کشتی آزاد زیر سایه فرنگی/ طلاهای تاریخی و حسرتی که 16 ساله شد

به گزارش خبرگزاری فارس، بدون شک یکی از عجیب‌ترین المپیک‌ها برای ایران به خصوص کشتی پشت سر گذاشته شد و اگر بگوییم المپیک شگفت‌انگیز، بیراه نگفته‌ایم.

کشتی فرنگی بعد از 40 سال که در حسرت کسب مدال در این رویداد بزرگ می‌سوخت نه تنها طلسم‌شکنی کرد بلکه نتیجه‌ای تاریخی را رقم زد و قهرمان المپیک شد. شاگردان بنا با 3 طلایی که در المپیک بر سینه زدند کمک شایان توجهی به قرار گرفتن کاروان ایران در رده‌های بالای جدول رنکینگ مدال کردند.

سال‌ها این رشته زیر سایه کشتی آزاد قرار داشت و همواره پیشکسوتان آن از تبعیض بین کشتی آزاد و فرنگی گلایه داشتند، اما «بنا» کاری کرد که تحسین همگان را برانگیخت تا این بار کشتی آزاد زیر سایه فرنگی قرار گیرد.

بر خلاف عملکرد بسیار درخشان و کارنامه زرین فرنگی‌کاران، کشتی آزاد بسیار کم فروغ ظاهر شد و در حالی‌که پیش‌بینی می‌شد در این رشته و به خصوص در روز آخر، کاروان ایران طلایی شود با عملکرد دور از انتظار آزادکاران 2 وزن پایانی حسرت رسیدن به طلای المپیک در کشتی آزاد 16 ساله شد.

رسول خادم به قول خودش با کنار زدن باورهای سنتی در کشتی قصد اجرای کشتی نوین را داشت، اما نتوانست به عقیده کارشناسان انتظارات را برآورده کند و در نهایت تیم آزاد با دست خالی از طلا، بازی‌های المپیک را ترک کرد تا انتظار طلا به المپیک 2016 برزیل موکول شود.

شاید بیش از هر چیز کشتی ضعیف مهدی تقوی به چشم آمد. تقوی با 2 مدال طلای جهان، کمتر از یک سال پیش در مرحله نیمه‌نهایی مسابقات جهانی 2011 استانبول حریف کوبایی‌اش را به راحتی و با نتیحه 6 بر صفر شکست داده بود، اما در لندن خیلی راحت تسلیم این حریف شد و حرفی برای گفتن نداشت.

پرونده کشتی آزاد با نتایجی دور از انتظار بسته شد؛ کسب تنها یک نقره و 2 برنز دستاورد تیم 7 نفره کشتی آزاد از المپیک لندن بود که شاید در مقایسه با المپیک قبل و تک برنز مراد محمدی نتیجه‌ای قابل قبول به نظر برسد، اما بدون شک به هیچ عنوان انتظارات مردم و اهالی کشتی برآورده نشد.

درست است که خادم 8 ماه بیشتر نیست که سکان هدایت کشتی آزاد را در دست گرفته است، اما در این مدت کوتاه توانست تغییرات خوبی در شیوه برخی از کشتی‌گیران ایجاد کند و آنها را از گمنامی به سکوی المپیک برساند هر چند که برخی از شانس‌های اصلی مدال ما در المپیک عملکردی کم‌فروغ و دور از انتظار داشتند. به هر حال خادم خودش در همان بدو ورودش اعلام کرد که مسئولیت نتایج المپیک را می‌پذیرد.

به نظر می‌رسد مقایسه عملکرد آزادکاران با فرنگی‌کاران به هیچ عنوان کار درستی نباشد چه از نظر جنگندگی و چه از نظر روحیه و شاید هم قرعه. در یک کلام نمی‌توان مقایسه‌ای بین این دو تیم داشت. در حالی‌که محمد بنا، کشتی فرنگی را به موفق‌ترین تیم تاریخ المپیک بدل کرد، اما کشتی آزاد نتوانست از سابقه درخشانش در المپیک‌های گذشته دفاع کند و با کارنامه‌ای ضعیف، در مقایسه با پتانسیل موجود، به کار خود پایان داد.

نباید به سادگی از کنار مدال‌های احسان لشگری و کمیل قاسمی که ارزش بالایی داشت گذشت، به خصوص برنز کمیل قاسمی که یکی از تاریخی‌ترین مدال‌های کشتی آزاد ایران در رقابت‌های المپیک بود. احسان لشگری هم بعد از سال‌ها موفق به کسب مدال المپیک در وزن پنجم کشتی آزاد برای ایران شد، اما اینها باعث نمی‌شود که از کنار این نتایج نه چندان مطلوب به سادگی بگذریم.

از طرفی نباید از نقش تغییرات دیرهنگام و در آستانه المپیک نیز در ورزش اول کشور به سادگی گذشت و این نتایج از این دریچه نیز قابل ارزیابی و بررسی است. تیم فرنگی که با ثباتی چندین ساله کار را پیگیری می‌کرد و این نتایج درخشان رسید، اما به نظر می‌رسد در کشتی آزاد این تغییرات جواب نداد و نتوانست مثبت باشد.

نکته جالب توجه در این بین عدم کسب مدال توسط 3 کشتی‌گیری که در مسابقات جهانی موفق به رسیدن به مدال شده بودند، بود. البته لشگری و قاسمی با وجود سابقه کم (لشگری یک دوره و قاسمی بدون حضور در مسابقات جهانی) نتایج درخور توجهی گرفتند. کشتی‌های مسعود اسماعیل‌پور هم قابل قبول بود و تا حد توان عمکلرد قابل قبولی از خود به نمایش گذاشت و به اذعان کارشناسان یکی از چهره‌های موفق تیم آزاد در المپیک بود و توانست انتظارات را برآورده کند.

شاید اگر این نتایج در المپیک پکن رقم می‌خورد اکنون آزادکاران خوشبخت‌ترین آدم‌های روی زمین بودند، اما بیش از هر چیز این نتایج در سایه درخشش محض فرنگی‌کاران قرار گرفت تا بعد از سال‌ها این رشته از زیر سایه آزاد خارج شده و حتی آن را در سایه خود قرار دهد. 

در هر صورت المپیک لندن با تمام خوبی‌ها و بدی‌هایش برای ایران به پایان رسید و بهتر است مسئولان ورزش برای تکرار این نتایج درخشان از همین حالا به فکر شروع کار برای المپیک 2016 ریو باشند. تکلیف فدراسیون کشتی تا حد زیادی مبهم است، از رئیس فدراسیون گرفته تا اعضای کادر فنی تیم‌های آزاد و فرنگی؛ المپیک بعد هم خیلی زود از راه خواهد رسید و امیدواریم زمانی به فکر نیفتیم که خیلی دیر شده باشد.