عهدنامه انقلابی

امام راحل، آخرین روزهای مبارزه برای سرنگونی طاغوت را، «ایام الله فجر» نامیدند، تا مردم همان زمان، و نسل‌های بعدی همیشه بدانند و به‌یاد آورند چه اتفاقاتی افتاد.

تا فراموش نکنیم چه خون‌هایی ریخته شد و چه دسته گل‌هایی پرپر شدند برای مبارزه با طاغوت.

تا هر سال اهداف و آرمان‌های انقلاب را مرور کنیم و برای رسیدن به آرمان‌ها آسیب‌شناسی و حرکت کنیم.

انقلابی که به دست مردم ایجاد شده و بعد از 40 سال بانشاط و سرزنده باقیمانده، رسیدن به آرمان‌ها و اهدافش هم به دست مردم و خواست ایشان است. اگر در ایجاد و بقاء انقلاب توفیق داشتیم، باید گام‌های بعدی ادامه انقلاب را محکمتر برداریم. و اگر به برخی آرمان‌ها نرسیده‌ایم، یا هنوز در میانه راه هستیم، کسی به طور خاص مقصر نیست، و خودمان باید #قویتر بشویم و موانع را برداریم.

میدان انقلاب، میدان مبارزه بوده، هست و خواهد بود. آری، انقلابی انتقاد می‌کند، ولی کسل و خسته نمی‌شود و از حرکت نمی‌ایستد؛ چون مسیر انقلاب توقف ندارد. کسی که به نق زدن و غر زدن ایستاده، یا اوضاع را نمی‌فهمد، یا از برای توقف دیگران اجیر شده.

علمدار قافله انقلاب طلاب هستند، که باید پیشتر و بیشتر از دیگران حرکت کنند. اگر دیگران به استراحت و خسته شدن ایستادند، طلاب باید راه بروند. و اگر دیگران راه رفتند، طلاب باید بدوند. پس قدر علم و علمداری را بدانیم که نگاه جماعت به علمدار است.

عهد می بندیم، اما نه فقط عهد لفظی، بل عهد عملی با امام و آرمان‌های انقلاب، که از برای انقلاب خسته نشویم و هیچگاه جامه «نمی‌شود و نمی‌توانیم» نپوشیم و «می‌شود و می‌توانیم»، بمانیم.