سینمای هالیوود

...«ما در زندگی عادیِ خود فحش می‌دهیم‌ پس در فیلم هم می‌بایست فحاشی کنیم تا اثر، طبیعی جلوه کند». و البته این تفکر امروزه یکی از ابتلائاتِ سینما و تئاترِ ما و نوعی پرستیژِ روشنفکرانه و آوانگارد است که اتفاقاً فحاشی و رکاکت و بی­ ادبی از دم‌دستی‌ترین‌ها و عادی­ترین­ های این تفکر است.

دفاع سوم دکتر عباسی این بود که مگر ما بخش خصوصی ای داریم که قادر به تأمین 200 – 300 ملیارد تومان بودجه برای یک فیلم باشد؟ ... وقتی آنها به ملائکه و پیامبران ما در فیلم هایشان توهین می کنند، آیا ما می توانیم با بودجه محدود بخش خصوصی جواب آنها را بدهیم؟ پاسخ این است که اگر 300 ملیارد تومان به اثری در آمریکا اختصاص می یابد، قطعاً این پول و چند برابر آن به جیب سرمایه‌گذار بازمی گردد. مسأله اینجاست که دلیل سرمایه گذاری دولت در یک پروژه به اصطلاح «فاخر» در ایران، صرفاً این نیست که فراهم آوردن «اولیه» این پول برای بخش خصوصی ممکن نیست، بلکه به این دلیل است که این پول دیگر قابل بازگشت نیست.