کلید افزایش طول عمر در مغز است

به گزارش پایگاه 598، به نقل از سیناپرس: یکی از مهمترین سوالاتی که ذهن پژوهشگران را به خود مشغول کرده است، یافتن کلید جوانی بوده و محققان در تلاش هستند تا دریابند آیا امکان افزایش طول عمر انسان برای بازه های زمانی بالای ۱۲۰ سال وجود دارد یا خیر.

محققان باور دارند تکنیک های پزشکی ترمیمی فعلی مانند درمان با سلول های بنیادی، مهندسی بافت و سیگنال های مولکولی برای کند یا معکوس کردن پیری و مرگ سلولی ممکن است روزی به بسیاری از ما اجازه دهد به عمر بالای ۱۲۰ سال برسیم البته در این میان یک محدودیت اصلی و جدی وجود دارد و  برای افزایش طول عمر باید راهی برای پیشگیری از زوال سلول های عصبی در مغز یافت.

کاشت سلول های بنیادی ممکن است قلب های پیر را جوان کرده، یا اندام های رشد یافته در آزمایشگاه یا حیوانات میزبان مانند خوک می تواند جایگزین ریه ها، کبد و کلیه های فرسوده شود، اما بسیاری از دانشمندان فکر می کنند که جوان سازی یا جایگزینی مغز یا حتی قسمت هایی از آن ممکن است هرگز امکان پذیر نباشد. این مساله به دلیل پیچیدگی منحصر به فرد مغز و ناتوانی در ترمیم خود به روشی که مثلاً پوست آسیب دیده، است.

در این میان تعدادی از عصب ‌شناسان جسور در حال بررسی راه‌ هایی هستند که نه تنها روند پیری مغز را کاهش دهند، بلکه در واقع معکوس کرده و این احتمال را ایجاد کنند که انسان بتواند تولد ۱۲۰ سالگی خود را با تمام توانایی ‌های ذهنی جشن بگیرید.

پژوهش های این حوزه به سه دسته تقسیم می شوند: متوقف کردن روند خود سرکوبی سلول های پیر مغز، فعال کردن مجدد رشد نورون ها  و تزریق سلول های جدید برای جایگزینی نورون های از دست رفته است.

تیمی از پژوهشگران به سرپرستی دکتر پیتر والتر در دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو طی مطالعات خود کشف کردند که بافت مغز به طور معمول زمانی که برخی از نورون ها دچار مشکل هستند، مانند عفونت های ویروسی، از طریق مکانیزمی به نام پاسخ استرس یکپارچه (ISR)، فعالیت مرتبط با سنتز پروتئین را سرکوب می کند. با افزایش سن و تخریب نورون های مغز، التهاب، افزایش یافته و عملکرد عصبی هر چه بیشتر سرکوب می شود. والتر و همکارش، دکتر سوزانا رزی دریافتند که مهار فعالیت پاسخ استرس یکپارچه می‌تواند به طرز شگفت ‌آوری کاهش شناختی را در موش‌های پیر معکوس کند. برای مثال، موش‌های پیر نسبت به موش‌های جوان زمان بسیار سخت ‌تری برای یادگیری مسیریابی در پیچ و خم‌ها دارند، اما زمانی که این تیم پژوهشی موش ‌های مسن ‌تر را با یک مهارکننده ISR درمان کردند، تنها در عرض چند روز، موش‌های پیر به همان خوبی موش‌های جوان عمل کردند. 

این بهبود تقریباً فوری در توانایی شناختی حاکی از آن است که زوال ذهنی مرتبط با سن به طور کامل به دلیل مرگ نورون یا سایر از دست دادن‌های دائمی نیست، بلکه تا حدی به دلیل فرآیندهای متابولیکی فعال و برگشت‌پذیر است. پژوهشگران معتقدند درمان‌هایی مانند مهارکننده‌های ISR ممکن است روزی عملکردهای از دست رفته را نه تنها با افزایش سن، بلکه سکته مغزی و تروما را بازیابی کنند.