چگونه در گرداب مذاکرات تعادل نگه داریم؟

پایگاه خبری 598: بحث داغ این روزهای کوچه و بازار، جمع های خانوادگی، محافل و نشست های سیاسی، فضای مجازی و.... است.

یک تعداد استدلال می آورند که امروز مذاکره ضرورت دارد و می تواند فشار را از سر ایران بردارد و مقداری به آرامش مردم کمک کند، دیگری نظرش این است که آزموده را آزمودن خطاست و با آمریکایی که همیشه بدعهدی کرده و با ریاست جمهوری ترامپ از همیشه هم بدعهدتر است، مذاکره بی معنی است و هدف او صرفا جلوگیری از حمایت ایران از جبهه مقاومت و گرفتن امتیازات بیشتر است؛ عده ای به دلیل نزدیکی برخی چهره های دولت و به ویژه دستگاه دیپلماسی به دولتی که خسارت محض برجام را به کشور تحمیل کرد، نگرانند که نکند باز هم به سمت دادن امتیازات بیشتر در برابر هیچ برویم.

اما گروهی هم می گویند مذاکرات با مشورت گرفتن و نظر رهبری پیش می رود...

واقعیت این است که هنوز برای هر قضاوتی سخت است، قدر مسلم، نمی توان با هر نوع مذاکره ای مخالف بود، کما اینکه رهبریِ حکیم هم بارها در بیانات‌شان به رعایت سه اصل مهم «عزت، حکمت و مصلحت» در سیاست خارجی اشاره کرده اند، بنابراین اگر در مذاکره این اصول رعایت شود، نگرانی از این باب وجود ندارد.

با یک نگاه منطقی، دیپلماسی و حرکت در دوره ای که هر دو طرف دعوا، در یک جنگ وجودی رو در روی هم ایستاده اند و هر حرکت اشتباه ممکن است خساراتی جبران ناپذیر در پی داشته باشد، کار بسیار دشواری است و شاید که نه، حتما درک آن از عهده کسانی که اشراف کامل بر مسائل ندارند، خارج است؛ روشن است که نباید با پیشداوری ها و قضاوت های عجولانه فضای جامعه را به سمتی برد که نسبت به دستگاه دیپلماسی ناامید و بی اعتماد گردد و در عین حال نباید آن قدر از هیچ، دستاورد ساخت که گویی فتح الفتوحی اتفاق افتاده...

زیبنده مومن نیست که دچار افراط و یا تفریط گردد، چرا که از نشانه های جهل است!

شرط ولایت مداری این است که همگام با ولایت پیش برویم و اگر جایی ایشان بنا به مصالحی همراهی کردند، ما نیز تابع نظر ایشان باشیم.

همه ما شنیده ایم که مالک وقتی در یک قدمی پیروزی بود باز گردانده شد، وقتی به ایشان گفتند اگر مصالحه نظر امیرالمومنین باشد نظر شما چیست؟!

گفت اگر امام پذیرفته من هم می پذیرم...(ر که: وقعه الصفین،ص۴۸۹)

مراقب باشیم به اسم انقلابی گری، از گردونه ولایت مداری خارج نشویم.

اما یک واقعیت انکار ناپذیر وجود دارد، اینکه در چنین مواقعی افکار عمومی جامعه بسیار تعیین کننده است،

گاهی عدم آمادگی جامعه است که امام جامعه را ناچار به پذیرش شرایطی می کند که اگر همراهی بود، هرگز به آن تن نمی داد.

امروز غزه تحت سخت ترین فشارها قرار دارد و شاید اگر نگاه و روحیه مقاومت در میان آحاد جامعه ریشه داشت، ما می توانستیم مثل ملت یمن، در دفاع از غزه، حضور پر رنگ تری در میدان داشته باشیم.

اگر امروز اکثریت جامعه ایرانی با فرهنگ و نگاه مقاومت همراه بود، امروز دولتی بر سرکار بود که نامه ترامپ را_ مثل دور قبل و اقدام رهبری_ لایق پاسخ نمی دانست؛

اما ...

آمادگی جامعه شرط لازم برای این امر است، پس اگر می خواهیم کسی را سرزنش کنیم، شاید بهتر است خودمان را سرزنش کنیم که در عرصه جهاد تبیین، زمانی که فرصت بود، آنچنان که باید عمل نکردیم و امروز باید به خواست اکثریت جامعه خون دل بخوریم و کشتار کودکان بی پناه را به نظاره بنشینیم، چرا که پیچ دلار و طلای کشور به دست نااهلانی افتاده که به خاطر سرمایه ها و فرزندان خارج نشین شان، آب و نان مردم را به مذاکره گره زده اند.

ما در همین گذشته ی نزدیک دولتی داشتیم که مذاکره می کرد، اما مسائل کشور را به آن گره نمی زد و به قول رهبری، مذاکره یکی از ده ها کار وزارت خارجه اش بود،

هم مذاکره کردیم، هم وعده صادق انجام دادیم اما قیمت دلار همان بود،حتی در ایامی که رییس جمهور شهید پر کشیده بود و دولت جدید تازه روی کار آمده بود، عملیات وعده صادق ۲ هم انجام شده بود، شاهد ثبات در بازار بودیم.

در نهایت به نقل از امام جامعه، حضرت سیدعلی(حفظه الله) می گوییم:

«ما به این گفت‌وگوها نه خیلی خوش‌بین و نه خیلی بدبین هستیم البته به طرف مقابل خیلی بدبین هستیم اما به توانایی‌های خود خوش بین هستیم. ۱۴۰۴/۱/۲۶»

مصطفی محجوب