بهرام توکلی

«تنگه ابوقریب» بدون شک یکی از پدیده‌های این دوره از جشنواره فیلم فجر است؛ هم از آن نظر که به واسطه بزرگی ابعاد پروداکشن اثری متفاوت و تازه در سینمای ایران محسوب می‌شود و هم از این نظر که سعی کرده در زمینه روایت یک قصه دفاع‌مقدسی نیز سراغ ادبیاتی تازه برود. نمایش این فیلم در میان انبوهی از آثار اجتماعی و گاهی شعارزده‌ای که به این دوره از جشنواره فیلم فجر راه پیدا کردند، با استقبال بسیار خوبی از سوی اهالی رسانه و مخاطبان روبه‌رو شد.

تماشای تصاویر به هم پیوسته ای که نام «آسمان زرد کم عمق» گرفته بودند (با پیشوند اشتباهی به نام «فیلم») اگرچه انسان را از امکان تحقق چیزی به نام «سینما» در ایران ناامید می کند، اما همزمان نویدبخش تحقق شعار «ما می توانیم» به اعلی مرتبه اش است. ما می توانیم، همه می توانیم، یعنی همه هفتاد میلیون ایرانی می توانند «فیلمساز» شوند...