اخیرا جنجال های رسانه ای علیه حوزه و روحانیت شکل
گرفته که توهین‌ها، انتقاد، و انتقادات، توهین تلقی می شود. ملاک صحت و صواب چیست؟
آیا کسی که با ادب و احترام مشکلی را بیان می کند، دروغگو و توهین کننده است، یا
کسی که شأن عالم دینی را زیر سؤال می برد؟
اهانت به مرجعیت و حوزه این نیست که با سند و مدرک، از مشکلات حوزه انتقاد کنیم و پیشنهاد دهیم. توهین به مرجعیت آنجایی است که کسی در نقد اظهار نظر عالم دینی، فقط بگوید «تو اسلام را نفهمیدی؟ تو از اسلام چه می دانی که نظر می دهی؟». اهانت به مرجعیت را باید در روزنامه دولتی ایران (25/9/1397)، با عنوان «FATFموضوع تخصصی؛ نه فقاهتی» ببینید که صریحا ًبه مراجع و ائمه جمعه می گوید شما را با مسائل اقتصادی چه کار، و اظهار نظر آنها را بدون مطالعه و فهم مسئله می داند.بدتر آنکه ورود علما به این مسائل را حرام شرعی می خواند. این جماعت، اسم «حوزه سکولار» را نمی آورند، ولی به مراجع و علمامی گوید شأن شما نیست به موضوعات مهم اجتماعی و سیاسی وارد شوید و حکم دهید. حکم دادن، فقط برای نجاست و طهارت و حج است، نه اینکه در مسائل مهمی چون معاهده های بین المللی ورود کنید و نظر اسلام را بیان کنید؛ خلاصه اینکه سکولار باشید و ورود در این عرصه ها را برای متخصصانی که آنها قبول دارند، باقی بگذارید.
رسوا کردن «حوزه سکولار» و مطالبه «حوزه انقلابی»، واجب شرعی است که حضرت امام(ره) بر گردن روحانیت متدین نهاد. زعمای حوزه باید آنجا برآشفته شوند که عده ای حوزه را از خط امام و رهبری منحرف می کنند، نه اینکه به منتقدان دلسوز بشورند.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
