مراسم بزرگداشت شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) در مرکز اسلامی هامبورگ+تصاویر

به گزارش سرویس اندیشه دینی پایگاه 598، همزمان با ایام شهادت امّ الائمه، حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها، مراسم سوگواری و عزاداری به مدّت چهار شب از پنجشنبه الی یکشنبه 10 الی 13 مارس 2016 با حضور جمع کثیری از مسلمانان و عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام از ملّیت های مختلف در مرکز اسلامی هامبورگ برگزار گردید.

در این شب­ها عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) پس از اقامه نماز جماعت مغرب و عشاء، از برنامه قرائت زیارت حضرت زهرا(س)، تلاوت قرآن، بیان احکام توسط جناب آقای آل بتول، سخنرانی امام و مدیر مرکز اسلامی هامبورگ حضرت آیت الله رمضانی و مداحی مداح اهل البیت(ع) جناب آقای مجید شعبانی بهره­ مند گردیدند.

محور مواعظ و بیانات آیت الله رمضانی در این شب ها، مروری بر آموزه های فاطمی در بستر زندگی بود. ایشان در بخشی از سخنان خود یکی از اهداف مهم برگزاری مراسم بزرگداشت اهل البیت(ع) را آشنایی هرچه بیشتر با سیره زندگی آن بزرگواران بیان نموده و افزودند: اگرچه بیان فضایل و کرامات ائمه اطهار(ع) و نیز ذکر مصیبت و اقامه عزای اهل البیت(ع) خوب است، امّا قطعاً چنین بهره گیری حداقلی از این اسوه های بی نظیر بشریت، کافی نیست. در این جلسات باید با آموزه های فاطمی آشنا شویم. برخی فکر می کنند خواندن دعای ندبه و گریه برای حضرت مهدی(عج) کافی است یا فقط حضور در مراسم عزاداری و سینه زنی در ماه محرم در مورد امام حسین(ع) کفایت می کند. اگر ما اهل البیت(ع) را در این امور خلاصه کنیم در حق آنان ظلم کرده ایم. متاسفانه برخی از شبکه های ماهواره ای نیز به جای معرّفی جنبه های تربیتی و بیان ابعاد مختلف شخصیت این بزرگواران، فقط مراسم عزاداری و سینه زنی پخش می کنند.

این در حالی است که آموزه های قرآن و اهل البیت(ع) باید در متن زندگی انسان قرار گیرد و ما باید آن بزرگواران را در تمام امور زندگی، الگوی خود قرار دهیم. ما باید بدانیم که آنها هم مشکلاتی مانند گرسنگی، تشنگی، بیماری و مانند اینها را  داشته اند، آنها هم به لحاظ خواسته های طبیعی باید فرزندان خود را تربیت می کردند، آنها هم نیاز به ازدواج و تشکیل خانواده داشته اند، آنها هم برای کسب روزی، کار و تلاش می نمودند و در صورتی که به مالی دست می یافتند، بخشی از آن را میان فقراء و مستمندان تقسیم می کردند و درصدد رفع مشکلات دیگران بر می آمدند.

ایشان در بخش دیگری از سخنان خویش از حضرت فاطمه(س) به عنوان الگویی برای تمام جهانیان در همه اعصار تاریخ یاد کرده و افزودند: در خانه حضرت زهرا(س) نظام توحیدی جاری و ساری بود. یکی از دلایلی که فضائل حضرت زهرا(س) در این جلسات بیان می شود، اینست که ما هم الگو بگیریم و صاحب فضیلت شویم. با توجه به تاکیداتی که امام باقر(ع) و امام صادق(ع) در مورد ضرورت الگوگیری از حضرت زهرا(س) دارند ما باید سیره زندگی آن حضرت را یاد بگیریم. اگر داستان حضرت یوسف در قرآن آمده است، برای قصه گویی نیست بلکه می خواهد بیاموزد که اگر ما با چنین مشکلاتی مواجه شدیم وظیفه چیست؟

ممکن است برخی این اشکال را وارد کنند که پیامبران و امامان(ع) که معصوم بوده اند و امکان انجام عمل اشتباه ندارند و لذا ما نمی توانیم از آنها الگو بگیریم. در پاسخ این اشکاب باید گفت: همه این بزرگواران اختیار داشته اند و از روی اراده و اختیار از کار غلط دوری کرده و به سراغ کار ناشایست نمی روند و الاّ اگر مجبور و غیرمختار بودند، دیگر نمی توانستند الگوی بشریت باشند.

انسان باید با الگو برداری از ائمه هر روز در خود تغییر را مشاهده کند و حضور در مراسم بزرگداشت ائمه باید در رفتار و کردارش تاثیر مثبت داشته باشد. اسلام یعنی تسلیم شدن در همه امور نه اینکه انسان نماز و روزه را بجا آورد و نسبت به سایر احکام الهی بی تفاوت باشد.

ایشان در بخش دیگری از سخنان خویش به خواسته های فطری و طبیعی انسان اشاره نموده و افزودند: برای یک زندگی صحیح، انسانی و دینی باید به دو نوع نیاز انسان توجّه و دقت شود:

1. خواسته های فطری انسان مانند حق طلبی و حقیقت جویی، توحید، معادباوری، نیاز به پرستش و ...

2. خواسته های طبیعی انسان مانند: خوردن، آشامیدن، پوشش، مسکن، شهوت و ...

برآورده نمودن هر دوی این نیازها ضروری است. منتها باید توجّه داشت که در میان این دو خواسته، دسته اوّل یعنی خواسته های فطری اصل و خواسته های طبیعی فرع است. متاسفانه برخی فقط به خواسته های طبیعی توجه دارند و از نیازهای فطری غفلت می کنند، در حالی که طبیعت باید در خدمت فطرت باشد. برخی به راحتی نمازشان قضا می شود یا برخی از واجبات را انجام نمی دهند و می گویند بعداً انجام می دهیم. چرا بالعکس عمل نمی کنند، مثلاً نمی گویند بعداً غذا می خوریم.

در زندگی حضرت زهرا(س) اصل و فرع سرجای خودش بود. امکان داشت غذا نخورند ولی عبادت در جای خود انجام می شد. برخی فکر می کنند تا همه امکانات آن هم به نحو اتمّ و اکمل مهیا نباشد، ازدواج و تشکیل خانواده امکان پذیر نیست، ولی سبک زندگی ائمه اطهار(ع) چنین نبود. حضرت علی (ع) روزی به حضرت زهرا(س) گفتند: غذا چه داریم؟ پاسخ شنیدند که دو روز است غذا نداریم. حضرت فرمودند: چرا نگفتی؟ حضرت زهرا(س) فرمود: شرمم آمد که نکند چیزی بگویم و شما نتوانید تهیه کنید. (این پاسخ یعنی اینکه این نیاز، جزو نیازهای  اصلی و فطری نبوده و می توان تا مدّتی آن را تحمّل کرد مگر در صورتی­ که به دوام وجود انسان برگردد.) در ادامه حضرت علی(ع) می رود برای تهیه غذا کمی پول قرض می گیرد، در بین راه جناب مقداد بن اسود را میبیند، که او هم نیاز به قدری پول برای تهیه آذوغه منزل داشت. امام علی (ع) هرچه را قرض کرده بودند به او می دهد و به نحو دیگری غذا تهیه می شود. اگر این گونه رفتارها نباشد انسانیت از بین می رود. و نکته مهم این که ائمه اطهار(ع) همه این خواسته های طبیعی را الهی کرده بودند. این بزرگواران طبیعت را الهی کرده بودند، تشنه بودند، گرسنه بودند، در آنها نیازهای غریزی وجود داشت ولی همه را الهی کرده بودند و در مسیر خواسته های الهی و توحیدی قرار می دادند. چون انسان دارای ابعاد مختلفی است  به همه آن ابعاد توجه داشتند منتهی فرع و اصل در زندگی آن بزرگواران در جای خود قرار داشت.

یک فرد هیئتی باید بداند که حضرت امام حسین(ع) قربانی شد تا قرآن قربانی نشود، اگر لازم باشد ما هم باید قربانی شویم تا فرهنگ و نهضت حسینی (ع) قربانی نشود.

شما ببینید برخی در ایام مختلف انفاق می کنند و اطعام می کنند. البته انگیزه ها متفاوت و مختلف است. برخی برای شهرت بیشتر، برخی برای آبروی بیشتر، برخی برای نماینده شدن، برخی برای کسب قدرت و ثروت ... امّا شما ببینید حضرت علی(ع) و فاطمه(س) چگونه اطعام می کنند. آنچنان که آیه نازل می شود «انّما نطعکم لوجه الله لا نرید منک جزاء و لا شکورا»

بدیهی است انسان مسلمان اگر با سیره آنها به خوبی آشنایی پیدا نکند، کم کم از آنها فاصله می گیرد و وقتی از آنها فاصله بگیرد، به بیراهه رفته و زندگی اش را بی معنی می کند. بعد چنین فردی می خواهد زندگی ویران خود را با توسل و زیارت درست کند که این امکان پذیر نیست. بلکه باید تلاش کند در آن مسیر حرکت نماید و در جای خود از دعا و مانند آنها نیز کمک بگیرد.

آنچه که لازم به یادآوری است اینکه حضرت زهرا(س) یک معلّم و مربّی واقعی بود. آگاهی بخشی او برای آن بود که جامعه را آگاه سازد و به وظایفشان آشنا نماید و از جهت تربیتی هم در تربیت خود و هم خانوده و هم جامعه احساس مسئولیت می کرد و به رسالت خود به عنوان ولیّ خدا برای هدایت جامعه عمل می نمود.