و دیروز پُرشد دهانت ز آوارها/ و رفت اینچنین تحفه‏‎‏ها تا ته استخوان‏‎ها

و دیروز پُر شد دهانت ز آوارها
و شادی به قلب جهان خوارها


نگه گر ندارند دگر حرمت روی ماهت عجب نیست
چنین مردم‎اند کدخدادارها

                   ***
و چشمت پر از خاک و خون شد ز کینه
به جرم بزرگ رفاقت به عمارها

همان‎ها که پیوندِ جان با تو بستند
چو حلاج و عمار و تمّارها

دلم با تو بود تا بیایم کمک، من
ولی مصحلت داشت این کارها

اگر سهم تو خاک و آب است مبارک، مبارک
که بهتر ز زخم زبان‎های سربارها

                   ***
مبادا برادر دلت زین عمل‎ها برنجد
که بهرِ تو رفت است خون‎‌ها به قلب جوان‎ها

همان‎ها که در راه تو جان سپردند
و رفت این چنین تحفه‏‎‏ها تا ته استخوان‏‎ها

و آن مادرانی که مردند در صبح این روز
ز داغ یتیمی آن نوجوان ها

مرنج ای کمان آرش و رخشِ رستم
اگر غم زیاد است و زخم زبان ها

ز داغ جدایی روشن دگر غم مخور چون
که یاد تو و اوست دیگر به کل جهان ها

کمی صبر شب هم دگر نا ندارد
که صبح خواهد آمد و جانت دهند روشناها