آیا همسفر مناسبی برای سفر آخرتت انتخاب کرده‌ای؟

به گزارش پایگاه خبری 598، به نقل از خبرگزاری حوزه | خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید:

«مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَنْ جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلَا یُجْزَیٰ إِلَّا مِثْلَهَا وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ.» (سوره انعام، آیه ۱۶۰)

هر کس کار نیک بیاورد، پاداشش ده برابر آن است، و آنان که کار بد بیاورند، جز به مانند آن مجازات نیابند و ایشان مورد ستم قرار نمی گیرند.

شرح:

پیش از هر سفری، اگر ملزم به انتخاب همسفری شویم، تمام حساسیت‌های لازم را به خرج می‌دهیم تا بهترین گزینه را انتخاب کنیم. همسفری که یار باشد و نه بار.

همگی به خوبی می‌دانیم که سفری ابدی در پیش داریم. سفری که دیگر بازگشتی در کارش نیست. آنهایی که در دنیا خود را از مسیر خداوند جدا کرده بودند، در روز قیامت حرفشان این است:

«فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ.» (سوره شعراء، آیه ۱۰۲)

پس ای کاش برای ما بازگشتی [به دنیا] بود تا از مؤمنان می‌شدیم.

بنابراین وقتی در انتخاب همسفر در سفرهای با بازگشتِ دنیایی حساسیت به خرج می‌دهیم، در سفر بی‌بازگشتِ اخروی نیز نباید بی‌تفاوت بمانیم؛ باید به دنبال رفیق، همراه و همسفری مناسب و همیشگی باشیم.

و البته همسفری که در عالم قبر، در عالم برزخ و نیز در عالم قیامت می‌تواند ما را یاری کند و یا اینکه می‌تواند باری گران و ناپسند بر روی دوش ما باشد، «عمل» است.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام در حدیثی، در اهمیت این مسئله اینگونه بیان می‌فرمایند:

«إِنَّ اِبْنَ آدَمَ إِذَا کَانَ فِی آخِرِ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ اَلدُّنْیَا وَ أَوَّلِ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ اَلْآخِرَةِ مُثِّلَ لَهُ مَالُهُ وَ وُلْدُهُ وَ عَمَلُهُ فَیَلْتَفِتُ إِلَی مَالِهِ فَیَقُولُ وَ اَللَّهِ إِنِّی کُنْتُ عَلَیْکَ حَرِیصاً شَحِیحاً فَمَا لِی عِنْدَکَ فَیَقُولُ خُذْ مِنِّی کَفَنَکَ قَالَ فَیَلْتَفِتُ إِلَی وُلْدِهِ فَیَقُولُ وَ اَللَّهِ إِنِّی کُنْتُ لَکُمْ مُحِبّاً وَ إِنِّی کُنْتُ عَلَیْکُمْ مُحَامِیاً فَمَا ذَا عِنْدَکُمْ فَیَقُولُونَ نُؤَدِّیکَ إِلَی حُفْرَتِکَ نُوَارِیکَ فِیهَا قَالَ فَیَلْتَفِتُ إِلَی عَمَلِهِ فَیَقُولُ وَ اَللَّهِ إِنِّی کُنْتُ فِیکَ لَزَاهِداً وَ إِنْ کُنْتَ لَثَقِیلاً فَیَقُولُ أَنَا قَرِینُکَ فِی قَبْرِکَ وَ یَوْمَ نَشْرِکَ حَتَّی أُعْرَضَ أَنَا وَ أَنْتَ عَلَی رَبِّکَ.» (وسائل‌الشیعه، ج ۱۶، ۱۰۵)

فرزند آدم هنگامی که در روز آخر زندگی دنیا و روز اول زندگی آخرت (هنگام مرگش) قرار گیرد، مال و فرزندان و اعمالش در مقابلش مجسم می‌شوند.

(در ابتدا) رو به سوی مالش کرده و می‌گوید: به خدا سوگند که من بر تو حریص و بخیل بودم. (اکنون) چه بهره‌ای برای من داری‌؟ مالش گوید: از من به مقدار کفنت برگیر.

سپس به فرزندانش رو کرده و می‌گوید: به خدا سوگند من شما را دوست داشتم و از شما حمایت می‌کردم. (اکنون) چه بهره‌ای از شما دارم‌؟ فرزندانش می‌گویند: ما (تنها) تو را تا قبرت همراهی کرده و در آن می‌پوشانیم.

سپس به عملش رو کرده و می‌گوید: به خدا سوگند من در راه تو پارسایی کردم، اگر چه بر من گران بود. اکنون چه بهره‌ای از تو دارم؟ عملش گوید: من در قبر و در روز رستاخیز همراهت هستم، تا من و تو بر خدایت عرضه شویم.

لذاست که غفلت از انتخابِ همراه مناسب، پشیمانی ابدی در پی خواهد داشت.

تهیه شده در سرویس علمی-فرهنگی خبرگزاری حوزه