شاعر انقلابی

«در درجه اوّل، قصیده‌سرا ملک‌الشّعرای بهار بود که قصیده‌هایش مرا خیلی به خودش جلب می‌کرد. مرحوم امیری فیروزکوهی هم یک نوع قصیده سبک خاقانی می‌گفت که آن هم در نوع خودش قصیده بسیار فخیم و برجسته‌ای بود؛ از آن هم من خیلی خوشم می‌آمد».

به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره)، پیروزی کشورمان به تنهایی در رویارویی با تمام قدرتهای مستکبرنظامی غرب و شرق و طاغوتهای وابسته به آنها و خلق حماسه عظیم 9 دی، همه تحقق وعده‌های راستین الهی بود و بر ماست که با تمام وجود شاکر و با تمام قوا نگهبان این موهبت‌های بزرگ الهی باشیم. وظیفه شعر متعهد و متعالی نیز حفاظت از همین حماسه‌هاست، حماسه باید زنده بماند در دل اعصار و قرون نقش ببندد. صدای حماسه باید در گوش تاریخ بپیچد! و شعر باید صدای حماسه باشد

متأسفانه در فتنه 88 بدترین و ضعیفترین و منفعل ترین شیوه مدیریت فرهنگی را شاهد بودیم. بنابر این به علت عدم مدیریت صحیح و باقی ماندن شعرها روی کاغذ و حتی عدم برگزاری شب شعرها و عصر شعرهایی که باعث تقویت آگاهی و بیداری در مردم بشود عملا تأثیر چندانی را از شعر در فضای جامعه شاهد نبودیم. دغدغه شاعران را بایستی بر اساس جبهه و سمت ایستادن ایشان در صف آرایی حق و باطل و میزان بصیرت و تیزبینی ایشان در گم نکردن راه در غبار و مه جستجو کرد... چرا که دغدغه شاعر را مکان ایستادن او معین می کند و این مکان را بصیرت و فهم او از دین ونسبتش با حقیقت تشیع یعنی ولایت.