فیلم سیاسی

فیلمساز با درایت و انصاف خاص خود سعی کرده میان نامزدهای انتخابات، تفاوتی قائل نشود. چنین انصافی نزد بسیاری از فیلمسازان ما همچون کیمیا محسوب می‌شود. فیلمساز می‌توانست مثلاً طرفداران موسوی و احمدی‌نژاد را در خانواده های مرفّه و فقیر، در شمال و جنوب تهران نشان دهد. اما او یک خواهر و برادر دوقلو را تصویر کرده که فرزند شهیدند و از طرفداران دو نامزد رقیب.

وزارت ارشاد و معاونت سينمايي به عنوان متولي عرصه‌ي سينما، چه در دوران دوم خرداد و چه پس از آن در دولت‌هاي نهم و دهم، رويکرد کاملاً مغاير با ارزش‌هاي نظام را در پيش گرفتند. چه در زمان مهاجراني، چه مسجد جامعی و چه زمان آقاي صفار و به ويژه در دوران آقاي حسيني، روند یک روند ثابتي بوده؛ یعنی همان روندي که آقاي مهاجراني پايه گذاري کرد در اين سينما، عموماً به سمتي دارد حرکت مي‌کند که نقطه‌ي مقابل جهتي است که نظام و انقلاب به سمت آن حرکت مي‌کنند. از اين تيپ فيلم‌هاي فحاش، فيلم‌هايی که تمايل دارند خط قرمز‌هاي اعتقادي را هدف قرار دهند، متاسفانه کم نداشتيم. اینها فیلم سیاسی نیستند.

به هر حال فيلمساز با تمسك به يكسري شعارهاي سياسي، فقط مي خواسته يك حاشيه جنجالي براي فيلمش فراهم بكند تا اينكه بخواهد يك حرف روشني را در فيلم بزند. ولي برايند اين فيلم يك برايند اتهام زننده به نظام است و مسئولين نظام در اين فيلم محاكمه شدند. از ميان تلفنهايي كه به اين آدم زده مي شد، تعداد بسيار اندكي تشكر آميز است كه به صورت كاملا مديريت شده اي با تحقير شهرستاني و قوميتها و تشكلها ادا مي شود. در عوض صداهاي محكم تهراني و متعلق به طبقه متوسط، اكثريت قريب به اتفاق متعلق به منتقدين و كساني است كه مشكل پيدا مي كنند.