وقتی استاديوم رفتن در ایران كار لوكس و تجملاتی می‌شود+جدول

به گزارش598 به نقل از سرویس ورزشی مشرق، فوتبال در تمام دنیا طرفداران پروپاقرص خود را دارد. کمتر جامعه ای را می توان یافت که از تب و هیجان این ساخته بشر در امان باشد. جدا از هیجان، فوتبال در دنیای امروزی به یک صنعت و تجارت بزرگ تبدیل شده و پولهای کلانی در آن رد و بدل می شود.
به گفته کارشناسان بین الملل، فشار اقتصادی در اروپا به اوج خود رسیده و بسیاری از مردم از بیکاری رنج برده و در مضیقه هستند؛ اما گویا داستان این رشته از این قضیه تأثیر چندانی نگرفته و همچنان طرفداران خود را حفظ کرده است. جادوی فوتبال و توپ گرد کاری کرده که همچنان ورزشگاه ها را مملو از جمعیت می بینیم.

با ورود به سایت اینترنتی تیم های بزرگ فوتبال در جهان مشاهده می کنیم این باشگاه ها برای هواداران خود از هیچ امکانات نرم افزاری و سخت افزاری دریغ نکرده و از قِبَلِ این هواداران درآمدزایی نیز می کنند و به قولی هوای هواداران خود را اساسی دارند.
در هیچ جای اروپا (به طور خاص) شاهد خوابیدن تماشاگران شب قبل از بازی جلوی ورزشگاه نیستیم. هوادار برای دیدن 2 ساعت فوتبال یک یا 2 روز از زندگی خود نمی گذرد و بدون دریافت کمترین امکانات رفاهی که کمترین حق اوست، با اعصابی خورد راهی منزل نمی شود. در استادیوم ها هر نقطه ورزشگاه قیمت خاص خود را دارد و تماشاگر به معنای واقعی از حضور در ورزشگاه لذت می برد.

 در ابتدا به نکات قابل تأملی درخصوص ورزشگاه های ایران و مسئولین پرمدعا در حرف زدن و عمل نکردن می پردازیم:

** در آغاز فصل جاری لیگ برتر شاهد گرانی بلیت بودیم. در بسياری از كشورهای جهان، تماشاگران و طرفداران، اتحاديه‌ها و كانون‌های مستقلی دارند كه در اين مواقع از حقوق آنها دفاع مي‌كند و حتی به افزايش يك يورويی قيمت بليت‌ها هم واكنش نشان می‌دهد. در ايران اما، از اين خبرها نيست و تنها عكس‌العملی كه هواداران بی‌پناه می‌توانند نشان بدهند، ترك عادت رفتن به ورزشگاه است.
دو فصل قبل و در هفته‌های آغازين ليگ دهم حرفه‌ای، مشكلی مشابه گريبان تماشاگران را گرفت و آنها را وادار كرد مسابقات را از خانه تماشا كنند. آن روزها فدراسيون برابر فشارهای سازمان تربيت‌بدنی تسليم شد و اوضاع را به حالت قبلی برگرداند اما امسال ...

** در مقابل همه انتقادهايي كه وجود دارد، استدلال اصلی مبتكران و موافقان طرح افزايش قيمت بليت‌ها، اين است كه باشگاه‌ها محل درآمد ديگری ندارند و البته بهای ورود به ورزشگاه‌ها در اروپا بسيار بالاتر از كشور ماست! اين هر دو دليل اما، كاملا دور از منطق و غيرقابل استناد به نظر می‌رسد. اگر باشگاه‌هاي ايرانی نمی‌توانند از ساده‌ترين و رايج‌ترين محل‌های كسب درآمد بهره ببرند و ارتزاق كنند، لازم است كم‌توانی‌ و بي‌كفايتی‌ خودشان را پوشش بدهند؛ نه اينكه يك راست به جيب مردم چشم بدوزند و بخواهند همه كم و كاست‌های‌شان را از اين طريق جبران كنند. از سوي ديگر، مقايسه ايران با استاديوم‌های اروپايی و اتكا به ورودي های بالاي اين اماكن نيز كاملا بيراه به نظر می‌رسد. كجای جامعه و فوتبال ما شبيه به اين كشورهاست كه بخواهيم به بهانه بليت‌های چند ده يورويی ورزشگاه‌های آنان، هزينه حضور در استاديوم‌های ايران را بالا ببريم؟

** اولين و سرراست‌ترين تفاوتی كه فرآيند الگو قرار دادن استاديوم‌های اروپايی براي تعيين قيمت در ايران را باطل می‌كند، توجه به اختلاف فاحش رقم درآمد مردمان اين سرزمين‌هاست. در اروپا، هوادارانی كه حاضرند 20 تا 100 يورو و حتی گاهی بيشتر پول بدهند و بازی تيم محبوب‌شان را ببينند، در مقابل درآمدهای قابل توجهي هم دارند.
آنها كه به يورو خرج مي‌كنند، به يورو هم پول درمی‌آورند و در اين زمينه نگرانی چنداني ندارند. شاید بیشتر آن ها از سهام مربوط به باشگاه محبوب خود هم سهمی داشته باشند. می‌توان وضعيت آنها را مثلا با جامعه اغلب كارگری ايران مقايسه كرد كه اتفاقا عمده‌ترين سهامدار سكوها هم هستند؟ وسايل حمل و نقل عمومی هم از ديگر تفاوت‌های بزرگ است. دسترسی به استاديوم در ايران هم به اندازه كشورهای مدرن، آسان و ارزان است؟ آيا در اروپا هم ممكن است تماشاچيان فوتبال گاهی تا يكی، دو ساعت بعد از پايان مسابقه در فضای بيرون ورزشگاه سرگردان باشند و راه نجات نيابند؟

 ** يكی از مهم‌ترين وجوه افتراق اما، ماجرای «كيفيت» مسابقات است. بي‌ترديد بهای هر كالايی با مطلوبيت آن رابطه مستقيم دارد. با توجه به اين نكته بديهی، در استاديوم‌های ايران چه نوع دیدارهای با چه كيفيتی برگزار می‌شوند كه ناگهان تصميم مي‌گيريم بهای تماشای آنها را صددرصد افزايش بدهيم؟ پيش‌ فروش بليت‌های سوپر جام رفت اسپانيا در سال جاری با حداقل قيمت 30 يورو آغاز شد. آيا واقعا يك‌هزارم درصد احتمال دارد بتوان جنس ال‌كلاسيكوی اسپانيايی را با بهترين مسابقات داخلی قياس گرفت؟ گل سرسبد رقابت‌های باشگاهی در ايران، داربی تهران است. انصافا چقدر ممكن است مسابقه‌ای در اين سطح، در يك كشور صاحب فوتبال اروپايی، برای 6 نوبت متوالی با يك نتيجه مشابه به تساوی كشيده شود؛ آن هم با اين كيفيت اسفبار؟ در يكی از آخرين ال‌کلاسیکوهای اسپانيا، مجموع قيمت بازيكنان اصلي حاضر در زمين، نزديك به 2000 ميليارد تومان تخمين زده شد. وقتی مسابقه‌ای با حضور يك بازيكن 90 ميليون يورويي برگزار می‌شود و همه دنيا هم دريافت چنين دستمزدی را كمترين حق او می‌دانند، طبيعی است كه بتوان سر كيسه را شل كرد و برای تماشای او و دیگر همبازیانش چند ده يورو پول داد. آيا در ايران هم اوضاع به همين ترتيب است؟

** به همه اينها بايد امكانات سخت‌افزاری و نوع برخورد با تماشاگران را نيز اضافه كرد. چطور می‌توان به تماشاگرانی كه بخش قابل توجهی از زمان حضورشان در ورزشگاه را در صف‌های طويل سرويس‌های بهداشتی می‌گذرانند و از بدو ورود به استاديوم، به آنها به چشم مجرمان بالقوه نگاه مي‌شود، اين همه سخت گرفت؟

** به جای مانع‌تراشی در مسير حضور مردم در ورزشگاه‌ها و دشوار كردن كار بر آنها، اتفاقا متوليان و سياستگذاران حوزه‌های اجتماعی در ايران بايد تمام تلاش‌شان را بكنند تا جوانان را به حضور در اماكن ورزشی سوق بدهند. حتی اگر لازم باشد، دولت بايد به مردم سوبسيد بدهد تا راحت‌تر به ورزشگاه بروند، وقت‌شان را در مسيری صحيح و مطلوب بگذرانند و انرژی و هيجان‌شان را تخليه كنند. پول اندكی كه امروز در اين مسير خرج مي‌شود، دولتمردان را از هزينه كردن مبالغي ده‌ها برابر بيشتر برای اصلاح و تاديب بزهكاران و بازگرداندن آنها به دامان جامعه معاف مي‌كند. گذشته از اين، اگر 50 هزار هوادار براي تماشای يک مسابقه راهی ورزشگاه شوند، حداقل 200 هزار نفر – ساعت سرگرمی سالم و سودمند در جامعه توليد شده است. دولت كه رسما وظيفه دارد چنين امكانی را برای شهروندانش فراهم كند، به چه شكل ديگری مي‌تواند از چنين سرمايه اندكی، اين بازدهی بالا را بگيرد؟ مسلما اگر قدری آينده‌نگری بيشتر نزد مسوولان مربوطه وجود داشت، دوستان همه تلاش‌شان را به كار می‌گرفتند تا مردم و به‌خصوص جوان‌ترها خيلي راحت‌تر به استاديوم‌ها برسند، اما افسوس كه اينجا غالبا كسي جلوتر از نوك بيني‌اش را نمي‌بيند.

** در ایام گرانی مرغ برخي مسئولان و صاحب‌ منصبان توصيه كردند تلويزيون از پخش تصاوير مرغ خوردن بازيگران جلوگيری كند و مانع از خدشه‌دار شدن احساسات كسانی شود كه قدرت خريد آن را ندارند. با اين رويه، احتمالا به‌ زودی بايد شاهد منع پخش تصاوير افراد حاضر در استاديوم‌ها هم باشيم؛ چه اينكه با نرخ‌های جديد، حضور در ورزشگاه با تحمل برخی هزينه‌های جانبی مثل اياب و ذهاب و تهيه يك ميان وعده سبك، حداقل از 10 هزار تومان تجاوز می‌كند و باعث می‌شود استاديوم رفتن هم تبديل به يك كار لوكس و تجملاتی (!) شود؛ به ويژه برای قشر ضعيف جامعه كه بيشترين هواداران را تشكيل می‌دهند.

در گزارش زیر، نگاهی داشته ایم به ورزشگاه ها و قیمت بلیت چند باشگاه معتبر اروپایی و به هیچ وجه قصد مقایسه با ایران را نداریم زیرا  فکر قیاس امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ایران با کشورهای اروپایی از بیخ و بن غلط است. هر چند دوستان برای گران کردن بلیت ورزشگاه ها، فوتبال ایران را با اروپا مقایسه می کنند و استدلال خود را اینگونه بیان می کنند: «در تمام کشورهای اروپایی قیمت بلیت فوتبال گران است.» آقایان در حالی اینگونه استدلال می کنند و می گویند که در اروپا تماشای مسابقات هزینه‌بر است و هر تماشاگر برای یک دیدار باید چیزی حدود 30 تا 40 یورو بدهد که به این موضوع توجه نمی‌کنند که درآمدها در اروپا چند برابر ایران است؛ غافل از اینکه مردم در اروپا بابت پولی که می پردازند خدمات دریافت کرده و صد البته فوتبالی زیبا را می بینند؛ البته چیزی که در همه ورزشگاه ها به چشم می خورد نظم و جایگاه مشخص هر کسی در ورزشگاه است چیزی که در ایران کیمیاست و قیمت ها در بزرگترین ورزشگاه ایران 3 قیمت بیشتر ندارد و فقط تفاوت طبقه ها و جایگاه ویژه مبنای تفاوت قیمت هاست. به نظر نمی رسد تا سال های متمادی چشم ما به جمال این نظم و فناوری ها و البته احترام به هواداران روشن شود.

** ترتیب ورزشگاه های زیر تصادفی بوده و ملاک مشخصیی برای تمایز و ترتیب آنها وجود ندارد.

کمپ نو (Camp Nou )؛ بارسلونا

کمپ نو («میدان جدید») که غالباً به طور اشتباه «نوکمپ» خوانده می‌شود (هم در انگلیسی و هم در اسپانیایی)، ورزشگاه فوتبالی است که در شهر بارسلون در اسپانیا قرار دارد. این ورزشگاه از زمان احداثش در سال 1957، محل انجام بازی‌های خانگی بارسلونا است.

این ورزشگاه جزو 5 ستاره یوفا بوده و تاکنون میزبان مسابقات بسیاری در رده‌های بالای بین‌المللی و فینال‌های لیگ قهرمانان اروپا، که آخرینش به سال 1999 مربوط است، بوده‌. گنجایش این ورزشگاه 99354 نفر است که آن را تبدیل به بزرگترین ورزشگاه اروپا و یازدهمین ورزشگاه بزرگ دنیا می‌کند. اسم رسمی آن، «استادی دل اف سی بارسلونا» (ورزشگاه باشگاه فوتبال بارسلونا) بود که در سال 2000 با رای اعضای باشگاه مبنی بر تغییر نام آن به لقب محبوب کمپ نو، این نام به عنوان نام رسمی ورزشگاه انتخاب شد.

قیمت بلیت بازی های بارسلونا در ورزشگاه کمپ نو بسته به درجه آن از نظر کیفیت متفاوت است. درجه بندی بازی ها را در جداول زیر می توانید مشاهده کنید:

تخفیف برای کاربران
در تمام مسابقات این فصل، به غیر از بازی با رئال مادرید و مسابقات احتمالی دور نهایی جام حذفی و اروپایی، دریافت 20٪ تخفیف در هزینه بلیت اولیه ممکن است. برای دیدارهای بعدی، تبلیغات می تواند از این هم بهتر باشد.

جدول رده بندی قیمت بلیت بازی های بارسلونا در کمپ نو
(قیمت ها بر اساس یورو است)





نقشه ورزشگاه کمپ نو




سانتیاگو برنابئو (Santiago Bernabeu)؛ رئال مادرید

ورزشگاه سانتیاگو برنابئو (به اسپانیایی: Estadio Santiago Bernabéu)‏ ورزشگاهی واقع در مادرید اسپانیاست که در تاریخ 14 دسامبر 1947 به مالکیت باشگاه فوتبال رئال مادرید افتتاح شد. این ورزشگاه در حال حاضر 85354 نفر گنجایش دارد.

ال برنابئو که به احترام رئیس سابق باشگاه سانتیاگو برنابئو یسته نام‌گذاری شده، یکی از مشهورترین و با اعتبارترین ورزشگاه‌های جهان معرفی می‌شود. این ورزشگاه میزبان چهار دوره لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا در سال 1957، 1969، 1980 و 2010 بوده است. همچنین فینال جام ملت های اروپا 1964 و جام جهانی 1982 در این ورزشگاه برگزار شده است.

الدترافورد؛ منچستر یونایتد

الدترافورد (به انگلیسی: Old Trafford)‏ یکی از مشهورترین و بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های در بریتانیا و جهان است. در اوضاعی که بسیاری از باشگاه‌ها از ورزشگاه‌های قدیمی خود به محل‌هایی جدید نقل مکان می‌کنند، منچستر الدترافورد را حفظ می‌کند و به جای رفتن به جایی دیگر همان ورزشگاه قدیمی را توسعه می‌دهد.
جایگاه تماشاگران در این استادیوم که در قسمت شمالی واقع شده، بزرگ‌ترین سقف بی ستون را در سراسر اروپا از آن خود کرده‌ است. علاوه بر این جایگاه محل های زیبایی چون موزه یونایتد، رستوران red coffee، اتاق ویژه جام‌ها و قسمت اداری در این قسمت واقع شده و شکل بسیار مناسبی به آن داده‌است. قسمت جنوبی این استادیوم نیز بسیار توسعه یافته و چشمها را بخود خیره می‌کند. در قسمت شرقی فروشگاه بسیار بزرگی واقع شده و در قسمت غربی نیز که بیشتر به استرتفورداند معروف است، در سال های اخیر تغییرات وسیعی داده شده و با ردیف‌هایی اضافه شده که آن را بسیار ممتاز کرده‌است. از جمله آثاری که در این قسمت دیده می‌شود. بدون تردید مجسمه دنیس لا، اسطوره تیم منچستر است که ابهت خاصی به این استادیوم داده‌ است. بابی چارلتون اسطورهٔ فوتبال انگلستان این ورزشگاه را «تئاتر رویاها» نامیده‌ است.

« زیباترین و بهترین در نوع خود. فوق‌العاده‌ترین ورزشگاهی که تابه حال دیده‌ام. این ورزشگاه در دنیا نظیر ندارد و افتخار شهر منچستر است. اینجا خانهٔ تیمی است که در آن می‌تواند شگفتی بیافریند و ... » این جملات نویسندهٔ یکی از روزنامه‌های منچستر در روز پس از افتتاح ورزشگاه در سال 1910 است.

ورزشگاه الدترافورد حدود یک قرن عمر دارد. الدترافورد اولین ورزشگاه انگلیس در دهه 1970 به حساب می‌آید که در آن حصار نصب کردند تا تماشاگران متعصب خشمگین نتوانند به زمین مسابقه حمله کنند.

نامگذاری جایگاه شمالی الدترافورد به نام سر الکس فرگوسن
در سالگرد بیست و پنجمین سال حضور فرگوسن در الدترافورد مسئولان این باشگاه یک هدیه ویژه به وی دادند و آن هم نامگذاری جایگاه شمالی که بزرگترین جایگاه الدترافورد است، به نام سر الکس فرگوسن بود. این اولین بار در تاریخ 103 ساله الدترافورد است که یک جایگاه با اسم یک شخص نامگذاری می شود. علاوه بر این مجسمه سر الکس فرگوسن هم توسط فیلیپ جکسون مجسمه ساز معروف ساخته شد و در نوامبر 2012 با حضور خود وی از این نماد افتخار باشگاه رونمایی شد.

هر جایگاه قیمت خاصی دارد که بسته به درجه بازی متفاوت است. در جدول زیر می توانید قیمت بلیت تکی بازی ها را بطور تفکیکی و بر اساس جایگاه و قیمت سالانه بلیت ها را که شامل تخفیف هم می شوند مشاهده می کنید: ( قیمت ها بر اساس پوند است)

قیمت بلیت های سالانه




استمفوردبریج؛ چلسی

استمفورد بریج (به انگلیسی: Stamford Bridge)‏ نام ورزشگاه اختصاصی باشگاه چلسی انگلستان است که در غرب شهر لندن قرار دارد. این ورزشگاه ظرفیت 41798 نفر تماشاگر را دارد که از این نظر هفتمین ورزشگاه بزرگ در لیگ برتر انگلستان به حساب می‌آید.
استمفوردبریج برای سه سال پیاپی میزبان فینال جام حذفی فوتبال انگلیس بود اما ورزشگاه ومبلی جایگزین آن شد.

قیمت بلیت های این ورزشگاه بر اساس قدرت تیم های مقابل به 3 دسته تقسیم می شود و با توجه به جایگاهی که تماشاگر قرار می گیرد، قیمت های متفاوتی دارد. در جداول زیر قیمت بلیت هر بازی را می توانید ببینید: (قیمت ها بر اساس پوند است)

امارات (Emirates ) ؛ آرسنال

ورزشگاه امارات (در انگلیسی: Emirates Stadium) نام ورزشگاه جدید 60000 نفری آرسنال است که در سال 2006 میلادی با بازی تیم‌های آرژانتین و برزیل افتتاح شد.

در سال 2006 میلادی هواپیمایی امارات با پرداخت 390 میلیون پوند به باشگاه فوتبال آرسنال، وارد قراردادی شد که به موجب آن نام استادیوم جدید آرسنال به مدت یازده سال (از سال 2006) به نام «امارات» نامگذاری شود. این مبلغ شامل حک شدن آرم شرکت هواپیمایی امارات به مدت 7 سال روی پیراهن تیم بزرگ و پرطرفدار لندنی آرسنال نیز است. استادیوم قدیمی آرسنال٬ ورزشگاه هایبری نام داشت.

آلیانس آرنا ( allianz arena )؛ بایرن مونیخ

آلیانتس آرنا (به آلمانی: Allianz Arena)‏ ورزشگاهی در شمال مونیخ آلمان است. ظرفیت آن از 69901 به 71000 نفر افزابش داده شده‌ است.

از آغاز فصل 06-2005 به این طرف هر دو باشگاه معروف مونیخ، بایرن مونیخ و مونیخ 1860، دیدارهای خانگی را در این ورزشگاه بازی کرده‌اند. هر دو پیش از این در ورزشگاه المپیک مونیخ بازی می‌کردند. بایرن مونیخ از 1972 و مونیخ 1860 از دهه 90.

گروه آلیانز، گروه خدمات مالی، حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده؛ اما طبق قوانین فیفا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود. افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز ژوئیه 2006 در همین ورزشگاه برگزار شد.
جمعا سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک هشتم نهایی (آلمان 2 - سوئد 0) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه 1 - پرتغال 0) در این استادیوم برگزار شد.

قیمت بلیت در این ورزشگاه مدرن با توجه به سن تماشاگران متفاوت بوده و برای تماشاگرانی که به صورت گروهی به استادیوم می روند، تخفیف در نظر گرفته می شود:

سن سیرو یا جوزپه مئاتزا ( Giuseppe Meazza - san siro)؛ میلان و اینتر

ورزشگاه سن سیرو میلان، بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه های اروپاست. در سال 1925 شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه 70 هزار نفر بود. تیم‌های آث میلان و اینتر میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال 1989 این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود 83 هزار نفر رسید. بیشتر مسابقات تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره 5 از 5 را دریافت کرده بود که پس از بازنگری در سیستم امتیاز دهی یوفا، لغو گردید.

ورزشگاه سن سیـرو هدیه ای از طرف پیـرو پیـرلی، رئیس میـلان از سال 1909 تا سال 1929، به باشگاه خودش یعنی میـلان بود. سن سیـرو تنها در مدت 13 ماه و 15 روز با کار مداوم و تلاش 120 کارگر ساختمانی بنا شـد. هزینـه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حـدود 5 میـلیون لیـره بود که با معادل سازی به زمان حال، مبلغی حـدود 3 و نیـم میلیـون دلار تخمین زده می شـود. طرح سن سیـرو توسط اولیسـه استاکینی بر روی نقشـه پیاده شد، و آلبـرتو کوگینی، مهندس مشهـور ایتالیایی که در معماری طرح های بزرگی در ایتالیا از جملـه "ایستگاه مرکـزی میـلان" نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیـرو را برعهده گرفت. نام سن سیـرو به طور رسمی در تاریخ 3 مارچ 1980 به افتخار جوزپـه مئاتزا، بازیکن افسانـه ای میـلان و اینتـر در دهـه 30 و 40، به نام وی تغییـر یافت.

نقشه ورزشگاه سن سیرو میلان

بلیت در این ورزشگاه هم بر اساس کیفیت بازی ها در 3 دسته قیمت گذاری می شود و بر اساس جایگاه تماشاگران و سن آنها قیمت های مختلفی دارد:

البته ورزشگاه های بزرگ دیگری نیز در اروپا هستند که کمتر از این ورزشگاه ها نیستند؛ ولی این مشت ها را کافی دانستیم برای خروارها ورزشگاه و امکانات خوب اروپایی؛ البته در آسیا هم از این دست ورزشگاه ها می توان یافت و به سادگی می توان پی برد که بی دلیل نیست سال های سال در جا می زنیم و به سرعت شاهد رسیدن و سبقت گرفتن کشورهای ریز و درشت آسیا از خود هستیم.