«سیستم نبرد آینده» آمریکا چگونه لغو شد

به گزارش598 به نقل از فارس، اندیشکده «رند» در مقاله ای به قلم جمعی از کارشناسان و تحلیل گران ازجمله «کریستوفر جِی پِرنین»، «الیوت اَکسل باند»، «جفری دِرزنر»، «برایان دایل»، «جان گوردون»، «بروس هِلد»، «اسکات مک ماهون»، «والتر پِری»، «کریستوفر رایزی»، «پیتر ویلسون» و «جری سولینگر» به بررسی برنامه «سیستم نبرد آینده» ارتش آمریکا یا «اِف سی اِس» پرداخت. دربخش های قبلی به ارزیابی سه جنبه ازاین برنامه (پیش زمینه، سیر تکاملی هزینه، زمان و عملکرد و شرایط و پیش نیازهای برنامه) پرداخته شد. درادامه به بررسی جنبه ای دیگر ازاین برنامه یعنی مدیریت برنامه می پردازیم.

4. مدیریت برنامه

پروژه های عظیم درزمینه تحقیق و توسعه نیازمند نیروهای متخصص و توانایی های بالا هستند. استفاده از یک برنامه مدیریتی موسوم به «اِل اِس آی» دراوایل سال 2000 میلادی حمایت های گسترده ای را ازجانب مقامات دولتی و سازمان های خصوصی به دنبال داشت.

این برنامه اهدافی منطقی و سودمند را دنبال می نمود، اما درسال های بعد روند اجرای آن با محدودیت هایی روبرو شد. نیاز ارتش به نیروهای متخصص و توانایی های بالا به منظور دستیابی به اهداف جاه طلبانه کاملاً مشخص بود و درون زمان بخش صنعت به عنوان بهترین گزینه ممکن دراین زمینه محسوب می شد.

هنگامی که ارتش به سوی آینده پیش می رفت و به گسترش قابلیت های خود درسطوح بالا ادامه می داد، برنامه اِف سی اِس ازلحاظ دیدگاه مدیریتی نشان داد که دستیابی به این اهداف با چه مشکلاتی روبرو خواهد بود.

ایجاد قابلیت های موثر درسطوح بالا و گروهی در ارتش می تواند توانایی ادغام سیستم ها و تبدیل آنها به سیستم هایی گسترده و یکپارچه را تقویت نماید. استراتژی های کلی درزمینه تحقیقات به منظور بررسی قابلیت های ارتش ازلحاظ گستردگی پروژه ها و جزئیات مربوط به سیستم ها، از جانب مقامات اجرایی برنامه و سایر کارشناسان مورد حمایت قرارگرفت.

مقامات اجرایی برنامه با این موضوع کاملاً موافق بودند که گسترش قابلیت های شبکه نیازمند اجتناب از به کارگیری بسترهای نرم افزاری مجزا است و درعوض باید بررسی های پیچیده ای درزمینه چگونگی ادغام سیستم ها در ارتش و تبدیل آنها به سیستم های یکپارچه درآینده دنبال شود. علی رغم آنکه برنامه اِف سی اِس به دلیل درک نادرست درزمینه توسعه فناوری و طرح های بلندپروازانه به منظور ایجاد یک برنامه بسیار پیچیده با شکست روبرو شد، اما این برنامه به عنوان گامی مهم برای ارتش دراین زمینه محسوب می شود.

ادامه روند روبه جلوی مهندسی سیستم ها و طراحی ساختارها از اهمیت بالایی برخوردار است. تنها جنبه های مشخصی از روند یکپارچه سازی سیستم ها با یکدیگر هماهنگ و هم زمان هستند و اکثر مراحل دراین زمینه لزوماً به صورت ترتیبی قرارگرفته اند. اکثر کارشناسان باتجربه در برنامه اِف سی اِس با این موضوع موافق بودند که فراهم ساختن مقدمات لازم درزمینه مهندسی سیستم ها به عنوان امری ضروری به منظور پیش برد چنین برنامه وسیع و پیچیده ای به حساب می آید. مهندسی سیستم ها درهنگام آغاز یک برنامه از اهمیت بسیار بالایی برخوردار بوده و موفقیت دراین امر مستلزم جمع آوری بهترین متخصصین در ارتش درزمینه طراحی و مهندسی سیستم ها است. ارتش می تواند با استفاده از تجربیات به دست آمده از برنامه اِف سی اِس، به طراحی و پیش برد برنامه های منسجم‌تر در آینده بپردازد.

مدیریت فعلی ارتش باید اقداماتی را به منظور تقویت سیاست های تحقیقاتی وزارت دفاع دنبال کند و این امر مستلزم توجه بیشتر به موضوع طراحی و مهندسی سیستم ها پیش از آغاز اجرای روند مدیریت پروژه است. توسعه هم زمان سیستم های یک برنامه می تواند روند اجرای یک پروژه تحقیقاتی را پیچیده تر سازد.

در واقع واضح است که روند اجرای یک پروژه تحقیقاتی در مقیاس وسیع و وابسته به عناصر کلیدی، نیازمند هدایت هم زمان ازطریق فناوری های پیشرفته است. اما اجرای چنین برنامه ای برای ارتش و مدیریت آن توسط سیستم اِل اِس آی بسیار پیچیده بود. در مقایسه با استراتژی های مرسوم در پروژه های تحقیقاتی، استراتژی های مربوط به برنامه اِف سی اِس موجب پیچیده ترشدن بیش از حد روند اجرای برنامه و افزایش چالش های فنی درزمینه مهندسی سیستم ها، مهندسی نرم افزار و یکپارچه سازی سیستم ها شد.

طرح های بلند پروازانه ای که هنگام آغاز برنامه معرفی شده بودند سرانجام به دلیل کاهش بودجه ازدستورکار برنامه خارج شدند، در واقع این کاهش بودجه روند هماهنگ سازی اجزای سیستم ها و پیشرفت در روند یکپارچه سازی برنامه را با محدودیت هایی روبرو ساخت.

علاوه براین، هیچ راه حل جایگزینی برای مشکلات به وجود آمده دراین زمینه و جلوگیری از تغییرات در روند اجرای برنامه وجود نداشت. درحقیقت مدیران اجرایی برنامه اِف سی اِس به توصیه های کارشناسان مبنی برعدم استفاده از فناوری های ناشناخته و توسعه نیافته درزمینه مهندسی سیستم ها و طراحی ساختارها توجه نکردند.

حضور پرسنل کارآزموده و باتجربه در پروژه های تحقیقاتی پیچیده، امری لازم و ضروری است. سیستم مدیریت اِل اِس آی در معطوف ساختن توجه مدیران صنعتی و کارشناسان نخبه به سوی برنامه اِف سی اِس موفق عمل کرد و ارتش نیز در تلاش بود تا بهترین متخصصین در جامعه تحقیقاتی وزارت دفاع را جمع آوری نماید. اما با این حال، جایگاه پرسنل، به ویژه پرسنل دولتی، در چنین پروژه وسیع و پیچیده ای به دقت تعریف نشده بود.

گسترش مفاهیم کلیدی ازجمله ایجاد قابلیت های موردنیاز در ارتش به منظور اجرای روند مهندسی سیستم ها و تجزیه و تحلیل شبکه، طبق زمان بندی تعیین شده پیش رفت. اما دولت از کمبود نیروی متخصص رنج می بُرد و این امر منجربه ایجاد تغییرات مداوم در روند اجرای برنامه اِف سی اِس می شد. این کمبود نیروی متخصص در دولت تا به امروز نیز وجود داشته است.

قابلیت های بالای متخصصین در پروژه های تحقیقاتی امکان دسترسی به برنامه های پیچیدهِ مورد نیاز برای پیش برد پروژه را فراهم می سازد. درواقع ارتش قصد داشت تا یک استراتژی جدید را در زمینه اجرای برنامه اِف سی اِس دنبال نماید، استراتژی برمبنای همکاری نزدیک میان بخش صنعت و دولت به منظور به کارگیری بهترین نیروهای متخصص و پیش برد هرچه موثرترِ روند اجرایی برنامه. با این وجود، این استراتژی به طور کامل عملی نشد.

مشکلاتی ازقبیل بی اعتمادی، تغییرات مداوم در مسئولیت ها و وظایف پرسنل و ابهامات موجود در رابطه با آینده برنامه، مانع از اجرای صحیح این استراتژی شد. این مشکلات همچنین منجربه ایجاد انحراف در مسایل مرتبط با ساختار برنامه و ناهماهنگی در فعالیت های ارتش درزمینه نظارت و مدیریت موثر بر برنامه شد.

در واکنش به این مشکلات، مدیر بخش تحقیقات، فناوری و لُجستیک ارتش باید تلاش ها درآینده به منظور ایجاد یک تفاهم نامه همکاری میان دولت و بخش صنعت را تضمین نماید. در واقع این موضوع نیازمند تقویت قابلیت های داخلی ارتش به منظور ارزیابی موثر عملکرد شرکت های تجاری و صنعتی بزرگ است.

یکپارچه سازی سازمان ها و شرکت ها موجب تقویت نظم در روند اجرای مدیریت پروژه خواهد شد و همچنین از تأثیرات منفیِ بخش های غیرمرتبط با پروژه جلوگیری خواهد کرد. تجربیات به دست آمده در زمینه موفقیت ها و شکست های برنامه اِف سی اِس حاوی نکات آموزنده بسیاری است. وسعت برنامه اِف سی اِس ازلحاظ سیستم ها و شبکه ها، منعکس کننده بسیاری از سازمان های زیرمجموعه ارتش بود، سازمان هایی مانند توپخانه ارتش، سازمان هوا و فضا، بخش مرتبط با سیستم های نبرد زمینی و بخش هایی ازاین قبیل.

علاوه براین، برنامه اِف سی اِس به منظور تسهیل در روند توافقات سازمانی، به یکپارچه ساختن عناصر و اجزای مرتبط با پروژه پرداخت. همچنین تلاش ها به منظور تثبیت جوامع تحقیقاتی درسطح وسیع تری از ارتش نیز کاملاً مشهود بود، تلاش هایی ازقبیل تقویت دیدگاه ها در زمینه یکپارچه سازی سیستم ها و برطرف ساختن مشکلات عمده در رابطه با روند اجرایی پروژه. فلسفه موجود در برنامه اِف سی اِس که برمبنای یکپارچه سازی سیستم ها ازطریق اجرای دستورالعمل هایی پیچیده استوار بود، مشکلات گسترده و پیچیده ای را به دنبال داشت.

سازمان های سطح بالا می توانند مشارکت مدیران و مقامات ارشد درتصمیم گیری های مهم را تضمین نمایند. تشکیلات سطح بالای مختلفی ازقبیل شورای اجرایی اِف سی اِس، هئیت مدیره اِف سی اِس و انجمن اِف سی اِس، نیازها به منظور مشارکت مقامات ارشد درتصمیم گیری های مهم را برطرف ساختند.

به رغم نگرانی های اولیه درباره نحوه عملکرد این تشکیلات، بسیاری معتقد بودند که آنها نقش به سزایی را در پیش برد برنامه اِف سی اِس و جذب حامیان مالی دراین زمینه ایفا خواهند کرد. این تشکیلات همچنین نکات قابل تأملی را درزمینه روند یکپارچه سازی ارتش درآینده ارائه دادند. علاوه براین، مدیر بخش تحقیقات، فناوری و لجستیک ارتش ممکن است تمایل داشته باشد تجربیات انجمن اِف سی اِس در زمینه یکپارچه سازی سیستم ها و ساختارهای سازمانی این برنامه را به منظور استفاده موثرتر از چنین دِپارتمان هایی در برنامه های تحقیقاتی پیچیده درآینده، مورد ارزیابی قرار دهد.

بررسی های مستقل توسط پرسنل مجرب بخش فنی می تواند ارزیابی های مهم و موثری را درزمینه عملکرد برنامه فراهم سازد.

استراتژی های مربوط به برنامه مدیریت در ارتش، مکانیزم های نظارتی در سطوح بالای مدیریتی در وزارت دفاع را نیز شامل می شود. علی رغم آنکه سیستم نظارت بر دفتر فرماندهی وزارت دفاع توجهات بسیاری را درهنگام آغاز برنامه اِف سی اِس به خود جلب کرد، دفتر پاسخگویی دولت آمریکا گزارش داد که این سیستمِ نظارت بر دفتر فرماندهی وزارت دفاع در اواخر روند اجرای برنامه عملکرد مناسبی نداشته است.

برنامه اِف سی اِس همچنین از گروه‌های متنوع و مستقل نظارتی بهره می‌بُرد تا از این طریق بتواند به ارزیابی های موثرتری در زمینه عملکرد برنامه دست یابد. به رغم دیدگاه های مثبت مقامات اجرایی برنامه، این گروه های نظارتی از کمبود نیروی متخصص به منظور ارائه ارزیابی های دقیق و موثر رنج می بردند و همچنین به دلیل تضاد در منافع اعضای این گروه ها و ابهامات موجود در تعریف وظایف آنها، بررسی ها و ارزیابی های ارائه شده از جانب آنها تأثیرات مثبتی را در زمینه پیش برد برنامه به همراه نداشت.

درسال 2009، قانون اصلاحات در سیستم‌های تسلیحاتی به وزارت دفاع این امکان را داد تا نظارت دقیق‌تری بر ارتش و برنامه های گسترده تحقیقاتی داشته باشد. با این حال، گسترش نقش و وظایف وزارت دفاع باید به گونه ای باشد که گروه های مستقل نظارتی در زمینه ارزیابی برنامه های مدیریتی را نیز شامل شود.

مدیر بخش تحقیقات، فناوری و لجستیک ارتش باید رویکردها به منظور ایجاد گروه های نظارتی مستقل در زمینه ارائه ارزیابی های هدف دار در رابطه با خطرات، عملکرد فنی، برنامه ها و هزینه های مربوط به بخش تولید تسلیحات در ارتش را به دقت مورد بررسی قرار دهد.

نظارت دقیق بر قراردادها و فعالیت های ارتش، رقابت در زمینه بهبود عملکرد برنامه های نظامی و ایجاد طرح های هماهنگ و یکپارچه درسطوح بالای ارتش را تقویت خواهد کرد. سیستم مدیریتی اِل اِس آی با اجرای دقیق برنامه های مربوط به یکپارچه سازی اجزای اصلی سیستم ها، این موضوع را به خوبی ثابت کرد.

علاوه براین، حمایت مستقیم دولت از گروه های نظارت بر پروژه های تحقیقاتی این امکان را فراهم ساخت تا این گروه ها نقش موثرتری را در انتخاب پیمانکاران فرعی برای برنامه اِف سی اِس ایفا نمایند و ارتش نیز بتواند با انتخاب های صورت گرفته از جانب سیستم اِل اِس آی مخالفت کند. دفتر پاسخگویی دولت نیز اظهارداشت که نظارت دولت بر رده‌های پایین تر در ساختار سیستم اِل اِس آی موجب تقویت رقابت میان پیمانکاران فرعی و سطح پایین شد و همچنین هماهنگی بیشتر درزمینه سیستم های زیرمجموعه برنامه اِف سی اِس را نیز به دنبال داشت.

بررسی ها و ارزیابی ها درزمینه برنامه های مکمل می تواند منجربه شناسایی مشکلات و اتخاذ راه حل های موثر دراین باره شود. برنامه اِف سی اِس اقدامات جاه طلبانه ای را درزمینه ایجاد قابلیت ها درسطوح بالای ارتش دنبال می نمود و این امر اجرای سایر برنامه ها در ارتش را تحت تأثیر قرار داده بود. روند هماهنگ سازی برنامه های مکمل که شمار آنها به صد برنامه درطول اجرای اِف سی اِس رسیده بود، به طور دقیق در تئوری های بنیادینِ مرتبط با یکپارچه سازی سیستم ها تعریف نشده بود.

اما این برنامه ها همچنان به عنوان عواملی موثر درزمینه ایجاد پیش نیازها درسطوح بالای ارتش محسوب می شدند. مدیران ارشد برنامه از خطرات ناشی از وابستگی بیش ازحد به برنامه های مکمل آگاه بودند و به همین دلیل این گونه برنامه ها در روند تکمیل طراحی نرم افزارهای مرتبط با برنامه اِف سی اِس نقش چندانی نداشتند.

طبق اظهارات یکی ازمدیران ارشد پروژه، برنامه های مکمل در قراردادهای اولیه مرتبط با سیستم اِل اِس آی نیز لحاظ نشدند. طی گفتگوهای صورت گرفته با کارشناسان برجسته این پروژه مشخص شد که بودجه کافی به منظور گسترش و ارتقای اسناد مرتبط با کنترل سیستم های رابط، دراختیار مدیران اجرایی برنامه قرار نگرفته بود.

به رغم آغاز اجرای برنامه های ضروری درزمینه کنترل سیستم های رابط، این تلاش ها نتوانستند در پیشرفت روند کلی اجرای برنامه تأثیرگذار باشند. درواقع، مهندسان دربخش مدیریت و کنترل سیستم های رابط به مدت سال ها از امکان ارتباط با سایر همکاران خود در بخش‌های دیگر برنامه اِف سی اِس محروم بودند، زیرا مدیران اجرایی برنامه ازاین موضوع نگران بودند که گزارشاتِ مربوط به مشکلات فنی دراین بخش به سایر بخش های برنامه نیز سرایت پیدا کند.