شعر آیینی

معتقدم از آنجا که مستمع بزرگ شده در این مجالس سال‌های سال در هیئت تمام مدت از زبان مداح شعر می‌شنود و سعی می‌کند برای دریافت مفهوم ابیات تمرکز کند و در قسمت‌هایی از سینه‌زنی و نوحه‌خوانی مداح ناگزیر است به پاسخ دادن و حفظ کردن بعضی از ابیات، رفته رفته ارتباط دوستانه‌ای را با شعر برقرار می‌کند و ناخوداگاه با عروض و قافیه به صورت سماعی آشنا می‌شود و از طرفی چون شعر ارتباط مستقیم با احساس و عاطفه و اشک دارد و هیچ جایی در عالم به اندازه هیئت‌ها لبریز از زیبایی‌ نیست مستمع ناگهان چشم وا می‌کند و خود را شاعر می‌بیند.