محتوا

آیت الله حائری شیرازی خاطرنشان کرد: گاهی افراد کار خودشان را صحیح انجام می‌دهند اما فساد اخلاقی دارند. بنابراین محتوا و اخلاق خوب با ضعف اخلاق کارکردی ندارد. فرم و محتوا کنار یکدیگر می‌تواند نافع و سودمند باشد. در هنر سینما هم همین شرایط حاکم است و مثلا خانم هنرپیشه‌ای می خواهد هنر و اخلاق را با یکدیگر داشته باشد و باید اسلام و حجاب را به شیوه ای زیبا نمایش دهد.

تصور رایج در مورد شهید آوینی این است که ایشان صرفاً به یک سری مباحث نظری غیرکاربردی در سینما پرداخته اند، نظیر اینکه آیا ذات سینما با اسلام سازگار است و یا غربی است و... و برای امروز ما حرفی ندارند. از سویی تحلیلگران مذهبی ما، ادامه دهنده راه شهید آوینی محسوب می گردند. مسعود فراستی در این گفتگو نشان داده است که هر دو فرض بالا در مورد ایشان اشتباه است و نه تنها فهم و مباحثی که ایشان طرح کرده اند، کاربردی است که ما هنوز هم درمورد سینما آنها را نفهمیده ایم، بلکه اکثر ناقدین مذهبی، مسیری متفاوت از ایشان را در پیش گرفته اند.

شاید هیچ سوژه ای برای فیلم سازی، خطرناکتر از دو موضوع «نماز» و «حجاب» نباشد. زیرا جامعه ما بیش از هر چیزی بر ایندو حساسیت دارد و طاقت شنیدن ذره ای نصیحت را در بابشان ندارد. لذا همین که بتوانی یک ساعت و نیم مخاطب مدرن تهرانی را پای فیلمی با سوژه نماز بنشانی، فاقد از هر نقد دیگری که بر اثرت وارد باشد، خود یک پدیده فرهنگی عظیم است.

سینمای ایران به خصوص در سالهای اخیر نشان داده که هرگاه برای فیلمسازی به خارج از کشور می رود، افتضاحی پدید می آورد. این افتضاح با کمال تأسف، وقتی فیلم قرار است مثلاً ارزشی باشد، دوچندان شده و نگرانی انسان را تشدید می کند. فرشتگان قصاب اما با جرأت تمام، نه به ترکیه و اروپا و آمریکا، که به «افغانستان» رفته و داستان خود را از درون یک بازار صحرایی آغاز می کند. لیکن تقریباً برخلاف تمام فیلم های اینچنینی، با ظرافتی تمام نمایی منحصر به فرد، با لوکیشنی زیبا، جذاب و رنگارنگ را به رخ می کشد.