آقای اوباما؛ مودب باشید!

گزاره «همه گزینه ها روی میز است» یکی از مشمئز کننده ترین جملاتی است که بارها از طرف باراک اوباما و خطاب به ایرانیان «لن ترانی» شده و می شود!

به گزارش بولتن نیوز، داریوش سجادی با ذکر این مقدمه در صفحه گوگل پلاس خود نوشت:

معنای عریان این جمله خط و نشان کشیدن و تکلم با زبان تهدید نظامی به نیت ترساندن و مرعوب کردن ایرانیان است.
لفظ «همه» در جمله «همه گزینه ها روی میز است» اشاره به راهکار نظامی در پروسه به پایان نرسیدن پرونده اتمی ایران از مسیرهای سیاسی را دارد.

 آقای اوباما
روی سخنم با شماست که برخلاف تصور اولیه که شخصیت جنابعالی نوعی فرزانگی و تشخص و ادب را تداعی به ذهن می کرد و اینک خلاف آن را اثبات کردید.

آقای اوباما
هویت تاریخی ایرانیان حداقل از حیث نظری آغشته به مفاهیمی است که برجستگی های اخلاقی یکی از اصلی ترین آنهاست.

آقای اوباما
اگر در تاریخ هنر ایران کمی مطالعه کنید متوجه خواهید شد طرح «بـُته جقه» نقش بارزی در معماری و نقاشی و فرش بافی و ایضاً البسه پهلوانان زورخانه ای ایران دارد و بتناوب این نقش رازآلود را بمثابه مـُهری بر پیشانی هنر و فرهنگ و سنن ایرانی می توانید ملاحظه کنید!

آقای اوباما
دلبستگی ایرانیان به نماد «بـُته جقه» بازگشت به ارزشمندی و منزلت «فضیلت تواضع و فروتنی» نزد ایرانیان دارد. «بـُته جقه» در هنر ایرانی مظهر «سرافتادگی» است که آن را از کاج های «سر کج سرو» در کاشمر به عاریت گرفته اند. همان تواضعی که گروهی از ایرانیان زرتشتی بعد از  حاکمیت اسلام در ایران آن را با خود به هند بردند و «کشمیرش» نامیدند.
در فرهنگ ایرانی «کمال انسان» در طول «توان انسان» تعریف شده و مطابق این فرهنگ انسان هر اندازه از جنبه تمول و تنعم و بلکه تعلم غنی تر باشد به همان میزان موظف به تواضع و فروتنی بیشتر است.

آقای اوباما
ایرانیان به همان اندازه که مُقبل تواضع اند در نقطه مقابل آن از قـُلدری و سلوک و ادبیات زورگویانه و لات مسلکانه رویگردان و منزجرند.

آقای اوباما
تکرار مکرر «همه گزینه ها روی میز است» از جانب جنابعالی در ذهنیت ایرانیان نوعی لات بازی و ادبیات لمپنی را تداعی می کند بمثابه «گند چاله دهانی» که به اعتبار قطر گردن و حجم بازو و صغر عقل راه را بر ایرانیان بسته و با نشان دادن «قمه آخته اش» و دست کشیدن بر قبضه تپانچه اش از ایشان متابعت می طلبد!

آقای اوباما
زکات مهتری نزد ایرانیان تواضع است. برای ایرانیان این توقع فرض است که نماینده کشوری که مدعی قدرتمندترین و پیشرفته ترین و مترقی ترین کشورهاست به فراخور قدرت و پیشرفت و ترقی اش برای جهانیان مشق ادب کند تا دیکته ترس!
ایرانیان ادبیات چاله میدانی و قلدرانه را شایسته رئیس جمهور کشوری نمی دانند که مدعی برتری کشورش در مدنیت و تمدن و اخلاق و آداب است.
زشت است رئیس جمهور قدرتمندترین کشور جهان بودن و در ادب و آداب، زبانی جز زور و تهدید و ارعاب و خشونت و اشاعه وحشت را بلد نبودن.

آقای اوباما
قبل از ایرانیان این ملت آمریکاست که شایسته برخورداری از احترام و اعتبار و تشخص جهانی بر پایه فضل و دانش و تواضع سخنگویان و نمایندگان و رئیس جمهورشانند.

آقای اوباما
شما نمایندگی قدرتمندترین کشور جهان را عهده داری می کنید. آیا تصور نمی کنید زمان آن رسیده تا کمی هم بیرون از مناسبات قدرت و تحکم با جهان از موضع تفنگ، زبان تکلم با حکمت و ادب و حرمت و منزلت با دیگر مردمان جهان را نیز بیآموزید!؟
این حداقل توقع از رئیس جمهور کشوری است که به احتساب هر چه بیشتر توانمند بودن کشورش متقابلاً برخوردار از مسئولیت هائی افزون تر با تاسی به حُسن خُلق و کلام نیکو و کردار انسانی است.

بقول ایرانیان:
درخت هر اندازه پر بارتر باشد. سر به زیرتر است!