سینمای خصوصی

مسأله «پامنبری های بی خاصیت» معضلی است که شاید بیش از همه، گریبانگیر استاد پناهیان و دکتر عباسی در این سالها بوده است. افرادی که ساعت ها پای منبر یا کلاس استاد می نشینند، اما دریغ از یک صفحه خروجی. کامنت های فوق را نیز می توان نوعی واکنش از سوی این افراد درنظر گرفت که به دلیل عدم توانایی برقراری دیالوگ علمی، خود را در میدان جنگی فرض می کنند که می بایست به هرکه با فرمانده شان به بحث و مخالفت برخواست، با تیر کلام به حمله بپردازند و این نشانه های یک انحراف فرهنگی است

دفاع سوم دکتر عباسی این بود که مگر ما بخش خصوصی ای داریم که قادر به تأمین 200 – 300 ملیارد تومان بودجه برای یک فیلم باشد؟ ... وقتی آنها به ملائکه و پیامبران ما در فیلم هایشان توهین می کنند، آیا ما می توانیم با بودجه محدود بخش خصوصی جواب آنها را بدهیم؟ پاسخ این است که اگر 300 ملیارد تومان به اثری در آمریکا اختصاص می یابد، قطعاً این پول و چند برابر آن به جیب سرمایه‌گذار بازمی گردد. مسأله اینجاست که دلیل سرمایه گذاری دولت در یک پروژه به اصطلاح «فاخر» در ایران، صرفاً این نیست که فراهم آوردن «اولیه» این پول برای بخش خصوصی ممکن نیست، بلکه به این دلیل است که این پول دیگر قابل بازگشت نیست.