گفتگويي متفاوت با سلطان درباره بزرگترين آرزوي زندگي اش

به گزارش 598 به نقل از جام ورزشي؛ علی پروین در گفتگو با برنامه دوباره زندگی درباره بزرگترین آرزوی زندگی اش عنوان کرد: «من از بچگی آرزو داشتم یک خانه داشته باشم که توش حسینیه درست کنم. من از 15 سالگی همچین آرزویی داشتم اما خدا کمی دیر بهم داد.»

وی ادامه داد: «هر کس که می‌بیند می‌گوید چه خونه‌ای چه قصری. این خونه دو کله است. دو در دارد و از دوطرف باز می‌شود. اوایل که می‌گفتند استخرش با جک بالا و پایین می‌رود.»

بازیکن سال های دور پرسپولیس و تیم ملی درباره اینکه برخی می خواهند برای پولدار شدن، فوتبالیست شوند گفت: «هر کس که این طور فکر می‌کند بیچاره می‌شود. فوتبال سخت است و مشکلات خودش را دارد.»

وی درباره اینکه آیا با استقلالی ها رفاقت دارد یا نه اظهار داشت: «مگر می‌شود رفاقت نباشد؟ ما توی زمین توی سرو کله هم می‌زنیم اما یک عالمه رفیق استقلالی دارم. ناصر حجازی رفیق من بود. با خیلی از استقلالی‌ها بیرون زمین رفیق بودیم اما وقتی می‌رفتیم داخل زمین همه چیز را فراموش می‌کردیم.»

پروین درباره اینکه از 45 دقیقه اول زندگی اش راضی تر بوده یا 45 دقیقه دوم گفت: «در 45 دقیقه اول جوونتر بودم و بهتر بازی می‌کردم. اگر قمپز در کنم باید بگویم که باهوش هم بودم.»

وی درباره اینکه آیا در دوران مربیگری اش بد دهن بوده است یا نه با خنده گفت: «بله. اگر آن زمان می‌خواستی با فوتبالیست‌ها با بفرمایید و خواهش می‌کنم صحبت کنید نمی‌شود تیم را اداره کرد.»

سرمربی پیشین تیم ملی که توانست در سال 1990 میلادی ایران را به مقام قهرمانی بازی های آسیایی پکن هدایت کند درباره اینکه اگر عزراییل به سراغش بیاید او چه حرفی دارد اظهار داشت: «می‌گویم اگر گناهکار بودم من را ببرید و اگر گناهکار نبودیم به من وقت بدین که باز هم زندگی کنم. همین‌طور که تا الان زندگی کردم آروم و بی‌حاشیه و بدون هیاهو.»

وی درباره اینکه آیا در زندگی اش دغدغه داشته است یا نه گفت: «دغدغه که داشتیم. تو فوتبال عوض می‌شدیم و می‌باختیم. شغل ما همه‌اش دغدغه است. مثلا تو قطر باختیم و از تیم ملی برم داشتند. یا از پرسپولیس برم داشتند. ما همیشه منتظر چنین اتفاقی بودیم. در ایران این مسائل عادی است و یک مربی امنیت شغلی ندارد و با دو باخت باید منتظر رفتنت باشی.»