احسان عبدی‌پور

فیلم «تنهای تنهای تنها» در واقع روایتی از پرونده هسته‌ای ایران با رویکردی انتقادی است که زورگویی‌های غرب و آمریکا علیه ایران را هنرمندانه زیر سؤال می‌برد. با این تفاوت مهم که مخاطب در حین تماشای فیلم از آن به عنوان اثری سیاسی یاد نمی‌کند. شاید بدترین توصیف برای این اثر سیاسی بودن آن است. در حالی که در آن هنرمندانه از زندگی انسان‌ها سخن به میان آمده است. زندگی‌ که در عین سادگی، با تمام بالا و پایین‌های خود، نمی‌تواند با طمع و سیاست‌های قدرت‌های جهان کنار بیاید.