روزهایی از زندگی در بیمارستانی صحرایی

به گزارش 598 به نقل از بی باک؛ روح الله فاضل: پس از مدت زیادی از زمان اکران فیلم «روزهای زندگی»، بازپخش آن در رسانه ملی به مناسبت هفته دفاع مقدس، بهانه‌ای گردید برای نگارنده این سطور تا اجمالا چند سطری را به آن بپردازد.
 
مسئله جنگ تحمیلی و دفاع جانانه مردم مسلمان این مرز‌و‌بوم در آن برهه زمانی، به دلیل فضای معنوی حاکم بر میدان‌های نبرد و آرمان‌های متعالی و اهداف عالیه رزمندگان که برگرفته و الگوگرفته‌ شده از قیام امام حسین (ع) و یاران باوفای ایشان علیه ظلم و جور زمانه و در مصاف با سپاه باطل بوده است، در اذهان مردم و جامعه تقدس و منزلت والایی دارد که قطعا پرداختن به آن در عرصه‌های مختلف همانند عرصه فیلمسازی و مقوله سینما و تلویزیون حساسیت‌‎های ویژه و دقت و ظرافت و تأمل بالایی را می‌طلبد؛ مطمئنا فیلم سینمایی «روزهای زندگی» به عنوان یکی از معدود فیلم‌هایی که در سالهای اخیر، در ژانر دفاع مقدس به تولید رسیده‌ است از این قاعده مستثنی نبوده و نیست. این که تا چه مقدار فیلمساز در پرداختن صحیح و مطلوب به این مقوله ویژه و ارزشمند موفق بوده یا نبوده موضوعی است که در ادامه بدان پرداخته‌‌ خواهد‌شد.

از نقاط قوت فیلم که موجب فزونی جذابیت و زیبایی آن گردیده‌ است، زاویه نگاه فیلمساز به موضوع فیلم است؛ مقوله‌ای که در فیلم‌های تولیدشده در حوزه دفاع مقدس کمتر بدان پرداخته شده‌ است. لوکیشن اصلی فیلم و مکانی که تمام اتفاقات داستان در آن به وقوع می‌پیوندد یک بیمارستان صحرایی، و بار اصلی داستان بر دوش کارکنان این بیمارستان و خاصه دو زوج مشغول به کار در این بیمارستان صحرایی است. بالطبع خواننده این سطور که حتی فیلم را به تماشا ننشسته، قادر است فضای این بیمارستان پر از مجروح و زخمی و فریاد آه و ناله‌ی آنها را که قطعا با توجه به توضیحات فوق جزئی از فیلم است در ذهن متصور کند. در این جاست که یکی از نقاط ضعف اساسی فیلم رخ می‌نمایاند؛ فضای حاکم بر بیمارستان، حالت چهره رزمندگان و پرستاران و فریادها و ناله‌های مجروحان که هریک به مانند ماری زخم‌خورده به خود می‌پیچند و متاسفانه هیچ اثری از معنویت و توسل به ائمه که در این شرایط رفتار معمول رزمندگان ما بوده در آنها به چشم نمی‌خورد، اساسا حس یأس و ناامیدی و رخوت را به بیننده منتقل می‌کند.
 
 
وجود سکانس‌هایی مانند سکانس رزمنده‌ای که یک چشم خود را از دست داده و گویی از همه چیز ناامید گردیده بود و برای از دست دادن چشم خود اشک می‌ریخت و ناله می‌زد و سکانس‌هایی نظیر آن، این حس را بیش از پیش در بیننده تقویت می‌نماید.
 
هرچند سوابق و پیشینه آقای شیخ‌طادی و اطلاع نگارنده از تفکرات و دغدغه‌های شخص ایشان قطعا فرض عامدانه بودن فقدان روح معنوی جبهه در این فیلم را باطل می‌کند و نگارنده آن را تنها یک پرداخت ضعیف یا عدم توجه سهوی و غیرعمدی به این مورد می‌داند. البته وجود چند سکانس برخلاف این رویه، مانند صحنه خیره شدن شهید به تصویر امام حسین (ع) و حضرت علی اصغر (ع) را نیز نباید نادیده بگیریم.

ریتم مناسب فیلم و فراز و فرودهای دقیق و حساب شده در فیلمنامه و در طول داستان که با نگاهی کلی می‌توان گفت در حد انتظار بدان پرداخته شده سبب جذابیت و کشش فیلم برای مخاطب گردیده‌ است؛ به طوریکه در طول فیلم کمتر به بیننده احساس خستگی و کسالت دست می‌دهد. اما با وجود این، وجود چندین صحنه و سکانس که حقیقتا جای کار بیشتر و دقت افزون‌تری می‌طلبید را نیز نمی‌توان در فیلم انکار کرد؛ منطقه در اشراف کامل نیروهای دشمن و تحت تسلط آنهاست اما شخصیت ناهید صرفا با قرار دادن پتویی بر سر خود و با توجه حداقلی نسبت به محیط پیرامون خویش از پناهگاه خارج شده و به جستجوی لوازم مورد نیاز خود می‌پردازد؛ وجود این صحنه که چندبار در طول فیلم تکرار می‌گردد و صحنه‌هایی نظیر این، مانند سکانس شهادت پرستار که برای نجات فردی دیگر از پناهگاه بیرون می‌آید بیشتر به خودکشی می‌ماند نه چیز دیگر! چنین سکانس‌هایی در طی فیلم، واقع گرایی داستان و حس همزادپنداری در مخاطب و به تبع آن ارتباط فیلم با بیننده را کاهش می‌دهد.

یکی از محسنات بزرگ و نقاط قوت «روزهای زندگی» انتقال این مطلب مهم به مخاطب است که پس از قبول قطعنامه در واقع جنگ به پایان نرسید و علی‌رغم ذهنیت غلط اکثریت مردم، دفاع همچنان ادامه و مداومت داشته‌است. اگر این فیلم هیچ نقطه‌قوت دیگری در برنداشته و فیلمساز تنها اکتفا به انتقال همین پیام و مطلب به مخاطب می‌نمود به عقیده نگارنده باز هم رسالت و تکلیف خود در تولید این فیلم را به انجام می‌رسانید و قطعا با همین وجود ایشان شایستگی تقدیر و قدردانی به جهت تولید چنین فیلمی را دارا می‌بود.

سخن آخر اینکه با وجود برخی کاستی‌ها و ضعف‌های موجود در فیلم، می‌توان گفت «روزهای زندگی» از جمله فیلم های بسیار خوب و قابل قبول در حوزه دفاع مقدس است که به مانند بسیاری از فیلم‌های تولید شده در این عرصه از ضعف ساختار و تکنیک به صورت جدی رنج نمی‌برد و قطعا وجود این‌چنین محصولی در کارنامه آقای شیخ طادی سطح انتظارات و توقعات را از ایشان بالا می‌برد گرچه باخبر هستیم ایشان در پی ساخت مستندی در رابطه با مقام معظم رهبری (روحی له الفدا) در پاسخ به مستند جنجالی BBC هستند؛ انشاءالله موفق باشند.