خانم کارکوب زاده

مادر جان! قلم طاقت ماندن در لای انگشتانم را ندارد و من هنوز شروع به نوشتن نکرده ­ام، در دریای کلمات غرق می­شوم و سطور خفته ذهنم را به تلاطم وامی­دارم. مانده ­ام چه برایت بنویسم که کمترین حق تو را ادا کرده باشم؟ به کاغذ روبرویم خیره شده­ ام که مرکب سیاه، رخش را جلوه­ ای نو بخشیده و قلم چون من شرمنده، سکوت کرده و در انتظار حرکتی و لغزشی جانبخش بر پهنه کاغذ است.