تیم ملی امید در بازی‌های آسیایی در اولین گام بدترین شکست تاریخ فوتبال
ایران را در این تورنمنت پذیرا شد. شاید کمتر زمانی را می‌توان به خاطر
آورد که تیم‌ملی ایران در بازی‌های آسیایی اینچنین نتیجه‌ای کسب کرده باشد.
وقتی به نوستالژی گذشته و تورنمنت‌های قبلی مثل 1990 یا 98 یا 2002 نقب
می‌زنید تازه افسوس گذشته را می‌خورید. واقعا کجای این فوتبال لنگ می‌زند
که باید مقابل تیمی مثل ویتنام شکست سنگینی بخوریم؟ کجای کار ما ایراد دارد
که باید با اما و اگر قرقیزستان را شکست دهیم؟ بازی با قرقیزستان که
پنجشنبه ظهر به وقت تهران برگزار می‌شود آخرین شانس شاگردان وینگاداست. تیم
امید با تمام حاشیه‌های ریز و درشتش که در این تورنمنت بجا گذاشته تنها یک
شانس دارد تا برای حفظ آبرو تلاش کند. تیم ملی فوتبال امید ایران در آخرین
بازی مرحله گروهی بازی‌های آسیایی اینچئون به مصاف قرقیزستان می‌رود و
شاید پیش از افتتاحیه رسمی این بازی‌ها حذف شود! تیم ملی فوتبال امید ایران
که شروع ضعیف و غیرقابل تصوری در بازی‌های آسیایی اینچئون داشت و 4 گل از
ویتنام خورد امروز در آخرین مسابقه مرحله گروهی به دیدار قرقیزستان می‌رود.
این بازی ساعت 17 (12:30 به وقت تهران) انجام می‌شود. آخرین مصاف تیم‌های
امید ایران و قرقیزستان به اسفند سال 1389 و مقدماتی المپیک 2012 لندن
بازمی‌گردد که در 2 بازی رفت و برگشت توانستیم یک گل به قرقیزستان بزنیم.
بازی رفت در تهران را
یک بر صفر بردیم و در بازی برگشت هم بدون گل متوقف شدیم. آن زمان هومن افاضلی که الان مدیر تیم ملی امید است، به صورت موقت سرمربی تیم امید بود. این روزها تمام اتفاقات بد برای تیم امید در حال رخ دادن است. از ناهماهنگی تیمی به خاطر تصمیم‌های غلط و تحمیلی کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال گرفته تا از کنترل خارج شدن رفتار ملی‌پوشان چه در زمین مسابقه و چه خارج از آن، شرایط سختی را برای نماینده فوتبال ایران در کره‌جنوبی رقم زده است. ایران در گروه هشتم بازی‌ها که تنها 3 تیم دارد کنار ویتنام و قرقیزستان قرار گرفت و در شرایطی که خیلی‌ها 6 امتیاز قطعی را برایش کنار گذاشته بودند، اکنون در صورت شکست از قرقیزستان خیلی زود از این بازی‌ها حذف می‌شود. تیم امید در صورت تساوی هم با توجه به تفاضل گل منفی 3، شانس ضعیفی برای صعود دارد و حتی پیروزی بر قرقیزستان هم حکم به صعود از این گروه نمی‌دهد. با این احوال امیدواریم مربیان و بازیکنان این تیم با پیروزی قاطع در بازی امروز بتوانند حداقل تلخی‌های اخیر را جبران کنند. دردناک‌تر از همه اینکه شاید امیدهای ما پیش از افتتاحیه رسمی بازی‌ها که جمعه 28 شهریور برگزار می‌شود، از بازی‌ها حذف شوند و به این ترتیب حضوری تمام تشریفاتی در رژه مراسم افتتاحیه داشته باشند!
آیا انتخاب وینگادا درست بود؟
انتخاب وینگادا به عنوان سرمربی تیم ملی امید و ادعای آغاز یک فرآیند پیش‌بینی شده با هدف رساندن این تیم به المپیک 2016 ریو و پایان دادن به حسرت 40ساله حضور در المپیک، همه را امیدوار به آغاز فصلی نوین در فوتبال پایه کشورمان کرد اما با اعلام اسامی بازیکنان حاضر در بازی‌های آسیایی اینچئون مشخص شد رویه کار همان رویه‌ای است که سال‌ها ما را از رسیدن به المپیک محروم کرده و هیچ تغییری در آن ایجاد نشده است. عدم حمایت از بازیکنان جوان و فراهم نساختن آکادمی‌های فعال و مجهز برای شناخت و پرورش استعدادهای جوان معضلی قدیمی در فوتبال ما است و تنها کاری که در این سال‌ها برای فوتبال کشورمان در این زمینه انجام شده این است که دلارهای زبان بسته را میلیونی در جیب خارجی‌هایی می‌ریزیم که نتیجه کارشان فرسنگ‌ها با ایده‌آل فاصله دارد. از بین نفرات دعوت شده به تیم ملی امید، 7 بازیکن در صورت حضور تیم ملی در بازی‌های المپیک که البته با شرایط کنونی بعید به نظر می‌رسد، از لحاظ سنی نمی‌توانند تیم ملی را در این رقابت‌ها همراهی کنند. نکته قابل توجه درباره این 7 نفر این است که آنها تشکیل‌دهنده شاکله اصلی تیم فعلی هستند و حذف آنها از ترکیب کلاً تیم را دگرگون خواهد کرد. حال سوال اینجاست که آیا فکری در این باره شده است؟ به نظر می‌رسد بار دیگر سیاست نتیجه‌گرایی در فوتبال پایه مانع از توجه کافی به هدف اصلی که همانا کشف استعدادهای جدید است، شده است. بازیکنان که شرایط سنی لازم برای حضور در المپیک را نخواهند داشت با چه هدفی به تیم ملی دعوت شده‌اند؟ این مساله یک علامت سوال بزرگ است که مسلماً کادر فنی تیم ملی امید نیز پاسخ قانع‌کننده‌ای برای آن نخواهد داشت. در حالی که می‌توانستیم با دعوت از بازیکنانی با میانگین سنی پایین‌تر عرصه را برای حضور چهره‌های جوان و جدید در فوتبال ملی فراهم کنیم و با خیالی آسوده از بابت حضور این نفرات در بازی‌های المپیک، بدون حاشیه و نگرانی پای در میدان بگذاریم؛ اینک با دعوت از بازیکنان یاد شده راهی را در پیش گرفته‌ایم که سرانجام مبهمی دارد.کسب مدال در بازی‌های آسیایی بدون تردید قابل توجه و تقدیر است ولی باید در مقابل به هدف بزرگ‌تری که داریم نیز بیندیشیم. از دست دادن شانس حضور در المپیک یا سرمایه‌گذاری روی بازیکنانی که فاقد شرایط لازم برای حضور در المپیک هستند، خیانت به فوتبالی است که حسرت حضور در المپیکش رفته رفته به دهه پنجم میل می‌کند. افتخار عدم استفاده از بازیکنان بزرگسال مساله‌ای بود که کادر فنی تیم امید به آن می‌بالید ولی دعوت از 7 بازیکنی که در شرف رد کردن سن قانونی برای حضور در تیم امید هستند هیچ تفاوتی با دعوت از بازیکنان بزرگسال به تیم ملی امید ندارد.
یک بر صفر بردیم و در بازی برگشت هم بدون گل متوقف شدیم. آن زمان هومن افاضلی که الان مدیر تیم ملی امید است، به صورت موقت سرمربی تیم امید بود. این روزها تمام اتفاقات بد برای تیم امید در حال رخ دادن است. از ناهماهنگی تیمی به خاطر تصمیم‌های غلط و تحمیلی کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال گرفته تا از کنترل خارج شدن رفتار ملی‌پوشان چه در زمین مسابقه و چه خارج از آن، شرایط سختی را برای نماینده فوتبال ایران در کره‌جنوبی رقم زده است. ایران در گروه هشتم بازی‌ها که تنها 3 تیم دارد کنار ویتنام و قرقیزستان قرار گرفت و در شرایطی که خیلی‌ها 6 امتیاز قطعی را برایش کنار گذاشته بودند، اکنون در صورت شکست از قرقیزستان خیلی زود از این بازی‌ها حذف می‌شود. تیم امید در صورت تساوی هم با توجه به تفاضل گل منفی 3، شانس ضعیفی برای صعود دارد و حتی پیروزی بر قرقیزستان هم حکم به صعود از این گروه نمی‌دهد. با این احوال امیدواریم مربیان و بازیکنان این تیم با پیروزی قاطع در بازی امروز بتوانند حداقل تلخی‌های اخیر را جبران کنند. دردناک‌تر از همه اینکه شاید امیدهای ما پیش از افتتاحیه رسمی بازی‌ها که جمعه 28 شهریور برگزار می‌شود، از بازی‌ها حذف شوند و به این ترتیب حضوری تمام تشریفاتی در رژه مراسم افتتاحیه داشته باشند!
آیا انتخاب وینگادا درست بود؟
انتخاب وینگادا به عنوان سرمربی تیم ملی امید و ادعای آغاز یک فرآیند پیش‌بینی شده با هدف رساندن این تیم به المپیک 2016 ریو و پایان دادن به حسرت 40ساله حضور در المپیک، همه را امیدوار به آغاز فصلی نوین در فوتبال پایه کشورمان کرد اما با اعلام اسامی بازیکنان حاضر در بازی‌های آسیایی اینچئون مشخص شد رویه کار همان رویه‌ای است که سال‌ها ما را از رسیدن به المپیک محروم کرده و هیچ تغییری در آن ایجاد نشده است. عدم حمایت از بازیکنان جوان و فراهم نساختن آکادمی‌های فعال و مجهز برای شناخت و پرورش استعدادهای جوان معضلی قدیمی در فوتبال ما است و تنها کاری که در این سال‌ها برای فوتبال کشورمان در این زمینه انجام شده این است که دلارهای زبان بسته را میلیونی در جیب خارجی‌هایی می‌ریزیم که نتیجه کارشان فرسنگ‌ها با ایده‌آل فاصله دارد. از بین نفرات دعوت شده به تیم ملی امید، 7 بازیکن در صورت حضور تیم ملی در بازی‌های المپیک که البته با شرایط کنونی بعید به نظر می‌رسد، از لحاظ سنی نمی‌توانند تیم ملی را در این رقابت‌ها همراهی کنند. نکته قابل توجه درباره این 7 نفر این است که آنها تشکیل‌دهنده شاکله اصلی تیم فعلی هستند و حذف آنها از ترکیب کلاً تیم را دگرگون خواهد کرد. حال سوال اینجاست که آیا فکری در این باره شده است؟ به نظر می‌رسد بار دیگر سیاست نتیجه‌گرایی در فوتبال پایه مانع از توجه کافی به هدف اصلی که همانا کشف استعدادهای جدید است، شده است. بازیکنان که شرایط سنی لازم برای حضور در المپیک را نخواهند داشت با چه هدفی به تیم ملی دعوت شده‌اند؟ این مساله یک علامت سوال بزرگ است که مسلماً کادر فنی تیم ملی امید نیز پاسخ قانع‌کننده‌ای برای آن نخواهد داشت. در حالی که می‌توانستیم با دعوت از بازیکنانی با میانگین سنی پایین‌تر عرصه را برای حضور چهره‌های جوان و جدید در فوتبال ملی فراهم کنیم و با خیالی آسوده از بابت حضور این نفرات در بازی‌های المپیک، بدون حاشیه و نگرانی پای در میدان بگذاریم؛ اینک با دعوت از بازیکنان یاد شده راهی را در پیش گرفته‌ایم که سرانجام مبهمی دارد.کسب مدال در بازی‌های آسیایی بدون تردید قابل توجه و تقدیر است ولی باید در مقابل به هدف بزرگ‌تری که داریم نیز بیندیشیم. از دست دادن شانس حضور در المپیک یا سرمایه‌گذاری روی بازیکنانی که فاقد شرایط لازم برای حضور در المپیک هستند، خیانت به فوتبالی است که حسرت حضور در المپیکش رفته رفته به دهه پنجم میل می‌کند. افتخار عدم استفاده از بازیکنان بزرگسال مساله‌ای بود که کادر فنی تیم امید به آن می‌بالید ولی دعوت از 7 بازیکنی که در شرف رد کردن سن قانونی برای حضور در تیم امید هستند هیچ تفاوتی با دعوت از بازیکنان بزرگسال به تیم ملی امید ندارد.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
