دهنمکی

حالا دیگر ‌آدمی به‌نام ‌ده‌نمکی را در سینمای ایران نمی‌توان ندیده گرفت. این شاید بزرگ‌ترین دستاورد ده‌نمکی در آستانه ورود به دهه چهارم زندگی‌‌ است. در حالی که همه علیه او به پاخاسته‌اند، فروش فیلم‌هایش یکی از دیگری بیشتر می‌شود.

مهمترین درسی که این جشنواره برای مسئولین فرهنگی کشور (اگر کسی جز رهبری نسبت به فرهنگ، احساس مسئولیت هم بکند) داشت، این بود که نباید از قهر کردن عده ای پیشکسوت ترسید و سینما را مورد تهدید دانست. بلکه چنانچه کمی هم به رهنمودهای رهبری توجه کنیم و به «ما می توانیم» جوانان در عرصه سینما اعتقاد داشته باشیم، و البته پرتی های جنگ نرم را مانند جنگ سخت بپردازیم، سینما هم مانند عرصه های علمی کشور توسط جوانان انقلابی درنوردیده خواهد شد. اکنون به بررسی مختصر مهمترین آثار جشنواره امسال می پردازیم.

به نظر می رسد مطرح کنندگان این پرسش ها پیش از اعتراض به چرایی مجوز گرفتن ده‌نمکی، خوب است به این سوال بیندیشند که «چرا او تندترین نقدها را علیه حزب اللهی نماها و مسئولین نظام طرح می کند، اما بیشترین محبوبیت را بین همین حزب اللهی ها و بسیجی ها و انقلابی ها دارد؟» چرا وقتی ما ده مرتبه رقیق شده همین حرف ها را می زنیم، از سوی خانواده های مذهبی برچسب «غیرخودی» می گیریم، ولی «فقر و فحشا»ی او که شدت انتقادش را می توان درکنار مستندهای BBC قرار داد، عنوان «نقد درون گفتمانی» می گیرد؟ آیا مذهبی ها و حزب اللهی ها با هم پارتی دارند؟