آغاز استراتژی «هزاران زخم کوچک» برای براندازی ایران!/ زخمی کردن و ایجاد تنش‌های بظاهر کوچک برای تکمیل کردن پازل فتنه بزرگ

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598-رضا احمد زاده/ بازخوانی برخی حوادث در داخل و کشور‌های پیرامونی می‌تواند چشم اندازی از سیاست‌ها و استراتژی‌هایی را که دشمنان و حامیان وطنی بیگانگان در پی میدانی کردن آن هستند را دید و درک کرد. در این نوشتار قصد داریم تا ابتدا یک استراتژی کلی استکبار را بارخوانی کرده و مصادیق آنرا برای درک نهایی خواننده عزیز بیاوریم و به این باور برسیم که هیچکدام از این حرکت‌ها نه در داخل و نه در خارج و پیرامون کشورمان بدون حساب و کتاب و از سر اتفاق و تصادف نیست.

اما ابتدا اجازه دهید آن استراتژی را از سایه خارج کرده و نشان دهیم. این استراتژی بقول یکی از تحلیلگران سیاسی "استراتژی مرگ با هزاران زخم" برای رسیدن به هدف نهایی نام گرفته است.

ظاهرا دشمنان قصد دارند در یک حرکت هماهنگ بین جریانات غرب گرای داخل و گروهک‌ها و کشور‌های وهابی مسلک و متحجر منطقه، انقلاب اسلامی را نه با یک عملیات گسترده نظامی یا فقط فشار‌های تحریمی و یا اجتماعی بلکه با مجموعه از مینی استراتژی‌هایی که در طول سالیان گذشته به تنهایی بکار گرفته اند، اما نتیجه‌ای بدست نیاورده اند را در یک پازل یکدست به حرکت درآورده و مولفه‌های قدرت انقلاب اسلامی را آماج حملات خود قرار دهند تا یا به براندازی نظام سیاسی و یا به استحاله درونی آن منجر گردد.

اینک با این توضیحات به برخی مصادیق این استراتژی که در کشور و منطقه آغاز شده است اشاره کرده و تلاش می‌کنیم تا چشم نهایی این پازل را نشان دهیم. این موارد عبارتند از:

۱- قبح زدایی از برخی گروهک‌های تروریستی مانند طالبان با عنوان عقل گرای از طرف برخی افراد و سیاسیون جریان اصلاح طلب و... (مشخصا سخنان علی مطهری در باره طالبان) و طالبان هراسی برخی‌ها از هم مرز شدن با این گروهک و احتمال تنشه‌ای نظامی در مرز‌ها با جنگ هراسی نیابتی با آمریکا در این منطقه؟!.

۲- ناامید کردن مردم از دولت جدید انقلابی در زمینه تامین معیشت عمومی مردم و کنترل اقتصاد، تشکیک در باره دولت و وزیران دولت سید ابراهم رئیسی در باره قانون گرایی و. (مشخصا توجه شود به خبر خالی بودن انبار‌های استراتژیم ارزاق / مواضع رفتاری و کلامی وزیر جدید ماور خارجه در سفر‌های خارجی و جنگ رسانه‌ای وسیع در باره انتخاب شهردار تهران و...).

۳- عملیات وسیع پروپاگاندای رسانه‌ای غرب و غرب گرایان داخلی درباره تکشیک نسبت به: اثر بخشی واکسن‌های ایرانی، توان دولت ایران در تامین و قطع زنجیره کرونا در کشور و مدیریت بحران بیماری در کشور. اگر گردشی در فضای مجازی بیندازیم اخبار جعلی و ساختگی بسیاری در این حوزه مشاهده می‌کنیم:
*یکی از طرق خبرسازی نیز به رخ کشیدن مدیریت کشور‌های دیگر است تا فضای افکارعمومی را مسموم کنند. مثلا گفته می‌شود کشور نیوزلند مدیریت صحیحی داشته که روزانه فقط یک یا دو نفر درگیر بیماری کرونا می‌شوند.
*رهبر معظم انقلاب در سخنرانی تلویزیونی ۱۹ دی ۱۳۹۹ مجوز واردات هرنوع واکسن از کشور‌هایی آمریکا، انگلیس و فرانسه را ممنوع اعلام کردند، اما همان زمان این موضوع را به‌صورت مکتوب به دولت اعلام کردند که خرید واکسن از کشور ثالث مجاز است. این روز‌ها همین سخنرانی دستاویزی برای تخریب نظام و رهبری قرار گرفته است. این درحالی است که طبق اطلاعاتی که بدست آمده این کشور‌ها نه تنها در عرضه واکسن به کشورمان خودداری بلکه نسبت به ارائه واکسن از سوی دیگر کشور‌ها کارشکنی کردند.
درواقع سیاه نمایی از اوضاع ایران کارویژه این رسانه‌هاست و ضدانقلاب از هر موضوع مثبتی به راحتی رد می‌شود. آنچه این روز‌ها در کشور با موج پنجم و شدت یافتن بیماری کرونای دلتا مشخص است فشار تحریمی برای ناموفق نشان دادن مدیریت بحران جمهوری اسلامی ایران است.

۴- بستر سازی برای برجام‌های دو و سه مورد درخواست غرب و القای بی اثر بودن نگاه به منطقه آسیا و مشخصا همسایگان و شرق و... (روزنامه اصلاح طلب آرمان در گفتگو با فردی به نام «علی بیگدلی» که او را تحلیلگر ارشد مسائل بین الملل معرفی کرده تلاش خود را کرده است تا بگوید بعضی کشور‌های همسایه اصطلاحا زیر کد آمریکا هستند و ایران چاره‌ای جز کنار آمدن با خواسته‌های امریکا برای گشایش اقتصادی ندارد! برای همین بیگدلی، در اظهاراتی از سر خودباختگی مدعی شده است: «متاسفانه ما در سیاست خارجی به موازین بین المللی توجهی نداریم و این یکی از مواردی است که همواره به ما لطمه وارد می‌کند». موازین بین‌المللی در نگاه این افراد همان قلدربازی‌ها و دخالت‌های امریکا و اعوان و انصار اوست و...)

تمامی این موارد و برخی موضوعات دیگر را می‌توان در قلب استراتژی " استراتژی مرگ با هزاران زخم" تفسیر کرد. زخمی کردن و ایجاد تنش‌های بظاهر کوچک برای تکمیل کردن پازل براندازی یا استحاله نظام برای کشاندن آن به پای میز مذاکره.