ققنوس

دفاع سوم دکتر عباسی این بود که مگر ما بخش خصوصی ای داریم که قادر به تأمین 200 – 300 ملیارد تومان بودجه برای یک فیلم باشد؟ ... وقتی آنها به ملائکه و پیامبران ما در فیلم هایشان توهین می کنند، آیا ما می توانیم با بودجه محدود بخش خصوصی جواب آنها را بدهیم؟ پاسخ این است که اگر 300 ملیارد تومان به اثری در آمریکا اختصاص می یابد، قطعاً این پول و چند برابر آن به جیب سرمایه‌گذار بازمی گردد. مسأله اینجاست که دلیل سرمایه گذاری دولت در یک پروژه به اصطلاح «فاخر» در ایران، صرفاً این نیست که فراهم آوردن «اولیه» این پول برای بخش خصوصی ممکن نیست، بلکه به این دلیل است که این پول دیگر قابل بازگشت نیست.

اتفاقی که دارد می افتد، این است که ما تنبلی و بی عرضگی خود را در پس سر و صدای زیاد رسانه ای مان مخفی می کنیم. ما «انقلابی» نیستیم، والا خواندن و بحث کردن آثار سینمایی شهید آوینی نهایتاً و با بیشترین اتلاف وقت، 3 ماه طول خواهد کشید. غربگرایان در مبارزه شان انقلابی اند؛ لذا می بینیم هرسال چهره های جدید به همراه فیلم های تازه به سینما ارائه می کنند و شبانه روز «در خود سینما» مشغول اند. همزمان که آنها شبانه روز مشغول فیلمنامه نویسی و فیلمسازی و رایزنی و فشار برای دریافت بودجه هستند، ما مشغول چه کاریم؟