فرشتگان قصاب

خنده دار است که امروز وحشی ترین تمدن تمام طول تاریخ مدعی حقوق بشر است. با نگاهی به تاریخ تمدن غرب در می یابیم که اساسا از خیلی قبل تر از دوران هلنی کشتن برای تفریح موضوعیت داشته تا دوران هلنی، که بحث گلادیاتوریسم تحقق پیدا می کند تا به امروز که انسان غربی برای ارضائ خشونتش دست به ساخت فیلمهایی می زند که در آن بُکش تا زنده بمانی تقدیس می شود.

مهمترین درسی که این جشنواره برای مسئولین فرهنگی کشور (اگر کسی جز رهبری نسبت به فرهنگ، احساس مسئولیت هم بکند) داشت، این بود که نباید از قهر کردن عده ای پیشکسوت ترسید و سینما را مورد تهدید دانست. بلکه چنانچه کمی هم به رهنمودهای رهبری توجه کنیم و به «ما می توانیم» جوانان در عرصه سینما اعتقاد داشته باشیم، و البته پرتی های جنگ نرم را مانند جنگ سخت بپردازیم، سینما هم مانند عرصه های علمی کشور توسط جوانان انقلابی درنوردیده خواهد شد. اکنون به بررسی مختصر مهمترین آثار جشنواره امسال می پردازیم.

سینمای ایران به خصوص در سالهای اخیر نشان داده که هرگاه برای فیلمسازی به خارج از کشور می رود، افتضاحی پدید می آورد. این افتضاح با کمال تأسف، وقتی فیلم قرار است مثلاً ارزشی باشد، دوچندان شده و نگرانی انسان را تشدید می کند. فرشتگان قصاب اما با جرأت تمام، نه به ترکیه و اروپا و آمریکا، که به «افغانستان» رفته و داستان خود را از درون یک بازار صحرایی آغاز می کند. لیکن تقریباً برخلاف تمام فیلم های اینچنینی، با ظرافتی تمام نمایی منحصر به فرد، با لوکیشنی زیبا، جذاب و رنگارنگ را به رخ می کشد.