آسمان زرد کم عمق

انتخاب مرگ در فیلم توکلی بیشتر یک بیماری است تا اراده. و خب این با قواره ادعای روشنفکری اثر نمی سازد. چیزی شبیه عشق کشی فیلم هانِکه. در آنجا هم همه تمهیدات کارگردان برای وصال پایانی با یک سکانس به هم می ریزد؛ همان کابوس نفس گیر که احتمالا چکاد اندیشه های هانِکه قبل از فیلم بوده است. کابوسی که اجازه شکوه اراده پیرمرد در قتل همسرش را می گیرد و تردید کم آوردن وی را برای مخاطب زنده می کند.

تماشای تصاویر به هم پیوسته ای که نام «آسمان زرد کم عمق» گرفته بودند (با پیشوند اشتباهی به نام «فیلم») اگرچه انسان را از امکان تحقق چیزی به نام «سینما» در ایران ناامید می کند، اما همزمان نویدبخش تحقق شعار «ما می توانیم» به اعلی مرتبه اش است. ما می توانیم، همه می توانیم، یعنی همه هفتاد میلیون ایرانی می توانند «فیلمساز» شوند...