دروغ هر چه بزرگتر، برای عده ای جذابتر! افترا هر چه سنگین تر، در تخریب حریف موثرتر! افشاگری هر چه وسیع تر، حذف رقیب سریع تر! قول و قرار هر چه غیرمنتظره¬تر، کسب آراء بیشتر!
چه کسی حین یا بعد از مناظره دروغگو را رسوا یا محاکمه می کند؟ چه کسی به افتراها رسیدگی می کند و اتهام زننده را مجازات می کند؟ افشاگری در کجا و درچه حدی مجاز و در کجا ممنوع است؟ اگر افشاگری مجاز است کجا با متخلف افشا شده برخورد می کنند؟ اگر قول و قرارها فریب و تحمیق مردم است چگونه باید با آن برخورد کرد؟ و ...
برای پاسخ به یک استادیوم ورزشی می رویم و مسابقه فوتبالی را تماشا می¬کنیم که داوری ندارد و نتیجه را به تشخیص مردم واگذار کرده¬اند؛ تماشاگران هم قاعده و قانونی برای تشخیص برنده از بازنده یا بازی خوب از بازی بد ندارند؛ بازیکنان، مربیان و مشاوران تیم هم آئین نامه¬ای برای بازی نمی شناسند. فکر می کنید در آن بازی چه اتفاقی می افتد؟ بازیکنان هر کاری که فکر می¬کنند می تواند نظر تماشاگران را به آنها جلب کند و یا رقیب را از چشم مردم بیندازد و یا از صحنه بازی حذف کند انجام می دهند. مثلاً یکی، وقتی به توپ می رسد حرکات نمایشی انجام می دهد و دیگری چنان در بازی خشونت می ورزد که بازیکن رقیب را راهی بیمارستان می کند و به این کار خود می بالد! هواداران هم برای تشویق فرد یا گروه موردِعلاقه خود و یا تلقین به دیگران که ما برنده ایم در طول بازی هر کاری را مجاز می دانند. پس از پایان بازی نیز هر کس خود و تیم خود را برنده می داند و برای پیروزی نیز شواهدی را ردیف می کند: مثلاً ما تعداد بیشتری ازبازیکنان حریف را به بیمارستان فرستادیم، بیشترِ زمان بازی توپ دست ما بود، ما شوت بیشتری روی دروازه داشتیم، هنرهای نمایشی ما بیشتر بود، ما تاکتیک بهتری به کار بردیم، تکنیک فردی ما بالاتر بود و یا ....
در این بازی از کارت زرد و قرمز و اخراج و تنبیه بازیکن و مربی و جریمه باشگاه و طرفداران خبری نخواهد بود؛ بی شک درگیری های این بازی به خیابان و شیشه اتوبوس و مغازه ها خواهد کشید و نه تنها برای هیچ کس تفریح نیست، بلکه جامعه را به آشوب خواهد کشید.
وقتی بازی، قانون داشته باشد بازیکنان می دانند که برای پیروزی چه باید بکنند حتی اگر بدسگالی هم داشته باشند آن را قانونی اعمال می کنند؛ و اگر رعایت قانون نکنند با داوری که بر قواعد بازی مسلط و نگهبان اجرای آن است روبرو می شوند که آنها را با سوت و اعلام خطا و یا کارت زرد و حتی قرمز و اخراج، به رعایت قانون دعوت می کند با این ترفند بازی تا حدود زیادی قانونمند اجرا می شود و در پایان هم ولو بازیکنان یا مربیان و هواداران توجیهاتی برای پیروزی یا باخت خود داشته باشند اما می پذیرند که نتیجه بازی همان است که اعلام شده است و با جوسازی نمی توان نتیجه را تغییر داد.
چرا در مناظره در پاسخ سوالی روشن که برنامه نامزد را برای حل یک معظل درخواست می¬کند بتوان مطالبی دیگر حتی خارج از موضوع کلان مناظره ارائه کرد و کسی هم نگهبان و محافظ فضای جلسه نباشد؟ چرا یک نامزد بتواند به نامزد دیگر اهانت کند و یا تهمت بزند؟ چرا یک نامزد به خود اجازه می¬دهد برای کسب چند رای بیشتر کل تاریخ انقلاب را با دروغ زیر سوال ببرد؟ چرا یک نفر بتواند برای جلب نظر بیگانگان و بیگانه پرستان قدرت ها وشعائر نظام را تضعیف کند؟ چرا یک کاندید بتواند با ارائه مطالب سخیف و ضعیف، اعتبار و منزلت جایگاه ریاست جمهوری را تنزل دهد؟ و چرا ... چون نه نامزد و نه هوادار و نه مخاطب تلقی صحیحی از شکست و پیروزی ندارند.
مناظره مدیر می خواهد، مجری تلویزیونی که فقط توزیع گر وقت و نگهبان کمّی آن است کفایت نمی کند. مناظره آیین نامه می خواهد. باید برای نامزدها، مدیر مناظره، مخاطبان و گروه داوری معین باشد که چه کار و چه کلامی خطا و چه کار وکلامی امتیاز دارد. مدیر باید امکان آن را داشته باشد که به خطاکار اخطار بدهد و یا حتی با کارت زرد و قرمز او را از صحنه حذف کند.
بالاتر از مدیرمناظره، شورای نگهبان باید بتواند از رصد مناظرات و سخنرانی ها و مستندهای تولیدی نامزدها و ... به نامزدها اخطار بدهد و یا حتی آنها را از صحنه حذف کند.
مناظرات سیاسی، علمی، اجرایی، فرهنگی و اقتصادی باید یکی از قالب های برنامه سازی رسانه ملی و سایر رسانه های اجتماعی باشد تا از تضارب آرا در یک فضای آرام و متین، صحیح از غلط تشخیص داده شود و مردم با ابعاد مسائل آشنا شوند. اگر رسانه به این امر مهم اهتمام جدی و قانونمند ورزد، نه تنها برنامه های پر بیننده ای تولید خواهد شد و نه تنها دانش اجتماعی مخاطبان فزونی خواهد یافت، بلکه فضای گفتگوی سازنده نیز در کشور رواج خواهد یافت و یک مناظره سیاسی آن قدر حساسیت کاذب پیدا نخواهد کرد که شرکت کنندگان در آن برای پیروزی ظاهری دست به هر کاری بزنند و زبان به هر کلامی بیالایند.
چه کسی حین یا بعد از مناظره دروغگو را رسوا یا محاکمه می کند؟ چه کسی به افتراها رسیدگی می کند و اتهام زننده را مجازات می کند؟ افشاگری در کجا و درچه حدی مجاز و در کجا ممنوع است؟ اگر افشاگری مجاز است کجا با متخلف افشا شده برخورد می کنند؟ اگر قول و قرارها فریب و تحمیق مردم است چگونه باید با آن برخورد کرد؟ و ...
برای پاسخ به یک استادیوم ورزشی می رویم و مسابقه فوتبالی را تماشا می¬کنیم که داوری ندارد و نتیجه را به تشخیص مردم واگذار کرده¬اند؛ تماشاگران هم قاعده و قانونی برای تشخیص برنده از بازنده یا بازی خوب از بازی بد ندارند؛ بازیکنان، مربیان و مشاوران تیم هم آئین نامه¬ای برای بازی نمی شناسند. فکر می کنید در آن بازی چه اتفاقی می افتد؟ بازیکنان هر کاری که فکر می¬کنند می تواند نظر تماشاگران را به آنها جلب کند و یا رقیب را از چشم مردم بیندازد و یا از صحنه بازی حذف کند انجام می دهند. مثلاً یکی، وقتی به توپ می رسد حرکات نمایشی انجام می دهد و دیگری چنان در بازی خشونت می ورزد که بازیکن رقیب را راهی بیمارستان می کند و به این کار خود می بالد! هواداران هم برای تشویق فرد یا گروه موردِعلاقه خود و یا تلقین به دیگران که ما برنده ایم در طول بازی هر کاری را مجاز می دانند. پس از پایان بازی نیز هر کس خود و تیم خود را برنده می داند و برای پیروزی نیز شواهدی را ردیف می کند: مثلاً ما تعداد بیشتری ازبازیکنان حریف را به بیمارستان فرستادیم، بیشترِ زمان بازی توپ دست ما بود، ما شوت بیشتری روی دروازه داشتیم، هنرهای نمایشی ما بیشتر بود، ما تاکتیک بهتری به کار بردیم، تکنیک فردی ما بالاتر بود و یا ....
در این بازی از کارت زرد و قرمز و اخراج و تنبیه بازیکن و مربی و جریمه باشگاه و طرفداران خبری نخواهد بود؛ بی شک درگیری های این بازی به خیابان و شیشه اتوبوس و مغازه ها خواهد کشید و نه تنها برای هیچ کس تفریح نیست، بلکه جامعه را به آشوب خواهد کشید.
وقتی بازی، قانون داشته باشد بازیکنان می دانند که برای پیروزی چه باید بکنند حتی اگر بدسگالی هم داشته باشند آن را قانونی اعمال می کنند؛ و اگر رعایت قانون نکنند با داوری که بر قواعد بازی مسلط و نگهبان اجرای آن است روبرو می شوند که آنها را با سوت و اعلام خطا و یا کارت زرد و حتی قرمز و اخراج، به رعایت قانون دعوت می کند با این ترفند بازی تا حدود زیادی قانونمند اجرا می شود و در پایان هم ولو بازیکنان یا مربیان و هواداران توجیهاتی برای پیروزی یا باخت خود داشته باشند اما می پذیرند که نتیجه بازی همان است که اعلام شده است و با جوسازی نمی توان نتیجه را تغییر داد.
چرا در مناظره در پاسخ سوالی روشن که برنامه نامزد را برای حل یک معظل درخواست می¬کند بتوان مطالبی دیگر حتی خارج از موضوع کلان مناظره ارائه کرد و کسی هم نگهبان و محافظ فضای جلسه نباشد؟ چرا یک نامزد بتواند به نامزد دیگر اهانت کند و یا تهمت بزند؟ چرا یک نامزد به خود اجازه می¬دهد برای کسب چند رای بیشتر کل تاریخ انقلاب را با دروغ زیر سوال ببرد؟ چرا یک نفر بتواند برای جلب نظر بیگانگان و بیگانه پرستان قدرت ها وشعائر نظام را تضعیف کند؟ چرا یک کاندید بتواند با ارائه مطالب سخیف و ضعیف، اعتبار و منزلت جایگاه ریاست جمهوری را تنزل دهد؟ و چرا ... چون نه نامزد و نه هوادار و نه مخاطب تلقی صحیحی از شکست و پیروزی ندارند.
مناظره مدیر می خواهد، مجری تلویزیونی که فقط توزیع گر وقت و نگهبان کمّی آن است کفایت نمی کند. مناظره آیین نامه می خواهد. باید برای نامزدها، مدیر مناظره، مخاطبان و گروه داوری معین باشد که چه کار و چه کلامی خطا و چه کار وکلامی امتیاز دارد. مدیر باید امکان آن را داشته باشد که به خطاکار اخطار بدهد و یا حتی با کارت زرد و قرمز او را از صحنه حذف کند.
بالاتر از مدیرمناظره، شورای نگهبان باید بتواند از رصد مناظرات و سخنرانی ها و مستندهای تولیدی نامزدها و ... به نامزدها اخطار بدهد و یا حتی آنها را از صحنه حذف کند.
مناظرات سیاسی، علمی، اجرایی، فرهنگی و اقتصادی باید یکی از قالب های برنامه سازی رسانه ملی و سایر رسانه های اجتماعی باشد تا از تضارب آرا در یک فضای آرام و متین، صحیح از غلط تشخیص داده شود و مردم با ابعاد مسائل آشنا شوند. اگر رسانه به این امر مهم اهتمام جدی و قانونمند ورزد، نه تنها برنامه های پر بیننده ای تولید خواهد شد و نه تنها دانش اجتماعی مخاطبان فزونی خواهد یافت، بلکه فضای گفتگوی سازنده نیز در کشور رواج خواهد یافت و یک مناظره سیاسی آن قدر حساسیت کاذب پیدا نخواهد کرد که شرکت کنندگان در آن برای پیروزی ظاهری دست به هر کاری بزنند و زبان به هر کلامی بیالایند.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
