامی است. چنین ورودی به بطن یک پیگیری امنیتی و حتی گفتگوی شخصی و چالش نظری مسئولین اطلاعاتی، تاکنون بی سابقه و البته در این سریال جسورانه و قابل ستایش است. فیلمساز اینبار با وزارت اطلاعات از درون فیلم وارد دیالوگ می شود و دکترین های امنیتی را مورد بحث نسبتاً جدی قرار می دهد... این کار (اعتراف گیری و اعتراف کردن) به حدی در دین ما قبیح است که بعضاً از خود گناه (حتی گناهانی نظیر زنا) نیز بدتر شمرده شده...