روایت یک شغل بی‌پناه در روز خبرنگار

به گزارش پایگاه خبری 598،  به نقل از پایگاه اطلاع رسانی نسیم قم، مریم فتحی پناه: ۱۷ مرداد در ایران «روز خبرنگار» است؛ روزی برای پاسداشت حرفه‌ای که در ظاهر با حقیقت گره خورده و در واقعیت، با چالش‌های جدی روبه‌روست.

این روز به یاد “محمود صارمی”، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی، نام‌گذاری شده که در سال ۱۳۷۷ در جریان حمله گروه طالبان به کنسولگری ایران در مزار شریف به همراه هشت دیپلمات ایرانی کشته شد. او در حال ارسال خبر بود؛ خبری که هیچ‌گاه کامل نشد. نام او از آن پس به‌عنوان نمادی از فداکاری در حرفه خبرنگاری در ایران ماندگار شد.

اما آیا امروز، خبرنگاران در ایران واقعاً دیده می‌شوند؟

در سال‌های اخیر، با وجود گسترش ابزارهای ارتباطی، خبرنگاری در ایران همچنان حرفه‌ای پرخطر، کم‌درآمد و نامطمئن باقی مانده است. قراردادهای مبهم، نبود امنیت شغلی و نبود تشکل‌های مستقل صنفی از جمله مهم‌ترین مشکلاتی هستند که خبرنگاران به آن اشاره می‌کنند.

با وجود این، نقش رسانه و خبرنگار در ایران همچنان حیاتی است. خبرنگاران، حتی در محدودترین فضاها، سعی می‌کنند به روایت حقیقت نزدیک شوند، واقعیت‌های مغفول مانده را پررنگ کنند و صدای کسانی باشند که صدایشان جایی شنیده نمی‌شود. آن‌ها در بسیاری از بحران‌ها – از زلزله و سیل و پرونده‌های فساد – در خط مقدم اطلاع‌رسانی قرار دارند.

در چهار دهه گذشته، بنا بر گزارش‌های رسمی و منابع مستقل، بیش از ۷۰ خبرنگار ایرانی جان خود را در مسیر اطلاع‌رسانی از دست داده‌اند.

در حالی‌که روز خبرنگار در تقویم رسمی ثبت شده و هر سال با پیام‌های تبریک و گل و شیرینی همراه است، بسیاری از خبرنگاران معتقدند که آنچه نیاز دارند نه تبریک، که تضمین امنیت و شأن حرفه‌ای‌شان است.

واقعیت این است که گرامی‌داشت خبرنگار، بیش از هر چیز نیازمند بازنگری در جایگاه رسانه، تقویت استقلال حرفه‌ای، و ایجاد حمایت‌های قانونی واقعی است.