ساختار

شاید هیچ سوژه ای برای فیلم سازی، خطرناکتر از دو موضوع «نماز» و «حجاب» نباشد. زیرا جامعه ما بیش از هر چیزی بر ایندو حساسیت دارد و طاقت شنیدن ذره ای نصیحت را در بابشان ندارد. لذا همین که بتوانی یک ساعت و نیم مخاطب مدرن تهرانی را پای فیلمی با سوژه نماز بنشانی، فاقد از هر نقد دیگری که بر اثرت وارد باشد، خود یک پدیده فرهنگی عظیم است.

سینمای ایران به خصوص در سالهای اخیر نشان داده که هرگاه برای فیلمسازی به خارج از کشور می رود، افتضاحی پدید می آورد. این افتضاح با کمال تأسف، وقتی فیلم قرار است مثلاً ارزشی باشد، دوچندان شده و نگرانی انسان را تشدید می کند. فرشتگان قصاب اما با جرأت تمام، نه به ترکیه و اروپا و آمریکا، که به «افغانستان» رفته و داستان خود را از درون یک بازار صحرایی آغاز می کند. لیکن تقریباً برخلاف تمام فیلم های اینچنینی، با ظرافتی تمام نمایی منحصر به فرد، با لوکیشنی زیبا، جذاب و رنگارنگ را به رخ می کشد.