گزیده سرمقاله روزنامه‌های پنجشنبه

در ابتدا ستون یادداشت روز،روزنامه کیهان را میخوانید که به مطلبی با عنوان«وزارت خارجه ما و طرح دمیستورا»نوشته شده توسط سعدالله زارعی اختصاص یافت:


شروین طاهری ستون یادداشت روز،روزنامه وطن امروز را به مطلبی با عنوان«دام ژنتیکی خودشیفتگان»اختصاص داد که در ادامه میخوانید:

تصور کن! با یک گوش پاک‌کن، کمی بزاق دهان و یک آدرس اینترنتی، به همین سادگی شما نجات یافته‌اید! این حتی تخیلی‌تر از نسخه‌ای است که «جان لنون» فقید پس از جدایی از بیتل‌ها در ترانه مشهورش، «تصور کن» (IMAGINE) برای نجات بشریت پیچید. بماند که خود لنون پیش از مرگ در وصف ترانه‌اش گفت: «تصور کن»، ضد مذهب،ضد ملی‌گرایی و غیرمتعارف است و فقط به این خاطر با چنین استقبال عمومی مواجه شد که روکشی شکری دارد!اما اینکه نسخه پیچیدن جان لنون و نمونه بزاق دهان چه ارتباطی با نجات شما دارد را باید از بهرام رادان، شیفته لنون - با آن عینک قرمزش - و دوست سفر کرده خودشیفته‌اش پرسید. با توجه به کلیپی تبلیغاتی که این روزها در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود، اگر نعل به نعل طبق دستورالعمل این آقا و خانم بازیگر و آدرسی مجازی که می‌دهند عمل کنید، نمونه دهانی شما به بانک اروپایی سلول‌های بنیادین (مغز استخوان) وابسته به بنیاد «یوروپ دانر» در لیدن هلند می‌رود؛ جایی که کدهای ژنتیکی شما در آن به همراه دیگر مشخصات محرمانه زندگی‌تان به اشتراک گذاشته می‌شود و حتی اگر به‌اصطلاح منجیان هلندی شما در بانک ژنتیکی مزبور هم نخواهند، کارفرمایان و سرمایه‌گذاران و خلاصه بالادستی‌هایشان مثل هزار و یک مورد مشابه دیگر (فیس‌بوک، گوگل، توئیتر، وایبر و...) محرمانه‌ترین اطلاعاتی را که شما براساس اعتماد به یک شبکه جهانی به اشتراک گذاشته‌اید - که این بار کلید حیات یا همان کد ژنتیکی‌تان است - از آدرس تبلیغ شده در کلیپ مزبور www.bmdw.org به یک آدرس خیلی آشنا‌تر منتقل می‌کنند: www.cia.gov/offices-of-cia/science-technology که آدرس مجازی همان بخش معروف خدمات فنی آژانس اطلاعات مرکزی آمریکاست، جایی که پیشرفته‌ترین تحقیقات برای کشتار یا کنترل جوامع به‌وسیله سلاح‌های ژنتیکی در دست انجام است.

 این تازه بخش مرئی کوه یخ است چون طبق گزارش لو رفته پنتاگون، فقط تا سال 2009 بیش از 80 درصد دانشمندان ارشد حوزه پلاسما نه در آمریکا بلکه در چند وجب از خاک اشغالی فلسطین سکونت و اشتغال داشته‌اند. دانش پیشرفته پلاسما فقط به صهیونیست‌ها در توسعه بمب‌های غیرمتعارف هسته‌ای‌شان کمک نمی‌کند بلکه توسعه سلاح‌های ژنتیکی فوق هوشمند هم بخشی از برنامه آتی اسرائیل است. سلاح‌هایی نظیر بمب‌های شیمیایی که تنها روی کدهای ژنتیکی از پیش تعریف شده که از جوامع هدفشان گرد آورده‌اند اثر می‌گذارد. به همین خاطر است که جنگ‌های آینده را جنگ‌های سایبری و ژنتیکی نام نهاده‌اند چون به لطف آخرین فناوری‌ها، دسترسی طرف‌های متخاصم به پنهان‌ترین اسرار اردوی مقابل فراهم می‌شود. به این ترتیب غفلت‌زدگانی چون گلشیفته فراهانی و بهرام رادان بی‌آنکه خود بدانند، ممکن است برای پروژه‌ای اجیر شده باشند که هدف غایی‌اش نه تنها نجات هموطنانشان نیست بلکه برعکس به دام انداختن آنها در یک حمله ژنتیکی احتمالی در آینده است؛ حمله‌هایی متنوع از شیوع بیماری‌های مسری در میان کدهای ژنتیکی هدف، گرفته تا مسموم ساختن افرادی خاص به صورت هدفمند و بعد اجیر کردن آنان برای خیانت به کشورشان در ازای دریافت پادزهر.

«بخش خدمات فنی» سازمان سیا کماکان به توسعه سلاح‌های بیولوژیک شامل سلاح‌های سرطان‌زا برای ترور (بی‌سر و صدای) اهداف سیاسی ادامه می‌دهد.موساد نیز سابقه‌ای سیاه دارد. پرونده مرگ اسرارآمیز «یاسر عرفات» رهبر سابق تشکیلات خودگردان فلسطین توسط عوامل اسرائیلی هنوز باز است. گفته می‌شود او با پرتاب سوزن‌های آغشته به سموم بیولوژیکی از پا درآمد. مشابه همین اتفاق حدود یک دهه پیش برای خالد مشعل از رهبران حماس افتاد و حتی عامل ترور در میان جمعیت دستگیر شد اما رهبران عربی از وحشت اینکه چنین بلایی بر سر خودشان بیاید، با تل‌آویو معامله کردند و پادزهر را تحویل گرفتند. در سال‌های اخیر چندین رهبر آمریکای لاتین به‌خاطر سرطان یا حمله قلبی از پا درآمده‌اند که قابل‌ملاحظه‌ترین این موارد مربوط به هوگو چاوز، رئیس‌جمهور ونزوئلا و نستور کرشنر، رئیس‌جمهور آرژانتین می‌شود (همسر خانم کریستینا کرشنر، رئیس‌جمهور فعلی آرژانتین). خانم کریستینا فرناندس کرشنر هم مشکوک به سرطان تیروئید است که پس از سخنرانی اخیرش در مجمع عمومی سازمان ملل علیه آمریکا و شیاطین صهیونیست (سوروس) به اعضای دولتش گفته بود اگر بلایی سرم آمد به شمال (آمریکای شمالی) نگاه کنید! بقیه رهبران لاتین هم یکی‌یکی سرطان گرفته‌اند؛ فرناندو لوگو رئیس‌جمهور پاراگوئه تا پیش از کودتا، خوآن مانوئل سانتوس رئیس‌جمهور فعلی کلمبیا پس از آنکه با گروه چپگرای فارک قرارداد صلح بست، لولا داسیلوا رئیس‌جمهور سابق برزیل و رئیس‌جمهور بولیوی اوو مورالس. همه آنها در یک ویژگی مشترک هستند: آنها مجبور بودند دست‌کم برای شرکت در مجامع سازمان ملل مدت زمانی را در خاک ایالات متحده بگذرانند یا به دلایلی در آن جا بستری شوند و همین فرصت را به دست جنایتکاران ژنتیکی سیا می‌داد.

نکته مهمی که درباره کلیپ تبلیغاتی مزبور مغفول مانده، این است که تنها درصد بسیار کمی از مخاطبان آن ممکن است جزو هموطنان مبتلا یا در معرض سرطان باشند که نیاز به دریافت نوع خاصی از سلول‌های بنیادین از بانک اروپایی «یوروپ دانر» داشته باشند اما بر اثر تبلیغات عوامفریبانه، بسیاری از افراد سالم هم تشویق می‌شوند برای روز مبادا به‌اصطلاح نمونه دهانی خود را پس‌انداز کنند بی‌آنکه بدانند فقط یک دهنده هستند مگر در موارد بسیار خاص که متاسفانه تحریم‌های غربی علیه ایران هم بخت دریافت نمونه لازم در روز مبادا را برای سرطانی‌های متقاضی در فهرست انتظار بسیار کاهش می‌دهد. در عوض بخش خدمات فنی سازمان سیا و همتای اسرائیلی‌اش، در صورت ارسال تعداد زیادی از نمونه‌های ایرانی، این فرصت را به دست می‌آورند که به طیف متنوعی از کدهای ژنتیکی مردم ما دست پیدا کنند. این کدهای ژنتیکی به‌خاطر پیوند خونی خانواده‌ها و اقوام ایرانی، دشمن را به دامنه وسیع‌تری از کدهای ژنتیکی خاص مردم این مرز و بوم می‌رساند. بدین ترتیب با دست خودمان اطلاعاتی حیاتی به بزرگ‌ترین جنایتکاران جهان داده‌ایم تا با در اختیار داشتن رموز خدادادی خلقت‌مان هر بلایی که خواستند بر سرمان آورند.

روزنامه خزاسان مطلبی را با عنوان«به جای اشتون، موگرينی را جدی بگيريم»در ستون یادداشت روز خود به قلم سید محمد اسلامی به چاپ رساند:

با تمدید مذاکرات هسته ای، تحریم های اروپایی نیز علیه ایران تمدید شد.کشورهای اروپایی بار دیگر با انتشار اعلامیه های گسترده اعلام کردند که محدودیت ها در حوزه بیمه ای، بیمه نفت خام، واردات محصولات پتروشیمی ایران، بیمه کردن نقل و انتقال پتروشیمی ایران، نقل و انتقال طلا و فلزهای گران بها، مشارکت در نقل و انتقال نفت خام ایران، تامین منابع مالی برای پروژه های ایران و ... تا 30 ژوئن 2015 ادامه خواهد یافت.همزمان با این تصمیم، اتحادیه اروپا اعلام کرد که خانم کاترین اشتون به نمایندگی از خانم فدریکا موگرینی، نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی مذاکرات پرونده هسته ای ایران را ادامه خواهد داد.

بارونسِ تحریم ها

از اولین روزی که خانم بارونس کاترین اشتون با پرونده ایران روبرو شد، کمی بیشتر از 5 سال می گذرد. خانم کاترین اشتون در آذرماه 1388 هنگامی که به عنوان دومین نماینده عالی سیاست خارجی و امور امنیتی این سمت را از خاویر سولانا تحویل گرفت، برای تشریح سیاست هایش یادداشتی را در روزنامه تایمز چاپ لندن منتشر کرد.او در این یادداشت تاکید کرد که اتحادیه اروپا خود را به فشار بر ایران برای کنترل برنامه های هسته ای اش ملزم می داند. خانم اشتون در 5 سال ماموریت خود سیاست اعمال تحریم های ظالمانه علیه مردم ایران را ادامه داد. تا جایی که شدت، حجم و اهمیت تحریم های اتحادیه اروپا علیه ایران در تاریخ این اتحادیه بی سابقه بوده است. اتحادیه اروپا از ابتدای تاسیس تاکنون علیه هیچ کشور یا گروهی، تحریم های این چنینی اعمال نکرده است.

براساس گزارش های شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا(ECFR)، تنها موفقیت خانم اشتون در طول ماموریت خود ایجاد اشتراک نظر در کشورهای عضو اتحادیه برای فشار بر ایران است3 سال پیش در سال 2012 و در میانه ماموریت خانم اشتون، اتحادیه اروپا بر بخش انرژی ایران متمرکز شد و به طور خاص، واردات نفت از ایران را ممنوع ساخت. صادرات گاز طبیعی، فرآورده های پتروشیمی و تجهیزات و فناوری های کلیدی بخش نفت، گاز و پتروشیمی نیز تحریم شدند. اتحادیه اروپا تبادلات مالی میان موسسات مالی اروپایی و بانک های ایرانی را نیز محدود کرد. شدت تحریم های اتحادیه اروپا در دوره ماموریت خانم اشتون به حدی است که برخی معتقدند این تحریم ها حتی سختگیرانه تر از تحریم های دولت آمریکا است و از حد تحریم های اعمال شده در شورای امنیت سازمان ملل نیز فراتر رفته است. به عبارت دیگر ادامه ماموریت خانم کاترین اشتون با ادامه تحریم ها علیه مردم ایران کاملا متناسب است.

اشتون روی دیگر سکه موگرینی نیست اتحادیه اروپا اعلام کرده است که خانم فدریکا موگرینی به این دلیل ماموریت خانم اشتون را تمدید کرده، که پرونده هسته ای ایران نیازمند وقت گذاری کامل است. با این حال به نظر می رسد که این تصمیم ابعاد دیگری هم داشته باشد.برای توضیح باید یادآوری کنیم که کشورهای عضو اتحادیه اروپا و احزاب مختلف عضو پارلمان اروپایی، در ماه های گذشته رقابت فشرده ای را برای انتخاب جانشین کاترین اشتون پشت سر گذاشتند.نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی، هرکس و از هر کشوری که باشد، مامور ایجاد هماهنگی در سیاست خارجی کل اتحادیه است. با این حال ملیت این نماینده عالی، تاثیر مستقیم در نوع هماهنگ کردن او دارد.

همچنان که در ماه های گذشته متیو رنزی، نخست وزیر ایتالیا و ماریو دراگی، رئیس ایتالیایی بانک مرکزی اروپا برای پیروزی خانم موگرینی بسیار تلاش کردند.

موگرینی را به پرونده ایران دعوت کنیم

در 10 سال عمر مذاکرات هسته ای ایران تروئیکای اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) نقش اساسی داشته اند. این کشورها البته هریک به نوعی از به نتیجه نرسیدن پرونده هسته ای ایران سود می برند.فرانسه با پرونده ایران در حال تجارت و بهره بردن از پترودلار های عربی است. انگلیس همچنان به خصومت با ایران ادامه می دهد. آلمان نیز اگرچه از لغو تحریم ها بهره می برد، اما قدر مهم ترین پرونده دیپلماتیک جهانی که این کشور را در کنار اعضای دائم شورای امنیت قرار داده است را به خوبی می داند. در این میان کشورهای دیگر اروپایی از جمله ایتالیا، اسپانیا، یونان و ... نیازمندتر از همه به رفع تحریم ها، همچنان از این پرونده دور نگه داشته می شوند.اطلاعات رسیده از منابع دیپلماتیک اروپایی حاکی از این است که تمدید حضور "بارونس تحریم ها" (کاترین اشتون) در مذاکرات هسته ای، با فشار و اعمال نفوذ انگلیس و فرانسه بوده است. ممکن است خانم موگرینی به دلایل متعدد نتوانسته باشد که در برابر این اعمال نفوذ مقاومت کند.

اما ما مجبور نیستیم با نقشه تروئیکای اروپایی جلو برویم. براساس پروتکل های متعارف دیپلماتیک، شأن خانم اشتون از این پس هم تراز با شأن دیپلماتیک دکتر ظریف، وزیر خارجه کشورمان نیست. سطح کنونی خانم اشتون حداکثر در سطح معاونان وزیر خارجه کشورمان است. با توجه به این که رفتار کشورهای ۱+۵، آینده روشنی را پیش روی مذاکرات هسته ای قرار نداده است، حضور خانم موگرینی در مذاکرات هسته ای می تواند انگیزه های اتحادیه اروپا برای دستیابی به توافق را افزایش دهد.حتی در صورت عدم توافق نیز می تواند مانع ایجاد اجماع علیه ایران با سوء استفاده از بی اطلاعی کشورهای دیگر از جزئیات مذاکرات هسته ای ایران باشد.


علاالدین بروجردی در مطلبی که با عنوان«باخت شیخ نشین ها در  قمار نفتی»در ستون یادداشت روزنامه حمایت به چاپ رساند اینگونه نوشت:


حامدحاجي حيدري در مطلبی که با عنوان«به احزاب بپيونديد»در ستون سرمقاله روزنامه رسالت به چاپ رساندند که در ادامه میخوانید:

تحزب، در يک نظام اخلاقي وظيفه گرا که اغلب ما به آن عادت داريم، قدري غير قابل هضم است. اغلب، افراد مي‌پرسند که اگر من عضو يک حزب شوم، و حزب تصميمي گرفت که اخلاقاً از نظر من موجه نبود، آيا همچنان بايد به اقتضاي کار تشکيلاتي، از آن کار حمايت کنم؟

يا بر عکس، اگر اقدامي را بسيار لازم و وظيفه تشخيص دادم، ولي حزب، در مورد انجام آن اقدام، به توافق نرسيد، همچنان بايد در تشکيلات بمانم و از تصميم حزب پشتيباني کنم؟

خب؛ اين پرسش مهمي است، و کليد حل آن در دو موضوع است؛ يکي حيطه عمل حزب، و ديگري، اهميت کار جمعي براي پيشبرد اهداف اخلاقي و سياسي.

توضيح اين که افراد با عضويت در حزب و پذيرش مرامنامه آن، براي حيطه عمل حزب، چارچوب‌هايي را مي‌پذيرند که افراد در خارج از آن چارچوب ها، آزاد هستند و تصميم خود را مي‌گيرند. به عبارت ديگر، تنها در يک چارچوب معين، رفتار تشکيلاتي مستلزم همراهي با تصميمات حزبي است. وانگهي، در برخي موضوعات هم، احزاب متعارف، با مسکوت گذاردن تصميمات، عملاً دست اعضا را براي تصميم سازي شخصي باز مي‌گذارند.

نهايتاً اين که افراد مي‌توانند وارد کار تشکيلاتي شوند، در خارج از چارچوب‌هاي مرامنامه‌اي حزب به فعاليت‌هاي خود با تصميم شخصي ادامه دهند، در شکل گيري تصميمات تشکل حضور فعال داشته باشند، و اگر با همه اين تدابير، باز حزب به تصميمي رسيد که فرد به نحو مبرمي نتوانست اخلاقاً خود را در همراهي با آن مجاب کند، آن وقت، و در مواقعي که بسيار احتمال وقوع آن اندک است، تصميم به خروج از تشکيلات مي‌گيرد. در نتيجه، مي‌توان به اغلب افراد، عجالتاً توصيه کرد که با مطالعه مرامنامه احزاب مختلف، به يکي از آن ها که اصولاً برايشان قابل قبول تر است، بپيوندند، و با اين تدبير، ضريب تأثير خود را بر رويدادهاي سياسي کشور بيفزايند.

ولي، نکته مهم تر، نکته دوم است، که افراد با درک اهميت کار جمعي در پيشبرد اهداف اخلاقي و سياسي، بايد اين روحيه را در خود بپرورند که تک روي را جز در موارد بسيار بسيار بسيار خاص مذموم شمارند، و تعديل خويش براي پيوستن به حرکات جمعي را نحوي فضيلت به حساب آورند. همان طور که قرآن کريم مي‌فرمايد، "اصبروا و صابروا و رابطوا...". در واقع، گاه در مورد يک تصميم با حزب اختلاف داريم و نمره اين اختلاف، في المثل پنج درجه است. اما، نکته مهم آن است که از يک ديد وسيع تر، مشي و رويه حزب به ترتيبي است که در اغلب موارد، همراهي با آن و کمک به تحقق اهداف جمعي آن ارزش چندين برابري دارد. فرآيند يک حزب کارآمد، هر يک از اعضا را قادر مي‌سازد تا حتي، نسبت به با استعدادترين افرادي که به تنهايي فعاليت مي‌کنند، عملکرد بهتر و مثبت تري داشته باشند. البته، اين به آن معنا نيست که بايد با همه رفتارهاي يک حزب کنار آمد، ولي بايد براي اصل کار تشکيلاتي هم فضل و فضيلتي در نظر گرفت و آن را هم در محاسبات خود گنجاند.

در همين راستا و در نتيجه، نکته سومي نتيجه گرفته مي‌شود، و آن
اينکه چيزي که در متن و فرآيند احزاب مي‌گذرد، در بهبود مشارکت سياسي و حزبي مردم تأثيرگذار است. اگر احزاب روندهاي صحيحي طي کنند، مردم، در سبک و سنگين کردن تک روي و کار حزبي، تصميم به تعديل خود مي‌گيرند. در واقع، تعديل خود در جريان عضويت در احزاب، بايد ارزش خود را به مردم نشان دهد. ارزش عضويت در يک حزب خوب اين است که دسترسي به نتايج به دست همه فعالان سياسي عضو تشکل تحقق مي‌پذيرد. يک تشکل صحيح و سالم، با تعيين هدف‌هاي معني دار و واقعي، و نحوه دستيابي به موفقيت، هم افزايي ها را ميسر مي‌سازد. يک حزب با عملکرد مناسب، مدام سهم خود را در تحولات کل کشور برآورد مي‌کند، و مي‌تواند روندهاي رو به بهبود را ترسيم نمايد، و به اقدامات هماهنگ اعضا جهت بدهد.

پس، راهبران سياسي بايد قدرت فعاليت به سازمان سياسي خود ببخشند. براي اين منظور، چند توصيه براي راهبران احزاب سياسي داريم:

1. تعيين يک هدف شفاف براي تشکل سياسي؛

2. اولويت بخشي به اين اهداف در قياس با ساير ملاحظات حزبي، از جمله ملاحظات سازماني؛

3. ايجاد يک الگوي ارتباطي قوي درون سازماني و در رابطه با جامعه؛

4. ايفاي نقش تشکل در همه مسائلي که به اهداف و آرمان‌هاي تشکل مربوط مي‌شود؛

5. تمرکز بر برقراري ارتباطات و گفتگوها با نيروهاي موثر بر فضاي سياسي و اجتماعي کشور؛

6. تسهيل برپايي جلسات و کنگره‌هاي موثر در درون تشکل و ايجاد امکان ابراز نظر براي اعضا؛

7. به کارگيري تنوع ها و تعارض‌هاي دروني و بيروني حزب به نفع اهداف حزب، از طريق بالا بردن مهارت‌هاي گفتگو و ارتباط؛

8.آماده ساختن سازمان سياسي براي حرکت و اقدام نهايي براي دستيابي به نتايج.

فعال نبودن و بي تصميمي احزاب در بسياري از مسائل مهم کشور ما به فقدان عملکرد مناسب در فرآيندهاي پيش گفته بر مي‌گردد و همين هم باعث مي‌شود که مردم اقبال مناسبي به کار حزبي نداشته باشند.

اگر مردم راجع به مسائلي گفتگو کنند، و احزاب در مورد آن ساکت باشند، معلوم مي‌شود که کار از جايي ايراد دارد. بسياري از تشکل ها از درک مناسب نقش خود ناتوان هستند؛ دليل اين امر، تمرکز بر اهداف فرعي و عدم توان در کنترل اين تمرکز است؛ بنا بر اين، امکانات و توجهات صرف موضوعات بي ربط و نامناسب مي‌شود. در عوض، فعالان سياسي بايد در ارتباط با اهداف مشترک و مشخص عمل کرده، و به ارتباطات مستمر با همه نيروهاي موجود بپردازند (توأم با برداشت‌هاي آزاد از آندرياس وتر).

ستون سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد را میخوانید که به مطلبی با عنوان«اولویت‌های رشد اقتصادی»نوشته شده توسط  حمید زمان‌زاده اختصاص یافت:

بر اساس آخرین گزارش بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، نرخ رشد اقتصادی (نقطه‌به‌نقطه) که در فصل بهار ۱۳۹۳ رقم 4/4 درصد را ثبت کرده بود، در تابستان 1393 به 7/3 درصد رسیده است. به این ترتیب نرخ رشد اقتصادی ایران (میانگین) که پس از ثبت 8 فصل ارقام منفی، به رقم مثبت 1/0 درصد در فصل بهار رسیده بود، به روند صعودی خود در فصل تابستان ادامه داده و به مثبت 3/1 درصد رسیده است. بر این اساس دولت روحانی موفق شده است پس از تحمل 2 سال رکود شدید اقتصادی در سال‌های ۱۳۹۱ و ۱۳۹۲، با رشد اقتصادی مناسبی، خروج از رکود اقتصادی را در فصل بهار سال ۱۳۹۳ کلید بزند و در فصل تابستان این رشد اقتصادی را تداوم بخشد.

در شرایط فعلی سیاست‌گذاران اقتصاد ایران، با پیگیری دو هدف در حوزه رشد اقتصادی کشور مواجه هستند: حفظ رشد اقتصادی جاری و دستیابی به رشد اقتصادی بالا (ورود به شرایط رونق اقتصادی). سوال مهم برای سیاست‌گذاران اقتصادی در شرایط فعلی این است که در کوتاه‌مدت، سیاست‌های اقتصادی دستیابی به کدام هدف در حوزه رشد اقتصادی کشور را باید در اولویت‌ قرار دهند؟ جهت پاسخ به این سوال، ابتدا باید شناختی صحیح از عوامل بروز رکود شدید اقتصادی اخیر داشته باشیم. تحریم‌‌های اقتصادی شامل تحریم نفتی، تحریم مالی و تحریم شرکت‌های ایرانی، در مجموع از مهم‌ترین عوامل بروز رکود شدید اقتصادی در سال‌های ۱۳۹۱ و ۱۳۹۲ بوده است. این تحریم‌ها از چند مسیر به رکود اقتصاد ایران منتهی شده که از جمله می‌توان به کاهش شدید درآمدهای نفتی، جهش نرخ ارز و بی‌ثباتی آن، حاکمیت نظام چندنرخی ارز، سخت‌تر شدن مبادلات مالی و کالایی با کشورهای خارجی و افزایش ریسک و نااطمینانی و کاهش امنیت اقتصادی اشاره کرد. در کنار تحریم‌های اقتصادی و پیامدهای ناشی از آن، بی‌انضباطی سیاست‌های پولی و مالی در دولت قبل نیز از عوامل موثر در بروز رکود اقتصادی بوده است.

بر این اساس با توجه به نقش تعیین‌کننده تحریم‌ها در رشد اقتصادی کشور از یکسو و تمدید مذاکرات هسته‌ای تا تابستان ۱۳۹۴ از سوی دیگر، به‌نظر می‌رسد دستیابی به هدف رشد اقتصادی بالا (رونق اقتصادی) در کوتاه‌مدت با استفاده از سیاست‌های اقتصادی در سایه تداوم تحریم‌ها عملا دور از دسترس است و پیگیری آن می‌تواند اثرات معکوسی بر جا گذارد؛ بنابراین در کوتاه‌مدت و مادامی که توافق جامع در مذاکرات هسته‌ای حاصل نشده است، پیگیری سیاست‌های اقتصادی در راستای حفظ رشد اقتصادی جاری، مقدم بر دستیابی به رشد اقتصادی بالا است.

در شرایط فعلی اقتصاد ایران، سیاست‌های کلان طرف تقاضا مانند سیاست‌های پولی و مالی انبساطی از کارآیی چندانی برای تحریک بیشتر رشد اقتصادی برخوردار نیست. هر چند سیاست‌های پولی و مالی به‌طور معمول از مسیر تحریک طرف تقاضا می‌تواند در كوتاه‌مدت محرک رشد اقتصادی باشد؛ اما در شرایطی که اقتصاد کشور تحت ‌محدودیت‌های گسترده طرف عرضه به‌ دلیل پیامدهای ناشی از تحریم‌ها قرار دارد، اعمال سیاست‌های پولی و مالی انبساطی نه تنها نمی‌تواند کمک چندانی به خروج از رکود اقتصادی کند، بلکه از مسیر تشدید تورم و اختلالات قیمتی می‌تواند به مانعی در برابر آهنگ رشد اقتصادی بدل شود، ولی نکته مهم در این راستا این است که برای حفظ رشد اقتصادی جاری باید از سیاست انقباض پولی و مالی خودداری کرد؛ چراکه انقباض پولی و مالی اگرچه می‌تواند به کاهش نرخ تورم کمک کند، اما در مقابل می‌تواند اثرات کوتاه‌مدت مخربی بر رشد اقتصادی بر جای گذارد؛ بنابراین بهترین گزينه سیاست پولی و مالی، اعمال سیاست‌های محافظه‌کارانه (نه انبساطي و نه انقباضي) در راستای دستيابي به ثبات پولی و مالی در کوتاه‌مدت است.

 از زمان روی کار آمدن دولت روحانی، حفظ ثبات پولی و مالی در دستور کار دولت قرار گرفته است و همین امر یکی از عوامل زمینه‌ساز برای خروج از رکود اقتصادی بوده است. طبیعتا تداوم ثبات پولی و مالی یکی از عوامل مهم ثبات رشد اقتصادی جاری نیز خواهد بود. همچنین اعمال سياست تسهیل اعتباري به‌صورت محدود در راستای تامين سرمايه در گردش بنگاه‌هاي اقتصادي نیز می‌تواند به تداوم رشد اقتصادی جاری کمک کند.

در حوزه سیاست ارزی نیز، حفظ ثبات ارزی پس از روی کار آمدن دولت جدید از مسیر کاهش نااطمینانی‌ها و جلوگیری از افزایش بیش از پیش هزینه‌های تولید، یکی از عوامل مهم خروج از رکود اقتصادی بوده است. در همین راستا، تداوم سیاست ارزی محافظه‌کارانه در راستای محدود كردن نوسانات نرخ ارز و حفظ ثبات ارزی در کوتاه‌مدت و استفاده منطقي از ذخایر ارزی، یکی از عوامل مهم حفظ رشد اقتصادی جاری است.
در این میان سیاست خارجی از نقشی تعیین‌کننده در تعیین رشد اقتصادی برخوردار است. در سایه دستاوردهای سیاست خارجی دولت در راستای تنش‌زدایی، بهبود روابط خارجی کشور با کشورهای منطقه و جهان و تلاش برای حل مساله هسته‌ای از مسیر دیپلماتیک و دستیابی به توافق ژنو و اجرای برنامه اقدام مشترک، تجارت خارجی کشور در مسیر بهبود قرار گرفته و امنیت و ثبات بیشتر اقتصادی فراهم شده که این امر، خود یکی از مهم‌ترین عوامل خروج از رکود اقتصادی را فراهم کرده است.

در مجموع حاکمیت دولت جدید و به تبع آن سیاست‌های جدید از نیمه دوم سال 1392، بهبود فرآیند سیاست‌گذاری اقتصادی، تلاش برای بهبود فضای کسب‌و‌کار و مهم‌تر از همه موفقیت سیاست خارجی در دستیابی به توافق اولیه در مذاکرات هسته‌ای و اجرای برنامه اقدام مشترک، زمینه کاهش ریسک‌های اقتصاد ایران را به‌صورت قابل‌توجهی در مدتی کوتاه فراهم کرده است. مجموعه این عوامل موجب شده اقتصاد ایران در سایه فراهم شدن ثبات اقتصادی و سیاسی، از مسیر تحرک تولید، افزایش مصرف خصوصی، بهبود تجارت خارجی، افزایش تولید و صادرات نفت و افزایش سرمایه‌گذاری داخلی، قدم به فاز خروج از رکود اقتصادی بگذارد و رشد اقتصادی 4/4 درصدی در بهار و 7/3 درصدی در تابستان سال جاری را محقق کند.

در مجموع در شرایط فعلی دستیابی به رشد اقتصادی بالا و قدم گذاردن اقتصاد کشور در فاز رونق اقتصادی نیازمند نیروی بزرگی است که حصول توافق نهایی در مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم‌ها می‌تواند زمینه اصلی آن را فراهم کند؛ اما تا آن زمان، هدف حفظ رشد اقتصادی جاری برای اعمال سیاست‌های اقتصادی (شامل سیاست‌های پولی، ‌مالی و ارزی)، مقدم بر دستیابی به رشد اقتصادی بالا و ایجاد رونق اقتصادی است.

 و در آخر ستون سرمقاله روزنامه مردم سالاری را میخوانید که به مطلبی با عنوان«بيم و اميد در ادامه مذاکرات هسته‌‌ای»نوشته شده توسط جواد گيا‌ه‌شناس اختصاص یافت:

«مري‌هارف» سخنگوي وزارت خارجه آمريکا در کنفرانس خبري روزانه خود در ارتباط با مسئله هسته‌اي ايران و مذاکرات هسته‌اي با گروه 1+5 (آمريکا، انگليس، فرانسه، روسيه، چين بعلاوه‌ آلمان) گفت: «اگر به جايگاه کنوني که در آن قرار داريم، نگاهي بياندازيم مي‌بينيم، وقتي سال را شروع کرديم، برنامه هسته‌اي ايران فريز نشده بود، برنامه اقدام مشترک هنوز اجرايي نشده بود. ما بر سر ميز مذاکرات نشستيم تا ببينيم که آيا مي‌توانيم به توافق جامع دست پيدا کنيم و هم‌اکنون بيش‌از هر زماني به توافق جامع هسته‌اي نزديک شديم و اين در حالي است که براي اولين بار در يک دهه، برنامه هسته‌اي ايران متوقف شده است. اين چيزي است که من فکر مي‌کنم يک دستاورد بسيار چشمگير بوده است».

از سوي ديگر محمدجواد ظريف وزير امور خارجه کشورمان طي نامه‌هاي جداگانه‌اي به همتايان خود در کشورهاي مختلف جهان مواضع اصولي جمهوري اسلامي‌ايران در خصوص مذاکرات هسته‌اي را تشريح کرد. محمد جواد ظريف در اين نامه به همتايان خود با تأکيد بر اينکه رفع تمام تحريم‌ها جزء اساسي هر توافقي است، نوشت: اطمينان دارم توافق جامع کاملا در دسترس است و آنچه مورد نياز است، آينده نگري، اراده سياسي و قبول واقعيت‌ها و نيز جسارت برگزيدن يک انتخاب صحيح مي‌باشد. اگر نگاهي به ادبيات دولتمردان ايالات متحده آمريکا بيندازيم در مي‌يابيم که تغيير بنيادين در زاويه نگرش آنان در رابطه با ايران ايجاد گرديده است‌. از کوبيدن بر طبل جنگ در دولت جورج بوش تا تمام گزينه‌هاي احتمالي بر عليه ايران بر روي ميز است که بارها از سوي رئيس‌جمهور اوباما مطرح مي‌گرديد شاهد يک تغيير نگرش موثر اين کشور در رابطه با ايران هستيم‌. چيزي که براي اولين بار ايالات متحده اگر بخواهد هم نتواند از جايگاه تندروهاي طرفدار جنگ با ايران سخن بگويد . بنابراين بايد ديد آيا لحظه جنگ با ايران به پايان خود رسيده و زمان معامله بزرگ با ايران فرا رسيده است يا خير‌؟ ‌تغيير در الزامات منطقه‌اي خاورميانه‌، همزمان با تغيير دولت در ايران، آشوب تروريسم داعش که به حد کافي گرماي تشنج در منطقه خاورميانه در بسترهاي منازعه عقيدتي با ابعاد بين‌المللي را ايجاد نموده است زمان تصميم تاريخي براي ايالات متحده آمريکا در رابطه با ايران را فراهم ساخته است .

امروز اوباما با يک راهبرد مواجه است و آن اينکه آيا قصد دارد تا با همراهي يک دولت ميانه رو در ايران معادله امنيتي خويش را در خاورميانه پيش برده و يا اين که فرصت را از روحاني خواهد گرفت و علاوه بر آتش تندروي‌هاي منطقه اي از ظرفيت تنش زدايي با ايران نيز چشم‌پوشي خواهد کرد‌. در واقع تدوين استراتژي بزرگ ايالات متحده در رابطه با خاورميانه در گرو تصميم اين کشور در رابطه با پرونده هسته‌‌اي ايران است . انتخاب هر يک از اين دو راه سرنوشت متفاوتي را براي ايالات متحده آمريکا در پي خواهد داشت‌. راه اول مي‌تواند براي نخستين بار ايران و آمريکا را در آوردگاه کاهش مخاصمات قرار داده و براي نخستين بار بعد از پيروزي انقلاب براي ملت ايران پنجره‌اي گشايد که چهره يک آمريکاي دموکراتيک را تصوير نمايند‌. چه اينکه ايرانيان بويژه پس از پيروزي انقلاب اسلامي‌فهرستي از افزايش مخاصمات دو کشور در اثناي جنگ ايران و عراق، حمله به هواپيماي مسافربري و تحريم‌هاي متنوع را شاهد بودند و همين موضوع بر هيزم آمريکا ستيزي در ذهنيت ايرانيان افزوده است‌. از سوي ديگر هر چند گذار تاريخي هم نمي‌تواند بخشي از غبارهاي سياسي را بزدايد اما ماندن در گذشته به نفع هيچ کس نيست‌. هرچند تکرار مدل کوبا در مورد ايران فعلا غير واقعيست .

چهره دوم با توجه به تغييرات انجام شده در داخل و خارج از ايران مي‌تواند براي ايالات متحده آمريکا ظرفيت جديدي از قدرت چانه زني و نقش مذاکره را باز توليد نمايد . براي نخستين بار آمريکاييها از درون ايران يک صدا مي‌شنوند که دولت و ملت و مجلس و مهم‌تر از همه رهبري از مذاکرات پشتيباني نموده و آنرا تصديق مي‌نمايند‌. پس خط آغاز ماراتن ديپلماتيک نشانگر اراده طرفيني هر دو کشور است‌. از جانب ديگر ايراني‌ها و دولت حسن روحاني في الواقع در پي گشايش پرونده هسته‌اي و بدست آوردن گام‌هاي عملي است تا بتواند از انرژي هسته‌‌اي صلح آميز استفاده نمايد و از هر اقدامي‌براي شفاف سازي اقدامات خود فروگذار نکرده است‌.

پس به نظر مي‌رسد زمان معامله بزرگ با ايران فرا رسيده است‌. اما بايد ديد هر دو طرف تا چه حد مي‌توانند تصميمات جسورانه بگيرند و تاريخ‌‌ساز شوند‌. قطعا هر گونه تصميم که در آن ايران و آمريکا را در رابطه متفاوت تاريخي قرار دهد مي‌تواند به صلح پايدار در بهار ناپايدار انقلابات منطقه‌اي و تشنجات مذهبي و سياسي منتهي و منافع هر دو طرف را تامين نمايد‌. در مقابل هر گونه نگرش‌هاي مبتني بر گذشته، تنش‌هاي ناشي از آن به ادامه مخاصمه و تشديد افراط‌گري و از دست رفتن فرصت‌ها و بسته شدن اميد‌هاي انساني در خاورميانه منتهي خواهد شد .

با اين همه ابتکار ديپلماتيک جمهوري اسلامي‌ايران در بازگشايي صفحات ديپلماتيک با بازيگران موثر منطقه‌اي و بين‌المللي بويژه بازيگران اروپايي بيش‌از‌پيش مي‌تواند صحنه ديپلماتيک ايران را به منظور خروج از برخي تنگناهاي منطقه‌اي و بين‌‌المللي تغيير دهد‌.‌‌ آنچه بديهي است آنکه مذاکره و تنش‌زدايي ايران و دولت‌هاي بين‌‌المللي روشن ترين راه در دسترس فعلي در آشوب‌هاي اخير منطقه اي و جهاني را فراهم آورده است و هر گونه تصور غير از اين مي‌تواند به ابهام و پيچيدگي موضوع و نتايج نامعلوم و نامطلوب منتهي گردد.