وقتی هفت از بحث های تخصصی به بحث های حاشیه ای دامن می زند

این روزها هفت را باید با نگاه و زاویه نگاه کرد. قبلا وقتی پیج تلوزیونی هفت را باز می کردیم از سینما و نقد فیلم ها و بحث های تخصصی آن لذت می بردیم و کمی به اطلاعات سینمائی مان اضافه می شد. ولی هفت افخمی این روزها بدجور رنگ و بوی حدق های شخصی به خود گرفته. در زمان گبرلو و جیرانی اگر بحثی هم بود و انتقادی بود پشت صحنه بین خودشان مطرح می شد و خیلی از تریبون ملی برای تخریب شخصیت های استفاده نمی شد. حتی وقتی بدترین توهین ها را فراستی در زمان حذفش از برنامه هفت در زمان اجرای گبرلو داشت، دعوای به رسانه کشیده نشد و بحث ها همانطور تخصصی پیش می رفت. 

دیشب وقتی فراستی کمی جدی و تخصصی در مورد بحث تعریف کارگردانی و ملاک جایزه گرفتن کارگردان ها در جشنواره ها صحبت کرد، افخمی بلافاصله می گوید این بحث را رها کنید چرا که دعوا و جنجال به پا نمی کند. هفت به سمتی رفته که فکر می کند مردم سینما دوست هم مثل فوتبال دوستان جنجال را بر اصل ترجیح می دهند و جنجال های بی مورد فردوسی پور اگر در هفت شبیه سازی شود مخاطب برنامه مضاعف می شود. مخاطبان برنامه های سینمائی قطعا در درجه اول فرهنگ دوست هستند، و هنر دوست. چیزی که برای شان اهمیت دارد این است که برنامه هفت موجب ارتقاء سواد سینمائی شان شود نه ارتقاء سطح تنش و بی اخلاقی های سینمایی و کشاندن آن به خانه های مردم.

در هفت گذشته که متعلق به گبرلو بود، شخص گبرلو محور نبود و ادعایی هم نداشت و با کسی هم گل آویز نمی شد. ولی در هفت افخمی این طور احساس می شود که اول خودش را می خواهد محور بداند و ناجی سینما و بعد مسائل حواشی و جنجالی مربوط به خودش و بعد هم سری به سینما و نقد و کارشناسی فیلم ها بزند.

کافی ست یک نفر سلام را بدون علیکم و رحمت الله به افخمی بگوید تا افخمی از آنتن رسانه ملی برای پاسخ به ایشان استفاده کند و وی را با لحنی خاص به تمسخر بگیرد. این گونه رفتارها و پیگیری های بحث های شخصی در رسانه ملی به جایی رسیده است که حتی در موضوع برنامه نیز تاثیر می گذارد. انتقاد سخت دو تن از سینماگران کشور از جمله پرویز پرستویی که بیشترین سیمرغ بازیگری را تصاحب کرده است و همایون اسعدیان که فیلم های ماندگاری چون طلا و مس و بوسیدن روی ماه را ساخته است نمونه ای از این هست.

افخمی در مصاحبه ای رسما اعلام می کند که قراردادی که با صدا و سیما بسته است 6 برابر مبلغ قرار داد برنامه هفت گبرلو بوده است و این در حالی ست که می بینیم از نظر دکور و فضای بسته تر سرد تر شده است. مبلغی که با آن حداقل می توانست دکوری بزند که نگاه مخاطب را با خود همراه کند و در عین حال از وسایل حرکتی به روز تری در استودیو استفاده کند. نمونه آن را می توان در دکور ماه عسل یا خندوانه دید. ولی هفت دکوری را انتخاب کرده که گویی برای هفت قرن پیش است و جذابیتی برای مخاطب ندارد. هفت الان یخ و سرد شده است. و قبلا داغی برنامه هفت در خانه حس می شد. 

نقد غیر اخلاقی مسائل غیر اخلاقی سینما از دیگر عجایب هفت بود که در برنامه گذشته شاهد آن بودیم. در بخشی از برنامه از دکتر ابراهیم فیاض دعوت کردند تا به بحث و بررسی سینما از نگاه جامعه شناسی و مردم شناسی بپردازد .

دکتر فیاض به بهانه نقد بارها کلماتی چون « س.ک.س، س.ک.س خشن، س.ک.س وحشی، س.ک.س دهان، و سادیسم س.ک.سی» را بیان می کند و استفاده از این کلید واژه ها به وفور استفاده می کند. و به گونه ای تفاوتی بین سینمای قبل از انقلاب و فیلم های فاسد فردین و فیلم های بعد از انقلاب نمی داند. 

همه می دانیم که مخاطب تلوزیون میلیونی هست. کودک، پیر، زن، خانواده و مادر و پسر و دختر بالغ و یا در حد بلوغ هم به پای آن می نشینند. استفاده کردن از کلمه های سخیف بیش از حدود 10 بار آن هم با این صراحت در خانواده ها گفته شد واقعا جای تاسف دارد. واقعا آقای فیاض در میان دختران و پسران و خانواده خود هم همینطور راحت بیش از ده بار به بهانه بحث علمی از کلید واژه س.ک.س استفاده می کنند؟ واژه ای که می تواند تعبیر و معادل داشته باشد مثلا روابط جنسی و یا روابط زناشویی، و اگر منظور روابط غیر شرعی است روابط غیر اخلاقی را به کار ببرد. 

انتظار می رود دکتر فیاض در مباحث عملی از این گونه ادبیات استفاده ننماید چون تا وقتی جریان انقلابی به الزامات برنامه زنده در صدا و سیمای جمهوری اسلامی کمتر پایبندی نشان می دهد ، دیگر از جریان به اصطلاح روشنفکر نمی توان انتظاری داشت .